Met de trein naar Quebec

4 juni 2022, Quebec

Yes, vandaag reis ik eindelijk weer eens over land. Ik heb vliegen altijd een rare manier van reizen gevonden. Je bent plotseling ergens anders, terwijl je niet ziet hoe je er bent gekomen. Ik reis veel liever met de auto of de trein om het landschap goed in me op te nemen en langzaam te zien veranderen.

Op het station is er een leger beveiligers aanwezig waar Schiphol jaloers op zou zijn. Ik vind het bijna zielig hoe ze zich verdringen om je te mogen helpen, maar beter zo dan andersom. In het Engels vraag ik even later aan een meisje van begin de twintig dat naast me zit, of zij ook op de trein naar Quebec wacht. Ze heeft direct in de gaten dat ik Nederlands ben en zo maak ik kennis met een leuke Nederlandse jonge meid die watermanagement heeft gestudeerd en nu een rondreis door Canada maakt. Ik heb in het hostel en tijdens mijn reis in het vliegtuig al zoveel jongelui gezien die in hun eentje reizen en ik vind het zo ontzettend knap en moedig dat deze onervaren jonge mensen dit zomaar in hun eentje doen. Ik uit mijn waardering en zij geeft mij gelijk een goede les mee: Je moet er gewoon niet teveel over nadenken en doen wat je leuk vindt. En zo is het maar net.

We moeten net als bij het boarden in het vliegtuig ons in een lange rij opstellen. Eerst komt er een dame de gezondheidscheck doen en krijgen we een labeltje. De kaartjescontrole heeft al eerder plaatsgevonden toen we nog zaten te wachten. In de trein wordt deze controle door de conducteur nog een keer herhaald. Ik heb echt het idee dat hier sprake is van een personeelsoverschot.

Als ik net in de trein zit, controleer ik even of alles nog op zijn plek zit in mijn handtasje. Tot mijn schrik kan ik mijn portemonnee met creditcard niet meer vinden. Ik raak in lichte paniek en begin heel mijn tas uit te kammen, maar de portemonnee is nergens te bekennen. De man met het karretje komt langs en vraagt of ik iets wil drinken. Ga weg, denk ik, ik heb wel iets belangrijkers te doen. Waar is mijn portemonnee? Ik haal me allerlei paranoïde gedachten in mijn hoofd en herinner me een apart vrouwtje dat bij ons in de rij stond en waarmee ik een paar woorden heb gewisseld. Zou zij het gedaan hebben? En ik maar denken dat ik ´zakkenrollersproof´ ben omdat ik altijd zo goed op mijn spullen let, nou ja … Als de conducteur in de buurt is, zal ik het tegen hem zeggen. Ik kan wel janken.

Gelukkig heeft dit voorval een happy end want opeens zie ik dat mijn paraplu naast mijn benen op de grond ligt en wat ligt daar bovenop? Je raadt het al: de zwarte portemonnee. Poeh, wat een opluchting is dat. De portemonnee is waarschijnlijk uit mijn tas gevallen toen ik de paraplu er even uit pakte om het treinkaartje aan de conducteur te laten zien. Voortaan maar iets beheerster en behoedzamer te werk gaan. Weer iets geleerd!

We rijden langs de zuidkant van de rivier van het westen naar het oosten. Het landschap onderweg is niet spectaculair. Landerijen worden afgewisseld met bos en af en toe een riviertje. Het land is grotendeels vlak zoals bij ons. Wat wel indrukwekkend is, is de lucht. Die lijkt steeds donkerder te worden naarmate we Quebec naderen. Het ziet eruit alsof er zwaar weer op komst is. Als onze trein achter een goederentrein zit en niet lekker door kan rijden, loopt de vertraging enorm op. De communicatie is goed en we worden van het oponthoud, de reden ervan en de verwachte aankomsttijd goed op de hoogte gehouden. De service laat niets te wensen over. De conducteur komt op een gegeven moment zelfs vragen wie er een taxi nodig heeft bij aankomst. Er hangt nog steeds een dreigende lucht boven Quebec als we de stad inrijden. Een paar uur geleden heb ik mijn verblijf al op de hoogte gesteld dat ik misschien wat later ben en een schuilplaats zoek, mocht ik in zwaar weer terechtkomen. 

We komen een halfuur later dan gepland aan en wonder boven wonder is het droog. Ik besluit de gok te wagen en zo loop ik met een volle rugzak op een holletje naar het hotel, of beter klim ik naar het hotel, want dat ligt in oud Quebec tegen de heuvel aan. De route heb ik van tevoren goed uitgestippeld zodat het me weinig moeite kost om er te komen. Het hotel bevalt me gelijk. Het is een mooi, wat ouder gebouw, dat tevens dienst doet als hostel/jeugdherberg waarin je een bed op een slaapzaal kunt boeken zoals in het hostel in Montreal. Ik prefereer een eigen kamer, al is die wel verschrikkelijk duur. Ik betaal voor drie overnachtingen CAD 386,30. Dat is met alle kosten meegerekend zo’n € 300,00, zonder ontbijt. Toch voelt het goed hier en ik merk dat ik behoefte heb aan een langer verblijf. Ik besluit er twee nachten bij te boeken zodat ik hier vier dagen kan zijn.

’s Avonds zoek ik een restaurantje in een gezellige winkelstraat die eindigt bij een oude poort. Een erg leuke stad op het eerste gezicht. Ik geniet en ik ben dankbaar dat ik hier mag zijn. In het restaurant bestel ik weer een salade. Ik zit naast een gezinnetje met twee kleine kinderen. Zodra de moeder met haar kroost naar de wc gaat, maakt de vader een praatje met me in het Quebecois. Hij is heel aardig en stelt me allerlei vragen. Ook aan hem merk ik weer dat mensen het bijzonder vinden dat je als vrouw alleen helemaal vanuit Nederland naar Quebec bent gereisd. Hij wil er van alles over weten en ik vertel dankbaar mijn verhaal. Het is voor mij wel lastig om dit platte Frans goed te verstaan en ik moet een paar keer vragen wat hij zegt. Hij vindt het al bijzonder dat ik überhaupt Frans spreek en probeert op mijn verzoek zijn uiterste best te doen om wat langzamer en duidelijker te spreken.

Met een volle maag loop ik daarna door de gezellige winkelstraat terug naar het hotel. Quebec, ik heb er zin in!