Een bijzondere ontmoeting

2 juni 2022

Mijn kamer is maar klein, er past precies een tweepersoonsbed in. Gelukkig dat er geen tweede persoon is, want die zou over me heen moeten klimmen om uit bed te kunnen. Mijn raam kan niet open. Om dit te compenseren blaast een ventilator onophoudelijk met een behoorlijk lawaai frisse lucht de kamer in. Geen ideale situatie dus en de avond ervoor had ik even een claustrofobiemomentje, maar de vermoeidheid overwon het van de angst en ik besloot me er niet druk om te maken. Dat hielp. Met een beetje fantasie beeldde ik me in dat het harde geruis van de ventilator een snelstromende rivier was en zo viel ik als een blok in slaap.

De volgende ochtend maak ik kennis met de wondere ‘ondergrondse’ wereld van dit hostel. Het ontbijt wordt in de kelder geserveerd. Vol verwachting loop ik de richting van de muziek uit. Als ik de kelder binnenstap, moet ik even een knop omzetten. Het lijkt alsof ze de muziek van gisternacht nog niet uit hebben gezet. De keiharde hippe rockmuziek komt in eerste instantie nogal rauw in mijn slaperige hoofd binnen. Ik ben in ieder geval gelijk goed wakker. Op de hoek van de bar staat alles uitgestald aan eten en drinken wat je nodig hebt. Ik mis een bord, een mok, een glas en bestek. De barkeepster ziet mijn vragende blik en legt me uit hoe het hier werkt. Het servies kan ik in de keuken pakken. Na het ontbijt moet ik het zelf weer afwassen en afdrogen. Oké?! Dat is even wennen. Toch heeft het ook wel wat. Het doet me terugdenken aan de vakantiekampen van vroeger. Ik zoek mijn spullen, raap mijn ontbijt bij elkaar en ga ergens in een hoek van de ruimte zitten. De muziek klinkt hard, maar is wel smaakvol. Franse chansons worden afgewisseld met launch muziek en rockmuziek met ballads. Naarmate de tijd vordert, bevalt het me steeds beter. Ik vind het leuk om te observeren hoe iedereen binnenkomt. Sommigen slapen nog half en mijden elk contact, anderen maken vrolijk een praatje met de barvrouw. De sfeer is sowieso goed. De Amerikaanse jongeman die bij de Poutine maaltijd tegenover me zat, komt een praatje maken. Even later komt ook een jongen die in Ivoorkust geboren is en nu in Toronto woont, bij me langs om iets onverstaanbaars met me te delen. Ik knik wat en bevestig zijn verhaal met ‘oui’. Het maakt allemaal niet uit. Het gaat om de ander zien en aandacht geven en door de ander gezien worden.

Ik besluit na het ontbijt Montreal weer in te gaan en loop de andere richting uit, naar de oude haven. De stad is rumoerig, druk en de hoogbouw is intimiderend, maar ik vind het wel indrukwekkend allemaal, het verveelt totaal niet. Mooie, moderne gebouwen worden afgewisseld met oerlelijke, grauwe panden. Hoe dichter ik bij de oude haven kom, hoe meer hoogbouw zich mengt met de oude gebouwen, een wat rommelige mengelmoes.

Stoplichten kom je hier werkelijk overal tegen. Iedere keer, echt iedere keer als ik een straat wil oversteken, moet ik geduldig wachten totdat het rode handje van het stoplicht wit wordt en vanaf dat moment tikken de secondes weg en wordt het handje weer rood als de teller op 0 staat. De verleiding is groot om al eerder de straat over te steken, zeker als het kruispunt leeg is.  Intelligent zijn de stoplichten hier nog niet en ik heb het idee dat voetgangers langer moeten wachten dan automobilisten, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik een ongeduldige wandelaar ben. Montreal is een stad met veel ruimte. Ondanks de wolkenkrabbers en andere hoogbouw, maakt de stad geen benauwde indruk. Montreal is hip en als ik dan toch een vergelijking met een Nederlandse stad zou moeten maken, dan is het hier eigenlijk een beetje Rotterdam in het groot.

De oude stad in de buurt van de haven is knus en sfeervol. Daar houd ik wel van. Zodra ik de weg oversteek om bij de haven te komen, valt me ineens op dat er een spoorrails loopt. Het zicht op het water wordt me ontnomen door een paar grote gebouwen. De oude haven valt me een beetje tegen. Ik had verwacht dat het iets stijlvoller zou zijn, wat romantischer misschien. In een aantal rijen liggen grote zeilschepen en motorjachten vast. De spoorlijn scheidt de haven van de stad waardoor de samenhang naar mijn idee ontbreekt. Ik begrijp de inrichting van het havengebied niet helemaal. Toch is het beeld wel ruimtelijk en heb je een prachtig uitzicht over de rivier als je over de kades loopt. Misschien is het allemaal juist zo gecreëerd om bezoekers stof tot nadenken te geven. De parkinrichting met prachtige witte bloemen tussen de haven en de spoorlijn, vind ik wel mooi. Ik begin me af te vragen wat ik van Montreal vind, maar het lukt me nog niet om op die vraag een eerlijk antwoord te geven.

Even later loop ik weer door de oude stad en ben ik erg onder de indruk van de karakteristieke, oude panden. Ik heb er foto's van gemaakt, maar er staan helaas mensen in beeld, dus zal ik ze niet plaatsen. 

Ik begin trek te krijgen en besluit bij een willekeurig restaurant op het terras te gaan zitten waar ik een plaats toegewezen krijg aan een tweepersoonstafel. Schuin tegenover mij zit een knappe donkere man van mijn leeftijd eveneens aan een tweepersoonstafel van zijn Heineken bier te genieten. We zeggen elkaar vriendelijk gedag, maar daar blijft het bij. Ik bestel een maaltijdsalade en besluit voordat mijn eten geserveerd wordt even naar de wc te gaan en dat is lastig als je alleen bent, want wie houdt jouw tafel bezet? Daarom vraag ik in het Frans aan mijn buurman die inmiddels van zijn derde grote glas bier zit te genieten, of hij mijn plaats bezet wil houden. Natuurlijk is dat geen probleem. Als ik even later na het eten nog een beetje zit na te tafelen, zie ik plotseling iemand met een hond voorbij lopen die sprekend op die van mij lijkt. Spontaan, zonder erbij na te denken, deel ik dit opmerkelijke feit met mijn buurman die om mijn plotselinge uitroep moet lachen. Dit schept een opening voor een gesprek dat niet meer stopt. De man blijkt Pascal te heten en is van origine Rwandees. Hij is in Canada om vrienden te bezoeken. Zonder blikken of blozen vertelt hij dat zijn halve familie in de oorlog in zijn vaderland is uitgemoord. Ook veel van zijn vrienden hebben de strijd niet overleefd. Zelf kon hij naar Engeland emigreren. Trots laat hij mij de site van het bedrijf zien waarvoor hij werkt. Pascal spreekt zowel Engels als Frans en dat is erg handig, want zo kan ik overgaan in het Engels als ik het in het Frans niet meer weet en weer naar het Frans switchen als mijn Engelse vocabulaire tekort schiet. Zo’n beetje alle onderwerpen komen aan bod. We hebben het over het Engelse vluchtelingenbeleid, over Poetin en de oorlog in Oekraïne, over het leven in Engeland en in Nederland. Het gaat allemaal vanzelf en het praat nog makkelijker nadat ik van Pascal een wijntje krijg aangeboden.

Even later, het is inmiddels al weer tijd voor het avondeten, besluiten we samen bij een pizzeria wat te gaan eten. Van tevoren spreek ik wel af dat hij me vanavond heelhuids bij het hotel aflevert omdat ik niet graag in het donker in mijn eentje door een vreemde stad wandel en het is toch zeker een uur eerder donker dan bij ons. Het is gezellig tijdens het eten, we praten en we lachen wat af en als ik de helft van de rekening wil betalen, wijst hij dat resoluut af. Een echte Engelse gentleman, dus. Zoals afgesproken loopt hij met me mee terug naar mijn hotel. Het valt me op dat de weg voor hem niet helemaal recht meer loopt. Af en toe botst hij zelfs tegen me aan. Hij is zichtbaar aangeschoten, maar niet vervelend. Bij het hotel nemen we afscheid van elkaar. Ik bedank hem voor de fijne middag en avond, de leuke gesprekken en het gratis etentje.