Het waren de mensen

29 juli 2022 - Vlissingen, Nederland

17 en 18 juni 2022

Mijn laatste dag in Canada

‘We hebben het de kat niet geleerd, hij deed het op een dag gewoon uit zichzelf’, zegt Nicola lachend. Natuurlijk is het kattentoiletbezoek de volgende morgen het onderwerp van gesprek. Eigenlijk had ik het wc-deksel even naar beneden moeten doen, want een kat kan makkelijk verdrinken in een toiletpot en zeker in een Canadese, die altijd voor de helft met water gevuld is. Maar deze kat had zeker van zich laten horen als hij erin geplonsd was, daar twijfel ik niet aan.

Het ontbijt, dat uit pannenkoeken bestaat, is heerlijk. Ik heb een klein beetje mogen helpen bij de voorbereidingen door de melk te keuren omdat Marie-Ève en Nicola zelf nog weinig smaak- en reukvermogen hebben na hun coronabesmetting drie weken eerder. Aan mij moet je zoiets eigenlijk niet vragen. Ik drink namelijk nooit melk. Ach, denk ik, er zal nog wel enige marge tussen goed en bedorven zitten en ik proef niets zuurs, dus we overleven het wel. Met de pannenkoeken is trouwens niets mis, die zijn gewoon lekker.

Eind de morgen begint het huis steeds meer op een opvangcentrum te lijken. De tante van Marie-Ève is namelijk ook gearriveerd. Ook zij werkt, of beter gezegd heeft gewerkt bij de inheemse bevolking in een plaatsje in het noorden van Quebec, maar dan als onderwijzeres. Ik ben getuige van een historisch moment. Ze is namelijk onderweg naar huis om aan haar eeuwige vakantie te beginnen. Haar pensioen is net ingegaan. Wat gaaf, denk ik, als je de capaciteiten hebt om zoiets in je leven te doen. Maar natuurlijk is het in zo’n functie niet alleen maar rozengeur en maneschijn aangezien je naast onderwijzeres daar ook vooral probleemoplosser bent. Als ik het goed begrepen heb, is ze hier gestrand omdat haar vlucht gecanceld is en er geen hotelkamer meer in Montreal te boeken was.

de twee zussen in de achtertuinde twee zussen

We zijn inmiddels lekker in de achtertuin gaan zitten. Ik vind het helemaal niet erg om nieuwe verhalen te horen en hang ook weer bij haar aan haar lippen. Wel merk ik dat ik niet alles versta en dat ik me ook niet meer zo goed kan concentreren. Eigenlijk is het jammer dat ik geen notities heb gemaakt, want de herinneringen aan haar verhalen zijn nu zo vaag geworden dat ik ze hier niet durf op te schrijven. Misschien mag ik nog eens bij je op bezoek komen, Francine? Dan kan ik het zowel met jou als met de lezers goed maken.

Na wat ik van de moeder en de tante van Marie-Ève heb gehoord, krijg ik steeds meer het idee dat het verstandig is om op tijd richting het vliegveld te gaan omdat het daar weleens drukker dan normaal zou kunnen zijn. Het aantrekkelijke aanbod van Nicola om nog een fietstocht door Montreal te maken, sla ik dan ook af. Mijn vlucht staat gepland om 19.00 uur en ik wil toch zeker wel rond 14.30 uur op Montreal Trudeau International Airport aanwezig zijn, al was het maar om de stress te reduceren. Dus neem ik rond een uur of één al afscheid van deze groep leuke mensen. Nadat de tante me uitgebreid heeft omhelsd, spoed ik me naar het dichtstbijzijnde metrostation.  

Chaotische toestanden

De metro en de bus brengen me vlot naar de plek waar het chaos is, de luchthaven. Toen ik daar op 31 mei aankwam, leek het hier uitgestorven, nu is het één grote massa krioelende mensen.

De rij voor de afgifte van bagage is enorm lang. Het is voor mij dan ook even zoeken waar hij precies begint. Als ik eindelijk goed sta, begin ik me af te vragen of ik niet beter in een rij voor de zelfbediening kan gaan staan. Die rijen zijn namelijk veel korter. De lengte van een rij kan me overigens niet zoveel schelen, maar dan moet er wel beweging in zitten. Als je nog geen vijf passen per kwartier vooruit gaat en de rij is een paar honderd meter lang, dan haal je echt je vlucht niet, ook al gaat die pas over vier uur. Bovendien volgt daarna de paspoortcontrole nog en als iedereen daar net zo vlot geholpen wordt als hier, dan kunnen ze net zo goed alle avondvluchten schrappen.   

Een luchthavenmedewerkster probeert mij en een paar lotgenoten die als laatsten zijn aangesloten, te bewegen om toch de automatische bagageafgifte te proberen. Met de woorden in het Engels ‘u kunt dat best zelf’, trekt ze me over de streep om mijn handigheid te testen. Echter, in mijn onnozelheid vergeet ik eerst nog een label te regelen. Zo sta ik dus een tijdje in de verkeerde rij te wachten totdat ik in de gaten krijg dat ik iets mis en zo kom ik op aanwijzing van een andere medewerker bij een labelautomaat terecht. Door het rumoer om me heen in combinatie met een gevoel van stress en lichte paniek, lukt het me helaas niet om een label uit de automaat te krijgen. Het huilen staat me nader dan het lachen. Gelukkig heb ik voor dit soort situaties een overlevingsstrategie ontwikkeld, want met mijn smekende gezicht en de woorden: ‘Wilt u me alstublieft helpen, ik neem bijna nooit het vliegtuig en ik weet niet hoe het hier werkt’, krijg ik het voor elkaar om een medewerkster, waar op dat moment zo’n vier andere mensen ongeduldig omheen staan te dansen, over te halen om mij eerst te helpen. Eindelijk heb ik na een uur gedoe mijn label en ga ik opgelucht in één van de rijen bij de automatische bagageafgifte staan. Die opluchting maakt echter snel plaats voor frustratie. Er staan drie wachtenden voor me en dat blijft ook zo want er gebeurt vervolgens helemaal niets. De band accepteert de bagage namelijk niet. De lampjes blijven op rood staan en dat betekent dat er gewacht moet worden. Ik probeer een andere rij, maar ook daar komt de band niet in beweging. Na een kwartier tevergeefs wachten, klampen de mensen voor me weer een andere medewerker aan. Die maakt duidelijk dat hij er ook niets aan kan doen en dat we geduld moeten hebben. Een paar minuten later bemoeit weer iemand anders zich met de situatie. De bagage van iedereen wordt vervolgens onder de loep genomen en tegen mij wordt gezegd dat mijn rugzak afwijkend is. Nu word ik verzocht in de rij voor afwijkende bagage te gaan staan. Krijg nou wat, denk ik. Ik geloof er helemaal niets van, want ik heb een kleine maat rugzak die makkelijk in het bagagebakje past. Het duurt even voordat ik mijn koppigheid overwonnen heb, maar besluit dan toch in de aangewezen rij voor afwijkende bagage te gaan staan. Die rij is te overzien en er lijkt beweging in te zitten. Toch wordt mijn geduld en die van vele anderen ook daar weer op de proef gesteld. Zo zie ik een moeder met een baby op haar arm een kwartier lang heen en weer wiegen om het kind rustig te houden. Als we al weer twintig minuten staan te wachten vraagt een Engelsman die voor me in de rij staat of ik misschien voor wil, want zijn vliegtuig vertrekt pas over anderhalf uur. Wat aardig van hem, denk ik. Ik zeg hem dat mijn vlucht pas over tweeënhalf uur vertrekt dus dat dat niet nodig is.

Na zo’n veertig minuten wachten zie ik mijn rugzak dan toch eindelijk op de band verdwijnen en kan ik door naar de handbagagecontrole. Ik noem het expres zo want de paspoortcontrole hebben ze voor het gemak maar achterwege gelaten. Je kunt duidelijk aan het grondpersoneel merken dat ze deze drukte niet aan kunnen. Als je niet beter weet, zou je zeggen dat het een stel chagrijnen zijn. De meesten zijn kortaf en zichtbaar geïrriteerd.

Toch ben ik nog zo’n uur vóór de geplande boardingtijd bij de gate. Als onervaren reiziger begin ik me daar wel een beetje zorgen te maken of ik niet per ongeluk de paspoortcontrole heb overgeslagen. Ik zie namelijk dat mensen bij de balie voor het boarden geweigerd worden en ik heb de indruk dat het iets met hun papieren te maken heeft. Bij het boarden vind er inderdaad een snelle paspoortcontrole plaats. Ik zie er betrouwbaar genoeg uit en zo kom ik zonder complicaties langs de balie en word ik even later welkom geheten in het vliegtuig.  

De rechter buurman

Het gigantische vliegtuig zit in eerste instantie nog niet echt vol, maar er druppelt steeds een groepje mensen binnen en uiteindelijk zijn alle stoelen bezet. Ik zit helaas precies in het midden van de middelste rij. Dat vind ik zelf de meest ongunstige plaats, maar ik had geen zin om nog eens 50 euro extra te betalen voor een stoel aan het gangpad of het raam. De stoel rechts van mij blijft lang leeg. Toch komt het geen moment in me op te hopen dat dat zo blijft om daar te kunnen zitten ten gunste van mijn lange benen. Ik ben eerder benieuwd wie er naast me komt zitten. Hopelijk is het een leuk type waar ik gezellig mee kan praten en liever niet iemand met een te stevig postuur die eigenlijk ook mijn stoel nodig heeft. Uiteindelijk ploft er met een grote zucht een vlotte, gespierde kerel naast me neer. Hij is, schat ik, een jaar of veertig. Ik begroet hem vriendelijk en gelijk begint hij in het Engels tegen me te praten: ‘Wat een toestand zeg, ik heb het helemaal gehad. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt! Normaal ben ik niet zo’n prater, hoor. Sorry, maar ik moet het even kwijt.’ Hij vertelt me dat zijn vlucht in Toronto gisteren is gecanceld wegens het slechte weer en dat hij nu via Montreal moet vliegen. Hij heeft ruim een dag op de luchthaven moeten wachten. De man blijkt een ervaren reiziger te zijn. Hij vliegt voor zijn werk al zo’n vijftien jaar de wereld rond. Samen met een heel team richt hij voor Mercedes bij de Grand Prix de VIP tenten in. Hij heeft dat nu ook in Montreal gedaan. Ik vraag hem waarom hij dan nu al naar huis gaat aangezien het Grand Prix weekend nog moet beginnen. ‘Ach’, zegt hij, ‘in het begin wil je niets missen, maar na vijftien jaar heb je het wel gezien en hoef je niet altijd zo nodig meer bij het spektakel te zijn. Maar in Zandvoort ga ik wel kijken, denk ik.’ Hij legt me uit dat het in Zandvoort erg lastig is om het materiaal bij het circuit te krijgen omdat je daar alleen per openbaar vervoer of op de fiets vlak bij het circuit kunt komen. Zelf heb ik niet zoveel met de Formule 1, maar ik vind het voor de afwisseling wel leuk om zijn verhalen te horen, zeker nu het later en later wordt en het vliegtuig nog steeds staat te wachten om op te stijgen. Het komt erop neer dat we in de file staan. Veel vluchten die gisteren geannuleerd zijn, zijn er vandaag bijgekomen. Dat verklaart ook de chaos bij de bagageafhandeling, vanmiddag. Ze konden de grote hoeveelheid gewoon niet verwerken.

Kampioen wakker blijven

Pas rond 20.45 uur, plaatselijke tijd, stijgt het vliegtuig op. Aan mijn linkerkant zit een Turkse man die met zijn gezin, een vrouw, een zoon en een dochter, onderweg is naar Istanbul. Ook hij is makkelijk in de omgang en zo zitten we een tijdje gezellig met zijn drieën over van alles en nog wat te praten. Later in de avond ruilt hij zijn stoel met zijn zoontje, een jongen van een jaar of 9, 10, schat ik. Het mannetje wordt totaal in beslag genomen door het gamen. Als iedereen in het vliegtuig zo’n beetje slaapt of onderuit hangt om daartoe een poging te doen, zit hij nog met grote ogen geconcentreerd op het scherm van zijn apparaat te staren. Ik verbaas me erover dat zijn ouders er niets van zeggen. Ik wil niet de boze tante spelen die hem vermaant eindelijk maar eens te stoppen en te gaan slapen.

Aan de noordkant van het vliegtuig zie ik de lucht nooit helemaal donker worden en aan de zuidkant is het even donker, maar duurt het hooguit een paar uur voordat het weer licht wordt. Dat is een aparte gewaarwording. De volgende ochtend besteed ik nog wat aandacht aan het jongetje naast me, een heel lief mannetje, trouwens. ‘Jij bent wel kampioen wakker blijven’, zeg ik tegen hem in het Engels, want hij heeft echt geen oog dicht gedaan. Zijn vader kijkt trots naar zijn zoon en glimlacht naar me.

Luchthaven Frankfurt

Na het croissantje en de beker koffie, raakt het tijd om me druk te maken over mijn aansluiting in Frankfurt, die ik bij lange na niet ga halen. Ik zie om me heen al passagiers aan een stewardess vragen wat ze moeten doen. Blijkbaar ben ik de zoveelste en de dame die ik aanspreek, schiet gelijk in de verdediging terwijl ik alleen maar wil weten hoe ik dadelijk zo effectief mogelijk mijn overstap kan regelen. Toch besluit ik me niet te haasten als het vliegtuig geland is. Dat lijkt me zinloos. Ik weet dat de luchtvaartmaatschappij iets voor me moet regelen en desnoods kan ik altijd de trein nog pakken.

Op de luchthaven staan een viertal medewerkers ons bij de gate op te wachten. Ik word doorverwezen naar een servicebalie van Lufthansa. Snel loop ik de aangegeven richting uit, maar als ik aankom bij de desbetreffende balie zie ik dat de loketten gesloten zijn. Er staat op een bordje dat ik twee verdiepingen hoger moet zijn. Leuk zo’n spelletje spoorzoeken na deze slopende reis, maar daar zit ik nu niet echt op te wachten. Het enige voordeel is dat je zo je vermoeidheid even vergeet.

Ik ben uiteraard niet de enige die in verband met een gemiste aansluiting op dat moment aanklopt bij de servicebalie die wel open is. Er staan zo’n veertig mensen ongeduldig te wachten tot ze geholpen worden. Een medewerker kijkt naar mijn ticket, zoekt mijn naam op een lange lijst, schrijft een nieuw vluchtnummer en boardingtijdstip op mijn ticket en verwijst me naar een andere balie waar ik een nieuw ticket kan halen. Ik lees 12.40. Dat is mooi. Dan kan ik het nog even rustig aan doen. Het moet gezegd worden, dit hebben de Duitsers goed geregeld! Als ik mijn weg zoek naar de douane, kom ik mijn buurman van de VIP-tenten weer tegen. Ik besluit met hem mee te lopen en zo praten we nog wat door over wat ons in het leven bezighoudt. Zijn bleke gezicht en wazige blik verraden zijn vermoeidheid, wat ook niet gek is na twee brakke nachten. Zijn vliegtuig richting Spanje vertrekt pas eind de middag. Dat geeft hem de gelegenheid om straks in een rustig hoekje op de luchthaven een tukje te doen.

Bij de douane moet ik zoals elke keer mijn wandelschoenen uitdoen om aan te tonen dat ik niets in mijn schoenen verberg. Omdat ik door een pijnlijke linkervoet alleen een sok aan mijn rechtervoet draag, ziet het er best verdacht uit, maar gelukkig krijg ik ook hier mijn schoenen weer terug. Mijn voeten zijn behoorlijk bezweet en opgezwollen en het duurt even voordat de schoenen er weer omheen zitten. Mijn buurman staat al die tijd geduldig en beleefd op me te wachten. Ik vind dat ik die vermoeide, vlotte, en vooral sympathieke jongen niet langer op moet houden en zo neem ik ook van hem weer afscheid en scheiden onze wegen zich.

Het was te voorspellen dat ook het vliegtuig van Frankfurt naar Amsterdam vertraging heeft, meer dan een uur zelfs en dat is fors voor zo´n korte afstand. Het vliegtuigpersoneel moet namelijk wisselen door allerlei eerdere vertragingen. Verder moet het bagagepersoneel eerst andere vliegtuigen bevoorraden en staan we hierdoor bij het taxiën in de file. Ik begin het al een beetje normaal te vinden, je raakt eraan gewend.

vanuit het vliegtuig

Trots op ons landje

Ook deze keer vind ik weer een leuk tijdverdrijf door een gesprek aan te knopen met een gelukkig jong stel dat naast me zit. Ze zijn teruggekomen uit India waar ze getrouwd zijn. Dat het een uitgebreide ceremonie is geweest, kan ik zien op foto’s van hun bruiloft die ze me met trots tonen. Hun traditionele kleding ziet er indrukwekkend uit. Hij vertelt dat hij in Eindhoven heeft gestudeerd en dat hij daar nu ook werkt. Ik merk aan hun enthousiasme dat ze heel veel zin hebben om daar samen hun leven op te gaan bouwen. Zij is nog nooit in Nederland geweest en is zeer benieuwd hoe het daar zal zijn. De man vraagt welke Nederlandse steden hij het beste aan zijn kersverse echtgenote kan laten zien. Ik neem met veel plezier de rol van informatrice op me en noem uiteraard Amsterdam, Maastricht, Utrecht, Leeuwarden en Groningen, maar als Zeeuw kan ik het niet laten om ook Middelburg, Veere en Zierikzee te noemen. Ik raad haar aan om zo snel mogelijk een cursus Nederlands te gaan volgen, want als je de taal van een land spreekt, vergroot dat de kansen op een geslaagd leven en leuke contacten daar. Wat het laatste betreft, spreek ik uit ervaring.

mooi uitzicht 

Als we boven het ‘beloofde’ land vliegen zie ik de Utrechtse Heuvelrug, de meren en de kleine, vaak langgerekte blokken land waaruit Nederland bestaat. Wat is ons land vanuit de lucht gezien toch een keurig ingericht land, denk ik. Als we in Amsterdam landen heet ik de Indiërs welkom en wens hen een mooie toekomst in dit kansrijke land toe. Want hoewel ik zeer onder de indruk ben geraakt van Quebec, kan de Canadese beschaving toch niet op tegen het netjes ingerichte en goed georganiseerde Nederland en ben ik blij dat ik weer thuis ben. Dat neemt niet weg dat ik enorm heb genoten van deze prachtige vakantie, voor het eerst van mijn leven op een ander continent. Wat zijn de inwoners van Quebec aardig en toegankelijk en wat zijn de steden Montreal en Quebec indrukwekkend en mooi! Ik heb me er meer dan welkom gevoeld. Nicola vroeg me toen ik bij hen verbleef wat de highlights van mijn vakantie waren. Daar moest ik even over nadenken. Ik ging de plaatsen langs waar ik geweest was, maar ik kwam er niet uit. Toen dacht ik: nee, het waren niet de plaatsen, het waren de mensen die ik heb ontmoet. Zij hebben mij een onvergetelijke vakantie bezorgd, met als prachtig decor de provincie Quebec.

Quebec, je was zo gek nog niet! Hopelijk tot ziens en dan een keer in de winter. Afgesproken!

Bedankt allemaal

Daarom bedankt collega’s en onbekende jongedame in de trein naar Amsterdam dat jullie me hebben bemoedigd en me al wat enthousiaster maakten voor de spannende reis in mijn eentje. Bedankt Amerikaanse dame voor het welkome tijdverdrijf in de rij voor de gate in Frankfurt, dat je me liet kennismaken met Amerika. Ook Sam bedankt voor de leuke gesprekken in het vliegtuig op de heenreis toen je me met veel plezier vertelde over Montreal en me later jouw favoriete restaurants en plaatsen appte. Ook een groot dankjewel aan de jongeren die ik tijdens de wandeling naar en op de heuvel van Montreal heb ontmoet en gesproken. Jullie hebben me hoop gegeven dat we de wereld met een gerust hart aan jullie door kunnen geven. Pascal, jij ook bedankt voor het gezellige etentje en de leuke gesprekken, dat het er in het leven niet om gaat bakken geld te verdienen, maar dat je zinvol werk mag doen dat waardevol is voor anderen en voor jezelf. Ook bedankt Laetitia en Honesty voor jullie vriendschap en de crew van het hostel voor de positieve sfeer en jullie adviezen en uitgebreide informatie over Montreal. Dat geldt zeker ook voor het personeel van het hotel in Quebec. Dankjewel buurman aan het tafeltje naast me in het restaurant op de eerste avond in Quebec, voor je interesse in mijn reis door Quebec. François en Hélène, bedankt voor het gezellige gesprek aan tafel over het dagelijks leven in Quebec. Niet te vergeten mijn beste vriend Gerry met je pretoogjes. Ik heb een paar dagen met je opgetrokken waarna ik het idee had dat ik de hele wereld had rondgereisd, omdat jij zoveel interessante verhalen met me gedeeld hebt. Erg leuk, enorm bedankt! Bedankt Julia voor je uitgebreide antwoorden op onze vragen over ‘hoe overleef je de strenge winters in Quebec’. Natuurlijk mag ik Bernard niet vergeten, de gastheer van de B&B en zijn gasten, de moeder en dochter die mij toch nog een beetje het gevoel gaven dat ik het concert van Francis Cabrel heb bijgewoond en mij bovendien veel wisten te vertellen over het leven met de inheemse bevolking. De volgende dag de twee mannen. Ik heb enorm van jullie genoten, niet eens zozeer door wat jullie zeiden maar gewoon hoe jullie waren. Ook ben ik veel dank verschuldigd aan de dame in Saguenay die mij op haar initiatief naar mijn hotel bracht terwijl het buiten noodweer was. Uiteraard niet te vergeten Nicola en Marie-Ève. Jullie waren geweldige hosts! Ik vond het erg leuk om te ervaren hoe het dagelijkse leven in Montreal is en ik heb genoten van jullie aanwezigheid, jullie hartelijkheid, jullie openheid en belangstelling voor mijn leven. Het was een toevallige samenloop van omstandigheden dat jouw moeder en tante er ook waren, Marie-Ève, maar de timing was wat mij betreft perfect. Ik had de interessante verhalen van deze twee aardige dames niet willen missen. Daarom ook jullie Marijse en Francine, hartelijk dank voor jullie openheid en jullie welwillendheid om op al mijn nieuwsgierige vragen te antwoorden. Ook bedank ik de leuke Nederlandse jongedame die ik op het station in Montreal sprak over haar reis door de VS en Canada. En dan de terugreis naar Frankfurt. Ik heb je naam niet eens gevraagd, rechter buurman in het vliegtuig naar Frankfurt, maar ik heb genoten van je verhalen over de Grand Prix en je positieve levenshouding. Ook het jonge Indiase stel dat merkbaar zin had in hun nieuwe leven samen in Nederland. Jullie waren een eyeopener dat het leven hier in ons land zo slecht nog niet is.

En jullie lezers, heel erg bedankt voor jullie tijd en moeite om mijn ellenlange verhalen te lezen. Met veel genoegen heb ik mijn Quebec avontuur met jullie gedeeld. Door jullie positieve reacties had ik nooit het idee dat ik alleen op reis was. Erg leuk dat jullie op deze manier met me meereisden.

DANKJEWEL ALLEMAAL en hopelijk tot de volgende keer.

Hartelijke reisgroeten,

Lydia

3 Reacties

  1. Freek:
    29 juli 2022
    Lydia, jij bedankt voor de mooie verhalen. Je hoeft thuis niets meer te vertellen. Dat is dan weer jammer 😅
  2. Epjan kwast:
    30 juli 2022
    Lydia, wat heb jij veel meegemaakt en wat heb jij dat allemaal prachtig verteld. Bedankt voor je reis verslag en nu de prachtige herinneringen opslaan in je geheugen en daar vaak aan denken 👍
  3. Corrie Koster:
    2 augustus 2022
    Dankjewel Lydia voor alle mooie avonturen en het epiloog. En hopelijk zeker op naar een volgende reis.