Dag 12 en 13, Enkeltje Walcherse kust - Mediterranée per fiets

Beste lezers,

Nogmaals hartelijk dank voor al jullie leuke, positieve reacties! Zoals sommigen van jullie weten, is het me gelukt om op 13 juni 2023 mijn eindbestemming te bereiken! Yes!

Ik loop een aantal dagen achter met schrijven. Op veel plaatsen heb ik geen WiFi, het is vaak erg warm en na 100 km fietsen blijft er regelmatig te weinig tijd over om nog te schrijven. Ik schrijf mijn verhaal helemaal af. Ik denk dat het echt de moeite waard is om alle verhalen te lezen. Veel leesplezier nog.

Hartelijke fietsgroet,

Lydia

Sainte-Foy-lès-Lyon – Albon (70 km regulier, 95 km toeristische route)

8 en 9 juni 2023

Het campinggevoel

Vandaag fiets ik naar een camping waar ik een houten cabine heb gehuurd voor vannacht. Een camping is voor mij toch wel het toppunt van vakantie en dan maakt het niet uit hoe primitief het is.

Gisteren was het zwaar, maar dat weerhoudt me er niet van om vandaag de toeristische route te kiezen. Ik kom nu in een prachtig gebied van Frankrijk terecht en ik vind dat ik daarvan moet profiteren.

Het kost ook nu weer tijd om de grote stad uit te komen en het blijft onderweg druk met verkeer. In Lyon vloeien de Saône en de Rhône samen. Vanaf hier kan ik de Rhône gaan volgen, maar door het Rhônedal lopen ook drukke verkeerswegen. Dat mijn gps niet altijd weet dat een bepaalde weg niet toegankelijk is, blijkt ook nu weer. Ik word eerst een bedrijfsterrein op gestuurd, daarna moet ik een weg inslaan die halverwege geblokkeerd is door grote stenen. Ik kan er als fietser nog wel langs en omdat ik geen zin heb om kilometers om te rijden, wordt het een stukje wandelen met de fiets aan de hand. Ook vandaag moet ik regelmatig flink stijgen. Gelukkig is het uitzicht evenredig mooi aan de zwaarte van het traject. Het duurt best lang voordat ik de Rhône in het vizier krijg tot ik na een zware klim plotseling de rivier als een groenblauw fluwelen lint door het landschap zie stromen. Prachtig!

Ik kom vandaag door verschillende dorpen en steden en ook hier is weer veel politie op straat. Wat ik nu toch wel een beetje begin te voelen is de hitte ook al kan ik er goed tegen en laat ik me er niet door kisten.

Als je trek hebt, zijn bakkerswinkels extra verleidelijk om bij te stoppen. Dan moet je daar gewoon aan toegeven en dat doe ik dus ook. Ik bestel een gebakje, wat brood en nog iets hartigs. Daarbij kan een koele cola niet ontbreken. Ik gun mezelf een pauzemoment en strijk neer op een stoel voor de bakkerswinkel. Naast de bakker is een apotheek en daarvan hebben ze er veel meer in Frankrijk dan in Nederland. De Fransen zijn nu eenmaal gewend om voor elk pijntje naar een apotheek te gaan. Bij zo’n beetje iedere apotheek hangt een digitaal bord waarop de tijd, de datum en de temperatuur worden aangegeven. Ik zie tot mijn verbazing dat het bord 33 graden aangeeft. Wow, dat had ik niet verwacht!

Ik neem de tijd om weer op adem te komen en rijd daarna verder naar mijn bestemming in Albon. Niet ver voor mijn bestemming passeer ik het bord dat aangeeft dat ik het departement van de Drôme in rijd. Dit is echt het teken dat ik in het zuiden van Frankrijk terecht ben gekomen. Fijn om al zover te zijn!

Na nog door een stuk stedelijk gebied te zijn gefietst, bereik ik uiteindelijk mijn bestemming, camping Domaine de Senaud. Ik merk dat ik echt op ben en besluit een extra nacht te boeken. Op dat moment weet ik nog niet precies hoe mijn accommodatie eruit ziet. De campingbaas wijst me de weg naar een piepklein hutje waarin je niet kunt koken. Er past precies een tweepersoonsbed in dat niet op lange mensen is berekend. Ik vind het geweldig. Dit lijkt echt op kamperen met een tentje, maar dan inclusief waterkoker, koffiezetapparaat, bestek, mokken en glazen. Mijn uitzicht is aan de rechterkant een oude betonnen tennisbaan die nu dienst doet als voetbalveldje of welke sport je er maar op wilt beoefenen. Aan de linkerkant zie ik een kapelletje met drie graven ervoor en daarachter een knal oranje trampoline. Bijzonder!

Op de camping hoor je in de verte het verkeer over een autosnelweg razen, maar het is niet hinderlijk, zeker niet nu het verder heel rustig op de camping is. De eerste nacht staat er nog één andere familie, helemaal aan de andere kant van de camping. Dat is niet gezellig, maar wel lekker rustig.

Als het begint te schemeren, zie ik iets donkers op het pad dat op een kat lijkt. Ik loop er langzaam naartoe en zie het dier wegsluipen. Het blijkt een vos te zijn. De vos blijft bij de afscheiding van de camping in de bosjes liggen en loert naar me met zijn grote wantrouwende ogen. Ik blijf het fascinerend vinden, zo’n dier dat je in Nederland maar weinig in het echt ziet.

De volgende dag geniet ik van een lekker luie uitrustdag. Ik doe de was, zwem wat in het zwembad en doe mijn boodschappen. Bij de bakker koop ik een walnotentaartje, een grote baguette en een croissant. Dat kost me nog geen € 5,00! Ik vertel de bakker dat ik hiervoor in Nederland misschien wel het dubbele had moeten betalen. Blijkbaar wordt in Frankrijk de graanprijs kunstmatig laag gehouden.

Helaas is de WiFi kapot door het onweer dat hier de voorgaande dagen gewoed heeft. Tegen de avond begint het te regenen en het is even spannend hoe de volgende dag eruit zal zien. Ze geven kans op onweer af. Gelukkig kan ik morgen wat later vertrekken omdat ik pas vanaf 18.30 uur op mijn volgende adres terecht kan.

Als ik ’s avonds voor mijn hutje zit, waar het nog net zo stil is als gisteren, moet ik er niet aan denken om nu naar een horrorfilm te kijken. Ik zie de graven schuin voor me en het geeft me toch een wat unheimisch gevoel. Dat komt waarschijnlijk ook omdat het weer onstabieler is. Het waait harder en het ziet er, als het donker wordt, allemaal wat spannender uit. ’s Nachts hoor ik net als de vorige nacht de uilen roepen, een bijzonder geluid, maar het klinkt nu onheilspellender. Midden in de nacht moet ik naar de wc, terwijl ik eigenlijk mijn hutje niet uit durf. Ik lig het een halfuur uit te stellen, maar dan moet ik er toch aan geloven. Je kunt immers moeilijk de hele nacht de boel ophouden. Ik verman me en loop zonder na te denken in een rap tempo naar het sanitairgebouw. Dat doe ik iets te snel waardoor ik bijna val over een afstapje bij de deur van het gebouwtje. Ik moet er niet aan denken dat ik daar ´s nachts met een verstuikte enkel lig, vlakbij het kerkhofje, te midden van de graven. Gelukkig verloopt de nacht verder rustig zonder ongelukken.