Enkeltje Walcherse kust - Mediterranée per fiets

Saintes-Maries-de-la-Mer

Vanaf 13 juni 2023 tot … ?

Toegift

Een bijzonder einde van een geweldige fietsvakantie

Mijn doel was bereikt, ik was tevreden en had niets meer te wensen. De vakantie had mijn verwachtingen in alle opzichten overtroffen. Ik had perfect fietsweer gehad, prachtige landschappen gezien en veel aardige mensen ontmoet. Wat wil een mens nog meer? Niets eigenlijk, niets meer dan uitrusten, want de kilometers en alle indrukken zaten niet alleen in mijn benen maar ook in de rest van mijn lichaam. Daarom gunde ik mezelf twee dagen volledige rust. Daarna zou ik de treinreis van aanstaande maandag richting huis verder uit gaan zoeken. Het vooruitzicht om met de trein door Frankrijk naar huis te reizen, beviel me allerminst. Ik zag me al op de fiets met een rotvaart door Parijs vliegen om op tijd van het ene station bij het andere te komen. Met de fiets in de metro leek me zeker geen optie. Ik moest er nog even niet aan denken!

Het was dinsdagavond toen ik opeens dacht aan het stel in Avignon dat mij had verteld over de fietsbus naar Nederland. Zou dat misschien niet handiger zijn dan de trein? Geen problemen met overstappen, geen gestress, gewoon in één ruk naar huis. Het idee begon steeds meer te leven. Op een gegeven moment kon ik het niet meer loslaten. Ik besloot er nu al mee aan de slag te gaan om te voorkomen dat ik te laat was en de bus zou missen. Het stel vertrok 17 juni. Dat vond ik te vroeg, maar wie weet reden er ook bussen op andere dagen. Op internet zag ik verschillende vertrekdata waarvan alleen die van 24 juni voor mij haalbaar was, ook al zou dat wat aan de late kant zijn. Ik vond een telefoonnummer en besloot woensdagochtend te informeren. Maar helaas, ik was al te laat, alle bussen zaten vol. Dan zat er niets anders op dan maandag de trein te nemen. Ook een zoektocht op internet naar een alternatief, bijvoorbeeld om mijn fiets afzonderlijk met een bus te laten vervoeren, leverde niets op.

Toch kon ik de gedachte aan een onbezorgde, aaneengesloten busreis niet loslaten en ik kreeg het idee simpelweg niet uit mijn hoofd. Op een zeker moment bedacht ik me dat reizigers ook gewoon mensen zijn die ziek kunnen worden en dat ze weleens van gedachten kunnen veranderen. Iemand die de bus van 24 juni geboekt had, zou zomaar kunnen besluiten nog een week langer in Frankrijk te blijven of juist een week eerder naar huis te gaan. Waarom probeerde ik het niet nog een keer? Ik selecteerde de gewenste reisdatum, 24 juni, en warempel nog aan toe, het lukte! Plotseling had ik een busreis op 24 juni geboekt. Ik kreeg er kippenvel van. Dat betekende dat ik pas over tien dagen naar huis ging! Na mijn grote, sportieve inspanning, had ik opeens een lange, luie vakantie voor de boeg. Dat voelde heerlijk!

Druk was het nog niet op de camping, dus het leek me vrij gemakkelijk om nog vier nachten bij te boeken. Ik vertelde in mijn beste Frans bij de receptie dat ik het enorm naar mijn zin had op hun camping en dat ik daarom nog vier nachten bij wilde boeken. De receptioniste glimlachte daarop en vertelde me dat ik in een tent verbleef die booking.com gedurende een langere periode had gereserveerd en dat alleen booking.com mijn verblijf kon verlengen. Op haar advies belde ik booking.com. De medewerker aan de telefoon vertelde mij echter dat het verhaal van de camping niet klopte en dat ik toch echt bij de camping moest zijn omdat zij over het verblijf en de betaling gingen. Ik dacht dat ik niet goed werd! Natuurlijk had ik mijn verblijf online via de site van booking.com kunnen verlengen, maar ik wilde graag dezelfde tent behouden en dan is een belletje handiger, vond ik. Ik moest er behoorlijk op aandringen, maar uiteindelijk lukte me het om booking.com te dwingen de verlenging met de camping te regelen. Er was echter een taalbarrièreprobleem waardoor alleen een Franssprekende medewerker van booking.com de verlenging met de camping kon regelen. Dit gedoe kostte me uiteindelijk zo’n beetje de hele donderdag. Ik zal jullie de details besparen, maar het had weinig gescheeld of ik had het opgegeven en was maandag gewoon vertrokken. De betekenis van de uitdrukking ‘van het kastje naar de muur’ was me weer volkomen duidelijk.  

Meestal lukt het me vrij gemakkelijk om met andere campinggasten in contact te komen, maar de afgelopen dagen zat het tegen. Ik trof wat jonge gezinnen en veel oudere echtparen die erg op elkaar waren gericht. Verder dan een welgemeende groet, kwam ik niet bij hen.  

Waarschijnlijk kwam het door de behoefte aan een praatje dat ik me toevallig mengde in het gesprek van drie Nederlandse fietsers bij het sanitairgebouw. Eén van hen was een Nederlandse dame die helemaal uit Heerlen, Limburg, was komen fietsen en bovendien had gekampeerd. Dat was nou een echte fietsvakantie zoals het hoort! Met een trekkerstentje, een slaapzak, een matje en een 1-pits gasbrander in haar fietstassen had ze van camping naar camping gefietst. Vaak genoeg had ik aan het einde van een fietsdag gedacht: wat ben ik blij dat ik mijn tent niet meer hoef op te zetten en straks aan kan schuiven voor de maaltijd, zonder gedoe met een gasbrandertje. Zij had het wel gefikst zonder luxe! Zo kwam ik met Annemarie in gesprek, een leuke, sportieve dame van begin de 50. We vertelden elkaar over onze fietservaringen en we raakten niet uitgepraat. Ik vroeg haar of ze zin had om onze prestaties met een etentje te vieren en ze zei ‘ja’. Die avond zaten we op een overdekt terrasje onder het genot van een fles wijn heerlijk te eten en over van alles en nog wat te praten. Misschien kwam het door de alcohol, maar het leek wel alsof ik al mijn gespreksstof van de afgelopen dagen voor vanavond had bewaard. Het was lang geleden dat ik me zo aangeschoten had gevoeld! We vierden met trots onze prestatie als helden van onze eigen overwinning en zaten te genieten alsof we een groot feest vierden. Voor mij smaakte het naar meer. Ik dacht: waarom vraag ik niet vaker iemand gezellig mee uit eten? Nee heb je, ja kun je krijgen.

Helaas vertrok Annemarie de volgende dag al richting Arles. Daar zou ze zaterdag de bekende bus naar Nederland nemen. Voor mij was het wennen om weer alleen te zijn, maar sinds die avond verliep het contact met de andere campinggasten een stuk gemakkelijker. Ik had mezelf blijkbaar over een drempel getrokken en kreeg vooral meer contact met mijn buren. Een paar dagen later kwam er een leuk Duits gezin tegenover me staan, twee fysiotherapeuten met hun twee kinderen. Ik praatte met hen alsof het Nederlanders waren.

Wel had ik nog steeds weinig energie om veel te ondernemen. Eigenlijk bestond de dag uit niet meer dan een paar boodschappen doen in Saintes-Maries-de-la-Mer, een paar uur strand, wat kledingstukken wassen, zo’n 50 bladzijden uit een boek lezen, eten koken en een puzzeltje maken. Een dag was voorbij voordat ik er erg in had. De verzengende hitte van meer dan 30 graden, was ook niet echt bevorderlijk om heel actief bezig te zijn. Verder zorgden de muggen voor veel ongemak. Zelfs op klaarlichte dag staken ze me helemaal lek. Voor antimuggenspul deinsden ze niet terug, alcohol in het bloed vonden ze heerlijk en een wc-bezoek leverde geheid twee jeukende billen op. Na een dag of vijf telde ik zo’n veertig muggenbulten over mijn hele lichaam en het waren geen kleintjes! Eigenlijk was het maar goed dat de muggen geen lawaai maakten, want dan was ik helemaal gek geworden. Gelukkig waaide het verschillende avonden achter elkaar behoorlijk hard. Dan kwamen ze in minder groten getale, maar geen enkele avond bleef ik gespaard. Er kwam zelfs een moment dat ik me afvroeg of ik niet beter kon vluchten richting de Provence om daar nog een paar dagen door te brengen, hopelijk zonder harde wind en muggen. Toch bleef ik en ik begreep niet waarom. Een goed boek en de behoefte aan rust, hielden me blijkbaar op deze camping. Zelfs een schoonmaker die nog niet was ingelicht over mijn verlenging en maandag tegen de middag vroeg hoe laat ik van plan was te vertrekken, kon me niet van mijn stuk brengen. Ik onderdrukte de neiging om mijn fietstassen in te pakken en op stel en sprong te vertrekken en bleef zitten waar ik zat.   

Dinsdag aan het begin van de middag ging ik voor de verandering naar een prachtig vogelpark in de buurt. Dat deed ik vooral om flamingo’s te spotten en die waren er genoeg. Ook allerlei andere watervogels, zoals de kleine zilverreiger en de zwarte ibis, lieten zich zien. Het park was groter dan ik had verwacht. Als je alle waterplassen wilde zien, kon je daar zeker anderhalf à twee uur rondwandelen.  

Op de terugweg naar de camping maakte ik plannen voor de laatste dagen. Het einde van de vakantie was in zicht en ik wilde op woensdag- of donderdagavond nog graag een keer uit eten. Ik hoopte dat er net als vorige week woensdag vandaag of morgen weer fietsers zouden komen die zaterdag met de bus naar Nederland vertrokken. Misschien kon ik ze dan strikken om net als vorige week gezellig samen uit eten te gaan, anders zou ik gewoon alleen gaan. Ook prima.  

Het leek erop dat er naar mijn wens geluisterd was, want toen ik dinsdagavond even naar de wc ging en dus extra alert op nieuwe sportieve campinggasten was, trokken een tent en een herenfiets die ik nog niet eerder had gezien, mijn aandacht. Mijn nieuwsgierigheid naar het verhaal achter het stilleven was gewekt en ik besloot zodra ik de kampeerder zou aantreffen, een praatje met hem te maken. Wat mij betreft had de herenfiets trouwens ook een damesfiets mogen zijn. Ik vind het namelijk sowieso interessant om de verhalen van andere fietsers te horen en ervaringen uit te wisselen.   

De volgende dag kwam ik weer langs de tent met de herenfiets. Hee, het was blijkbaar een Nederlander, want ik zag er nu een auto met een Nederlands nummerbord bij staan. Hier verbleef geen fietser die een trektocht maakte, maar een kampeerder die het leuk vond om fietstochten in de buurt te maken. Ik zag dat de eigenaar, die er op het eerste gezicht sympathiek uitzag, druk in de weer was bij zijn tent en ik besloot hem niet te storen. Op de een of andere manier had hij mijn aandacht getrokken. Hij was slank, net iets langer dan ik en ik schatte hem zo tussen de 50 en 60 jaar. Later die ochtend, toen ik weer een wandeling naar het gebouwtje maakte, zag ik dat hij bezig was zich gereed te maken voor een fietstocht. De zon scheen. Ik had er zin in vandaag en kon het niet laten om hem een fijne fietstocht toe te wensen, dus riep ik vrolijk iets in de trant van: ‘Ga je lekker fietsen?’ Hij verstond me niet gelijk en liep naar me toe. Terwijl ik mijn vraag herhaalde, keken twee vriendelijke ogen achter een zonnebril me aandachtig aan. Ik wist toen nog niet dat ik de openingsvraag had gesteld voor een ongewoon diepgaand gesprek van twee mensen die elkaar helemaal niet kenden. De details van onze conversatie kan ik me niet meer herinneren, maar hij vertelde dat hij weduwnaar was en dat hij naar Spanje was geweest, in de Pyreneeën had gefietst en vanwege het slechte weer naar deze camping was gevlucht. Uiteraard vertelde ik op mijn beurt over mijn avontuurlijke fietsvakantie. Het gesprek bevatte veel meer dan een paar bij elkaar gezochte koetjes en kalfjes en als ik hem niet had aangespoord te gaan fietsen, dan hadden we daar een halfuur later nog met elkaar staan praten. Nadien verwonderde ik me over het bijzondere gesprek dat ik net met een wildvreemde man had gevoerd. Ik was er zelfs een beetje door in de war. Dit had ik niet verwacht.

De hele verdere dag liep ik aan het gesprek van die morgen te denken. Het was daarom vrij logisch dat ik hem ’s avonds bij zijn tent  naar zijn fietstocht vroeg. Hij pakte er een klapstoeltje bij en nodigde me uit om even te gaan zitten. Vervolgens vertelde hij niet alleen uitgebreid over de fietstocht van die dag, maar ook over wie hij was en vroeg daarna naar mijn avonturen en naar mijn achtergrond. Ik vond het bijzonder dat een man zo geïnteresseerd was in mijn verhaal, maar ik wilde hem niet te lang ophouden omdat hij op het punt stond te gaan eten. Ik nam afscheid met de woorden ‘we spreken elkaar nog wel’ en dat was ook zo want de volgende ochtend raakten we niet uitgepraat.

Ik had me er al op voorbereid dat ik die avond alleen uit eten zou gaan. Toch besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en vroeg hem onder het mom van ‘alleen uit eten is prima, maar met zijn tweeën is het gezelliger’, samen met mij uit eten te gaan, ‘zonder bijbedoelingen’, voegde ik er nog snel aan toe. Hij accepteerde mijn aanbod en gaf mij te kennen dat ook hij geen bijbedoelingen had. Hij was na het overlijden van zijn vrouw, tweeënhalf jaar geleden, nog niet toe aan een nieuwe relatie.

Die avond hadden een man en een vrouw onbedoeld een date op een terrasje van een knus restaurant in Saintes-Maries-de-la-Mer. Om iets na zevenen streken we als één van de eersten neer aan een tafeltje en rond elven gingen we als één van de laatsten weer weg. We hadden elkaar die avond zoveel te vertellen dat we de warmhoudplaatjes van het restaurant waarschijnlijk goed bezet hielden. Het klikte goed tussen ons, we keken elkaar regelmatig diep in de ogen en ik begon me stiekem af te vragen of hij me eigenlijk niet leuker vond dan hij wilde. Aan het eind van de avond vonden we elkaar interessant genoeg om telefoonnummers uit te wisselen. We spraken af dat we over een aantal weken een keer een natuurwandeling zouden gaan maken en zonder dat we het wisten, bleek dit het begin te zijn van een mooie relatie die op 26 juni 2023 officieel is begonnen.  

Deze ontmoeting was meer dan de beroemde kers op de taart, meer dan een beloning na een lange fietstocht en het behalen van een belangrijk tentamen. Het was een bijzondere samenloop van omstandigheden die twee Nederlanders op een camping in het uiterste zuiden van Frankrijk aan de Middellandse Zee samenbracht. Het is gevaarlijk om te zeggen dat het zo moest zijn, maar toch geloof ik dat dit geen toeval was. Hoe het ook zij, we zijn nu, na zeven weken ‘verkering’ nog steeds erg gelukkig samen en we hopen dat onze relatie nog heel lang mag duren.

Zo zie je maar weer hoe een avontuurlijke fietsvakantie onverwachts kan uitmonden in een romantische ontmoeting die een mooie liefdesrelatie tot stand brengt, een sportieve trektocht met een romantisch staartje!