Op zoek naar de bron van de Schelde

Vrijdag 8 oktober, dag 3

Armentières – Arras, ongeveer 55 km

Drukke autowegen

De route vandaag is weer zeer afwisselend. Mooie rustige wegen leiden ons naar drukke autowegen en andersom. Een deel is vlak, maar ook zijn er veel korte stijgingen en daarna als beloning heerlijke dalingen, waarbij de benen weer even tot rust kunnen komen. We kruisen via bruggen een aantal autoroutes, zo ook de A24 tussen Amiens, Lille en België en regelmatig moeten we een drukke route nationale oversteken. Het is daarbij echt opletten geblazen! Vooral bij de rotondes moet je goed uitkijken dat je niet geschept wordt door een voorbij razende vrachtwagen, een auto van een gestreste automobilist of overreden wordt door een motorrijder die het stoer vindt om onverantwoord hard te rijden. Eén keer bij een drukke weg, zie ik in eerste instantie geen kans om over te steken. Het verkeer raast daar met een gigantische snelheid voorbij. Ik vind het doodeng! Mijn fietsmaat heeft er minder moeite mee en staat al vrij snel met zijn fiets aan de overkant van de weg. Hij moet echter nog zo'n zes minuten wachten voordat ik me weer bij hem voeg. 

Canadees herdenkingsmonument

Bij Vimy betreden we Canadees grondgebied. Hier hebben de Canadezen van de Fransen zo’n 100 hectare grond in bruikleen gekregen om hun slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog te herdenken. We zien aan onze linkerkant een indrukwekkend Canadees oorlogsmonument dat bestaat uit een voetstuk met daarop twee hoge pylonen. Het monument is wel 30 meter hoog. Het staat fier op de heuvelrug van Vimy. In de slag bij Vimy zijn in 1917 aan Canadese zijde 3598 doden gevallen. Voor iedere Canadees die hier gesneuveld is, is in de omgeving een boom geplant. We fietsen verder en het valt ons op dat het terrein er aan beide zijden van de weg hobbelig uitziet. Het gebied is afgesloten met schrikdraad. Op bordjes staat aangegeven dat je het terrein niet mag betreden wegens nog aanwezige munitie. Enorm indrukwekkend als je bedenkt dat hier meer dan een eeuw geleden een zeer bloedige strijd is gestreden.

Spoedig naderen we de stad Arras, waar we ons tweede appartement hebben geboekt. Ik dacht vanochtend even dat ik een fout had gemaakt bij het invoeren van de bestemming op mijn navigatieapparaat want dat gaf bij een controle de stad Atrecht aan. Gelukkig begon er op tijd een lichtje bij me te branden dat dit de Nederlandse benaming voor Arras is.

Wat een verrassend mooie stad is Arras! Echt wonderschoon. Nadat we onze spullen hebben achtergelaten in ons appartement, strijken we neer op een terras van een prachtig plein met beeldschone gevelhuizen en andere oude gebouwen uit de 17e eeuw. We zien dat mensen zonder jas zitten te genieten van hun drankje. De temperatuur is zomers en iedereen profiteert van het heerlijke weer. Er zijn vooral veel studenten aanwezig want Arras is een universiteitsstad waar je in vele richtingen een studie kunt volgen. De stad bruist en het geeft ons echt een zomervakantiegevoel.  

Mondkapjes

Wat ons in Frankrijk vooral opvalt is dat er overal in openbare gelegenheden en winkels mondkapjes worden gedragen, behalve op de terrassen. Als je het een keer vergeet, dan word je er al snel door iemand op gewezen dat je je mondkapje op moet doen. De Fransen zijn hier heel strikt in. Op ons komt het wel erg overdreven, zelfs een beetje panisch, over. Ook de huisbaas heeft ons vermaand een mondkapje op te zetten bij het binnentreden van ons verblijf.

We eten voor de afwisseling na twee dagen friet, eens een pizza en genieten van de aanwezige restaurantbezoekers. Om half tien ’s avonds komt er een oude man binnen die zijn rug niet meer recht kan houden. Hij wordt keurig zonder mopperen bediend door het restaurantpersoneel. 

Na deze zomerse herfstdag doen we de luiken weer dicht en laden ons op voor een nieuwe fietsdag.