Engelse les, de Montmorency watervallen

7 juni 2022, Quebec

Als ik iets niet heb aan zien komen vóór mijn vakantie, dan is het wel de grote portie Engels die ik dagelijks spreek in deze Franstalige provincie. Natuurlijk kun je stug Frans blijven praten, maar dan heb je veel minder leuke contacten. Hier ontmoet je echte wereldreizigers uit alle landen van de wereld en dan is Engels gewoon de voertaal. Zo ook vanochtend. Er is geen ontbijtservice in dit hotel, maar er wordt wel elke dag een container koffie gezet waar iedereen gratis gebruik van kan maken. Ik besluit eerst wat boodschappen te doen in de kleine supermarkt om de hoek en daarna pak ik een mok koffie in de koffiezaal om ter plekke mijn croissant - en die smaakt echt goed - op te eten. Daar ontmoet ik de Engelse Gerry. Hij is half Engels, half Iers en komt van het Island of Man (dat ligt tussen Groot Brittannië en Ierland). We raken aan de praat en ik maak kennis met een echte wereldreiziger van 57 jaar. Gerry is klein van stuk, een levensgenieter met pretoogjes en er is haast geen land ter wereld waar hij niet geweest is. Hij is een makkelijke prater en ik ben een dankbare luisteraar die nieuwsgierig is naar zijn verhalen. Zijn baan van systeembeheerder heeft hij twee maanden geleden opgezegd om een mooie reis te maken. Dat vind ik echt stoer! Ik heb grote bewondering voor iemand die zoiets durft. Het klikt tussen ons. Ik vertel hem dat ik vandaag naar de Montmorency watervallen wil, die hier 12 kilometer vandaan liggen. Met een hoogte van 84 meter zijn ze 30 meter hoger dan de beroemde Niagara watervallen. Ze zijn 46 meter breed. Het lijkt hem ook wel wat en we besluiten die dag samen op pad te gaan. Ik spreek weliswaar makkelijker Engels dan Frans, maar ook in het Engels blijft het een uitdaging om alles wat ik wil zeggen juist te zeggen en soms kan ik niet op de simpelste woorden komen zoals het woord paard bijvoorbeeld, hi, hi.

We nemen de bus naar de watervallen. Dat hij een man vol plannen is, merk ik als hij het idee opwerpt om daarna of misschien wel eerst het Ile d’Orléans dat daar in de buurt ligt en met een brug verbonden is aan het vaste land, te gaan bezoeken. ‘Neem je dan de bus om daar te komen?’, vraag ik hem. ‘Nee, er gaat geen bus, dus ik ga liften, dat doe ik regelmatig als ik reis.’ Zo heeft hij ook voor een deel de reis van West- naar Noord-Canada en naar Oost-Canada gemaakt. ‘Heb je zin om mee te gaan?’, vraag hij me. Ik zie het al helemaal voor me. Heen een lift nemen en terug wil niemand je meer oppikken. Toch trekt me dit avontuur ergens wel, maar ik laat me tegenhouden door iets anders. De kleine teen van mijn linkervoet protesteert in de wandelschoen. Het is behoorlijk pijnlijk en ik moet mezelf echt dwingen om er doorheen te lopen. Daarmee wil ik niet het avontuur van Gerry belemmeren. Ik trek dus mijn eigen plan en dat blijft wat het is: gewoon de watervallen bezoeken en meer niet.

De watervallen zijn prachtig. Ze gebruiken het meervoud, maar ik zie maar één grote waterval en een paar kleintjes ernaast. Ik ben zeker niet de enige die de val van een enorme watermassa komt bewonderen. Er is een heel park omheen gebouwd waardoor je de watervallen van alle kanten en alle hoogten kunt bezichtigen. Als je dat wilt kun je je zelfs helemaal nat laten sproeien door er heel dicht bij te komen. Zowel het uitzicht op de watervallen van bovenaf als vanonder tegen de watervallen aan, is adembenemend. Ik vind het zelf het mooist om er zo dicht mogelijk bij te komen. De sensatie wordt nog levensechter als het op dat moment ook nog begint te regenen. Het naar beneden kletterende water maakt tevens een oorverdovend lawaai. Nergens zit een knop waarmee je de kraan dicht kunt draaien. Dit gaat altijd door, jaar in jaar uit, eeuw in eeuw uit.

Als ik even onder een afdakje ergens in het park een appel zit te eten, duikt opeens mijn vrolijke vriend Gerry op. Hé, hoe kan dat nou? Gerry vertelt dat hij tot halverwege de brug is gelopen. Vanaf daar had hij een prachtig uitzicht op het water en de omgeving. Hij besloot toch terug te gaan, in verband met het weer. We trekken even samen op en daarna besluit ik met de bus terug naar Quebec te gaan. Gerry blijft nog wat langer in het park. De route per bus is allerminst saai. De mooie gekleurde houten en stenen huizen zijn een lust voor het oog en doen Scandinavisch aan. De bus is nooit ver weg van de rivier en dat zorgt voor mooie panorama’s.

Op de terugweg naar het hotel besluit ik vanaf het station door het park te lopen. Daar staat een kunstwerk van veertig ijzeren stoelen met op iedere stoel een gedicht gegraveerd om even bij stil te staan. De meeste gedichten zijn in het Frans, een paar in het Engels en één in een voor mij onbekend schrift. Sommige teksten vind ik echt pakkend. 

’s Avonds probeer ik mijn reis per bus over twee dagen naar Saguenay te boeken, maar het lukt me niet om dat online te doen. Als ik naar de receptie loop om te vragen of ze me willen helpen, vergeet ik de toegangspas van mijn kamer. Dat is balen. Bij de receptie is het zo druk dat het zeker twintig minuten duurt voordat ik aan de beurt ben. Ik besluit alleen een leenpas te vragen en de rest morgen maar even te regelen.

Het is een waardevolle, leerzame dag geweest. Ik heb vandaag veel moois gezien en een goede opfriscursus Engelse conversatie en vooral luistervaardigheid gehad! Op naar morgen.