Dag 14, Enkeltje Walcherse kust - Mediterranée per fiets

Albon – Châteauneuf-du-Rhône (ongeveer 110 km)

10 juni 2023

Overnachten voor een goed doel

Ik neem afscheid van de leuke, rustige camping met een verrassend mooi uitzicht aan de andere kant van het terrein. Ze hebben hier werkelijk alle soorten accommodatie die je je maar kunt voorstellen. Van rieten hutjes tot houten cabines en boomhutten tot complete bungalows. Het zou me niet verbazen als je hier ook een chambre d´hôtes kunt boeken, wellicht in het kasteel dat ernaast ligt. Verder is het zwembad kindvriendelijk ingericht met allerlei attracties. Ik ben waarschijnlijk het enige kind dat er gisteren in gezwommen heeft.

Mijn volgende adres is weer een kamer. De gastvrouw heeft me gevraagd of ik gebruik wil maken van de jacuzzi. Dan betaal ik € 20,00 extra. Een beetje ontspanning voor de benen na een dagje fietsen, kan geen kwaad. Het aanbod is te verleidelijk. Ik neem de hoge prijs voor lief en ga op het aanbod in.  

Ik weet dat er een fietsroute helemaal langs de Rhône loopt, de Via Rhôna en besluit deze zoveel mogelijk te volgen. Mijn navigatieapparaat is het er niet mee eens want de afstand is blijkbaar groter, maar een dag zo goed als vlak fietsen heeft ook zijn voordelen. Bovendien kom je op deze manier langs en door veel dorpjes en stadjes en gelet op de onweersdreiging, is dat alleen maar prettig. In zo’n situatie moet je er altijd voor zorgen dat je voldoende schuilplaatsen hebt. 

Het is een afwisselende route. Aangezien ik verschillende keren een brug over moet steken, zie ik de Rhône soms aan de rechterkant van me - ik bevind me dan in de Drôme - en dan weer aan de linkerkant, dan ben ik in de Ardèche. Er wordt in het dal veel fruit geteeld, vooral kersen en abrikozen (als ik het goed gezien heb). De routeaanduiding is goed, behalve in de stadjes, of het ligt aan mij want daar ben ik de weg af en toe kwijt. Eén keer fiets ik de Ardèche in. Ik zie aan de zonnestand dat ik teveel naar het westen ga en mijn gps protesteert onophoudelijk. Na een pauze van een kwartier, draai ik om en dwaal nog even rond in het stadje waar ik eerder de verkeerde kant uit fietste en vind tenslotte mijn weg weer.

Het traject is niet zwaar vandaag en daar ben ik blij om. Wat de tocht wel spannend maakt, is de voortdurende onweersdreiging. Ik ben niet kinderachtig als het om wind en regen gaat, maar fietsen in open gebied tussen de onweersflitsen, vind ik minder geslaagd. Ik weet dat ik me dan niet te dicht bij het water moet begeven en omdat ik zoveel mogelijk de Rhône wil volgen, houd ik de lucht goed in de gaten. Ik zie boven de heuvels de wolken steeds meer opbollen. Toch fiets ik zo lang mogelijk door. Als ik door Valence fiets, wordt de lucht rechts van me steeds donkerder. Het zal niet lang meer duren of de boel barst los, denk ik. Ik voel de zon die nu nog schijnt branden en de temperatuur stijgen. Aangezien ik door stedelijk gebied fiets, laat mijn navigatieapparaat me weer volledig in de steek. Dan maar even mijn mobieltje gebruiken. Ik stel mijn telefoon in en leg hem in het plastic mapje bovenop het voorbakje van mijn fiets. Dat werkt. Ik hoor de geduldige vrouwelijke stem van Googlemaps me de weg wijzen. Ik volg mijn intuïtie en rijd zo lang mogelijk door. Ik ben immers in stedelijk gebied en daar kun je overal schuilen, stel ik mezelf gerust. Opeens zwijgt de vrouw van Googlemaps. Het verbaast me dat ze niet zegt wat ik bij een rotonde moet doen. Dan maar rechtdoor, denk ik. Ik rijd nog een eindje verder, maar heb het gevoel dat er iets niet klopt. Ik check vervolgens mijn telefoon en zie tot mijn schrik op het scherm dat het toestel oververhit is en af moet koelen. De zon heeft het doorzichtige mapje van mijn fietsbakje blijkbaar zodanig opgewarmd dat het apparaat bijna kookt. Snel leg ik het mobieltje tussen wat kleren in mijn fietstas in de hoop dat het ding weer afkoelt. Dan maar hopen dat mijn navigatieapparaat me weer goed gezind is. De wonderen zijn de wereld nog niet uit want het ding doet opeens braaf wat ik wil!  

De lucht wordt nu toch echt te dreigend, dus raakt het tijd om een terrasje te zoeken. In Portes-les-Valence strijk ik neer bij een Turks zaakje. Ik hoop dat het onweer los zal barsten zodat het onheil snel is geschied, maar er gebeurt niets. De bui blijft hangen. Nadat ik mijn welverdiende cola heb opgedronken, besluit ik toch maar verder te fietsen. Vreemd dat zo’n dreigende bui niet doorkomt. Hij zakt zelfs als een pudding in elkaar. Net buiten Valence voel ik nog een paar druppels, maar die mogen geen naam hebben. Er zit geen activiteit meer in de lucht.

Opeens zie ik in de verte iets paars. Ik kom dichterbij en … ja, het is lavendel! Het veldje staat nog niet helemaal in bloei, maar het ruikt al lekker. Een paar kilometer verderop zie ik wel een veld prachtig in bloei staan. Het verspreidt een nog intensere geur. Ik heb me laten vertellen dat echte lavendel slechts vanaf een hoogte van 500 meter groeit. De soorten die op een lager niveau groeien, zijn surrogaat. Het kan me eigenlijk niet boeien. Zo’n paars veld ziet er prachtig uit!

Af en toe zie ik aan de linkerkant de tolweg A7 richting de Mediterranée. Op een bord lees ik dat ik nog maar zo’n 200 km van Marseille ben verwijderd. Dat is toch wel magisch!

Zo’n beetje aan het eind van de rit, kom ik ergens bij een rotonde een pizzaboer tegen. Hij staat in een busje met een hard ronkende motor of aggregaat pizza’s te bakken. Het is tegen etenstijd en ik heb wel zin in wat. Ook koop ik nog wat fruit en een paar tomaten in het stalletje ernaast. Zo’n 200 meter verder op een Y-splitsing eet ik een deel van de pizza op. Mijn bagagedrager fungeert als tafel. De pizza valt als een blok in mijn maag. Zeker een derde ervan moet ik helaas weggooien. Dat is het nadeel van zo’n fietstrektocht. Je kunt niet alles meenemen.

Zo rond 20.00 uur kom ik op mijn bestemming aan, een huis aan een doorlopende weg in Châteauneuf-du-Rhône waarin een slaapkamer verhuurd wordt. De gastvrouw heet Melissa, een jongedame vol energie van ongeveer 30, schat ik. Ze verhuurt een kamer om geld in te zamelen voor een goed doel, ‘Orphelins Enfants du Tennis’. Binnenkort vertrekt ze naar Kenia om daar tennisles te geven aan wees- en straatkinderen. Ze is zo gemotiveerd dat ze er de hele avond vol enthousiasme over vertelt. Ik zit ondertussen in mijn badpak te wachten tot ik in haar jacuzzi kan. Die warmt echter tot nu toe maar 1 graad per halfuur op. We zijn bij 23 graden begonnen. Mijn mobieltje heeft er meer talent voor, maar dat is gelukkig weer helemaal afgekoeld. 

Er zijn nog twee Oostenrijkse vrouwen in hun kampeerbusje aangekomen. Zij zullen deze nacht op het terrein van Melissa doorbrengen en kunnen gebruik maken van haar douche en wc. Zo verdient ze daar ook nog wat aan.

Om 22.00 uur is het water van de jacuzzi nog maar 26 graden. Het begint te schemeren en ik besluit toch maar een poging in een koude jacuzzi te wagen. Melissa heeft namelijk speciaal voor mij de jacuzzi vol laten lopen. Het zou een beetje flauw zijn om er nu vanaf te zien. Ik stap het water in en zet de bubbels aan. Mijn hart begint als een razende te kloppen en hoewel ik mezelf verman, blijft het onaangenaam. Ik houd het nog geen minuut vol en spring er snel weer uit. Je hoeft jezelf ook niet te pesten, vind ik. Melissa verontschuldigt zich dat ze het water ’s middags niet al heeft opgewarmd. Ik vind het sneu voor haar want ze heeft zo haar best gedaan en ik besluit het bedrag van € 20,00 plus nog wat extra’s aan haar goede doel te schenken.