Dag 15 en 16, Enkeltje Walcherse kust - Mediterranée per fiets

Châteauneuf-du-Rhône – Villeneuve-lès-Avignon (plm 85 km)

11 en 12 juni 2023

Waarom met de auto als het op de fiets kan

Het bevalt me wel om langs de Rhône te fietsen. Daarom volg ik deze rivier vandaag ook zoveel mogelijk. Het venijn zit ‘m nu een keer niet in de staart, maar in het begin en moet ik gelijk na vertrek flink klimmen in de heuvels.

De route is prachtig. Aanvankelijk fiets ik afhankelijk van de kant van de rivier om beurten in de Drôme en de Ardêche. Daarna wordt het departement Drôme ingewisseld voor de Vaucluse en de Ardèche verandert in het departement Gard. Ik ben nu echt in de Provence terechtgekomen. Ik zie onderweg steeds meer lavendelvelden en ook kom ik een paar bloeiende zonnebloemvelden tegen. Gisteren zag ik aan de oostkant wat hogere bergen opdoemen met kale toppen. Zou daar de Mont Ventoux bij gezeten hebben? Een blik op Google Maps leert me dat dat niet kan. De Mont Ventoux ligt nog een stuk zuidelijker.

Wat opvalt zijn de plassen waar ik op verschillende weggetjes omheen moet fietsen. Het heeft blijkbaar plaatselijk flink geregend. Dat heb ik eerder nog niet zo meegemaakt. Ook zie ik ergens bij een bruggetje een kolkende waterval. De vissers die daar hun hengel hebben uitgeworpen, kijken me bijna weg als ik wat foto’s sta te maken.

Het landschap is zeer afwisselend. Ik mag ook een stuk over een nieuw fietspad langs een kanaal fietsen. Kilometerslang kom ik behalve een eenzame rolschaatsster daar helemaal niemand tegen. Eigenlijk is dat niet zo vreemd in deze verzengende hitte. Ook nu is het weer onaangenaam warm. Gelukkig heb ik 2,5 liter water bij me dat echt fungeert als benzine om verder te komen. Vandaag lukt het me nauwelijks om mijn chronische dorst te lessen!

Onderweg zie ik nog wat meertjes die dienst doen als recreatieplaats waarin vooral spelende kinderen verkoeling zoeken. Ik moet mezelf bedwingen om er met kleren en al in te springen. Dat zou niet zo praktisch zijn.  

Op een bord zie ik opeens de plaats Pont Saint Esprit staan. Voor dat stadje wil ik wel een paar kilometer omrijden. Ik ben daar zo’n 17 jaar geleden ook geweest, een idyllisch plaatsje met een middeleeuwse brug over de Rhône. Ik maak er wat foto’s en fiets weer terug naar de route.  

Hoewel het erg warm is, is de fietstocht vandaag absoluut niet zwaar, met dank aan de Via Rhôna, het fietspad langs de Rhône. Ik realiseer me dat ik aan mijn een na laatste traject van dit grote avontuur bezig ben. Deze bijzondere fietstocht van kust naar kust, heeft al mijn verwachtingen overtroffen. Het is niet bijzonder, nee het is grandioos! Qua zwaarte is het me ook reuze meegevallen. Dat komt natuurlijk vooral door de zeer gunstige weersomstandigheden. Had ik constant wind tegen gehad met veel regen, dan had ik er nu misschien heel anders over gedacht. Zoals ik al mijn hele leven doe, begin ik nog tijdens een avontuur een nieuwe plannen te maken. Ik wil al heel lang een fietstoer door Nederland maken. Waarom combineer ik het niet met een vakantie naar een Waddeneiland? Ook bedenk ik me dat ik voor vakanties naar Frankrijk en België net zo makkelijk de fiets kan pakken in plaats van de auto. Fietsen is een goede manier om je hoofd leeg te maken en lekker actief bezig te zijn. Het werkt zeer ontspannend. Bovendien ben je op deze manier CO2-neutraal bezig, lekker groen dus. Dat geeft nog een goed gevoeld ook. Ik ben nooit iemand geweest die snel de auto pakt, maar toch denk ik dat ik nog best een stapje extra kan doen. Ik besluit het motto ‘waarom met de auto als het op de fiets kan’, te omarmen.

Als ik bij mijn volgende adres aankom, kan ik aan de buitenkant niet zien dat hier een huisje verhuurd wordt. Ik vrees dat ik bij het verkeerde adres sta en check de gegevens op mijn telefoon. Op mijn boekingsbevestiging staat toch echt dit adres vermeld. Ik besluit aan te bellen, maar er doet niemand open. Dan probeer ik het nog een keer. Ik krijg het idee dat ik ben opgelicht en er bekruipt me een vervelend gevoel dat ik straks misschien een andere accommodatie moet zoeken en daar zit ik helemaal niet op te wachten na een dag fietsen. Het duurt even, dan hoor ik gelukkig toch gestommel achter de voordeur. Een vriendelijke, wat oudere dame heet me welkom. Ze vertelt me dat booking.com haar heeft medegedeeld dat ik niet meer zou komen. Ik begrijp er niets van. Ik verzeker haar dat ik geen bericht heb gestuurd waardoor er verwarring had kunnen ontstaan, maar dat ik alleen heb gevraagd of ik mijn fiets hier overdekt kan stallen. Ik vraag haar of ze mijn betaling wel heeft ontvangen. Gelukkig is dat het geval. Ze laat me het vakantiehuisje zien en vertelt me zeer gedetailleerd hoe alle apparaten werken. Grappig, dit heb ik nog nooit zo meegemaakt. Ik luister zo goed mogelijk naar haar uitleg. Als ze op het punt staat te vertrekken, vraag ik of er misschien een supermarkt in de buurt is. Ja, die zijn hier overal, maar die zijn vandaag gesloten en dat is logisch want het is zondag. Omdat ik aangeef nog niets te hebben gegeten, krijg ik zomaar een groot stuk stokbrood van deze lieve mensen. Het vervelende gevoel dat ik eerder had, is helemaal verdwenen.

’s Avonds geniet ik van Franse chansons, muziek die schalt vanuit de achtertuin van de buren. Een levendige buurt blijkbaar waar mensen profiteren van een zomerse avond.

Helaas heb ik geen fijn bed getroffen. Het is een soort stretcher waar je de veren doorheen voelt. Ik heb de afgelopen weken al in zoveel heerlijke bedden geslapen, dan moet je zo’n bed maar voor lief nemen. Het is niet anders.

Avignon

De volgende ochtend check ik op mijn apparaat de afstand naar mijn eindbestemming. Dat is vreemd, als ik het adres instel, blijkt de camping nog zo’n 20 kilometer van de kust te liggen. Lekker is dat! Ik dacht dat ik een camping aan de kust had geboekt. Zo stond het ook bij Booking.com aangegeven. Het is te ver om dinsdag de 13e even heen en weer te fietsen. Dan sta ik dus pas op woensdag met mijn voeten in de Middellandse Zee. Het is helaas niet anders.  

Ik heb dit verblijf voor twee nachten geboekt. Ik wil deze stad na 17 jaar graag weer eens wat uitgebreider bezoeken. Eerst ga ik bij het station informeren over hoe ik het beste met de trein naar Nederland kan reizen zonder demontage van het voorwiel van mijn fiets. In sommige treinen mag dat, maar niet in allemaal. Bij het station waar verbouwd wordt, gaat het er bij de ingang nogal chaotisch aan toe. Ik durf mijn fiets daar niet te parkeren en neem hem maar mee naar binnen. Kunnen ze gelijk zien waar ik het over heb. Bij de informatiebalie vraag ik hoe ik mijn niet-gedemonteerde fiets kan meenemen in de trein en of ik moet reserveren. Dat laatste wordt sterk aanbevolen. De dame heeft niet veel zin om mij verder te helpen en duwt me een folder in mijn hand met een code. Als ik die code scan kan ik reserveren. Ik zie nu al op tegen al het gedoe en hoop dat er een wonder geschiedt zodat ik niet meer met de trein hoef te reizen. Misschien kan ik met een paar aardige Nederlanders meeliften of wil iemand mijn fiets of mijn bagage meenemen. Ik spreek met mezelf af dat ik de tweede dag van mijn echte uitrustvakantie op de camping van Saintes Maries de la Mer de treinreis ga regelen.

Net als alle honderden touringcarbussen die ik Avignon in zie gaan, begeef ik me vervolgens naar het centrum. Ik bezichtig uiteraard het Palais des Papes en het Place de l’Horloge. Ik meen me te herinneren dat men 17 jaar geleden voor het Palais des Papes bezig was met opgravingen en dat het plein voor het paleis helemaal open lag. Nu ziet alles er netjes en schoon uit. Ik zie en hoor vooral een paar temperamentvolle gidsen in een taal die ik niet versta, vertellen over de historische plek. Ook speelt en zingt een straatmuzikant mooie muziek. Ik heb te doen met zijn hond die als twee druppels water op die van mij lijkt maar alleen wat magerder is. Gelukkig maakt het beestje zich niet al te druk in de hitte.

Je bent niet in Avignon geweest als je de beroemde brug van Avignon, de Pont Saint-Bénézet, niet hebt bezocht. Ik werp dan ook daar een blik, maak een paar foto’s en fiets een stukje terug over het fietspad dat daar vlak langs loopt om van een afstand ook nog een mooie foto te maken. Als ik mijn fiets op de standaard zet, stopt er een fietsend Nederlands echtpaar naast me met volgeladen fietstassen. We maken een praatje en ik bied aan om een foto van hen te maken met de brug als decor, waarna zij hetzelfde doen voor mij. Zij blijken ook rond te trekken op de fiets. Ik begrijp dat zij zaterdag met de fietsbus vanuit Nimes weer naar Nederland vertrekken. Ik vertel dat ik probeer een week later met de trein in Nederland te komen. ‘Oh’, zegt de man, ‘ben jij er zo één die wel ziet hoe het loopt.’ Ik denk: was het maar waar en ik knik en glimlach.

Daarna loop en fiets ik weer terug naar het centrum om een hapje te gaan eten. Ik moet een tunneltje door. Daar zit een straatmuzikant een beetje op zijn gitaar te pingelen. Door de akoestiek klinkt het eigenlijk best mooi. Normaal geef ik niet zo snel geld aan bedelaars omdat je daar de mensen niet mee helpt en hun vicieuze cirkel in stand houdt, maar een straatmuzikant werkt voor zijn geld en dat vind ik net iets anders. Ik zoek in mijn portemonnee wat munten bij elkaar. Ik denk dat het samen nog geen € 1,50 is, en leg het geld een beetje argeloos op zijn kleed. De man stopt plotseling met spelen. Zijn gezicht begint te stralen, hij kijkt me doordringend aan en dankt me zo hartelijk door een paar keer ‘Got bless you’ tegen me te zeggen dat ik me bijna schaam voor het schamele bedrag dat ik hem geschonken heb. Hij heeft me gewoon even van mijn stuk gebracht. Ik besef dat deze man door mij zijn dankbaarheid op deze manier te tonen eigenlijk veel meer teruggeeft, dan ik hem heb gegeven. Ik krijg er een warm gevoel van. Dit had ik niet verwacht.

Ik kies op het Place de l’Horloge een restaurant uit om een hapje te eten. Het menu ziet er veelbelovend uit, maar ik krijg een fastfoodmaaltijd, een soort Big Mac Menu geserveerd: friet met een broodje hamburger en een paar slablaadjes. Normaal gesproken niet mijn eerste keus, maar nu ik trek heb, smaakt alles lekker. Ik besluit om het rode vlees te laten liggen en ik denk dat dat achteraf gezien geen slechte beslissing is geweest. Als ik na het eten naar de wc ga, tref ik een enorm smerige toilet aan. Ik loop terug en werp een blik in de keuken en de hal en begin bijna te kokhalzen, zo vies ziet alles eruit. Als ik dit geweten had, was ik hier nooit gaan eten!

Ondertussen begint de lucht weer donker te worden. Het is nu rond vieren en het lijkt me beter om richting mijn huisje te fietsen. Ik ben nog maar net binnen of de bui barst los. Boodschappen doen lukt niet meer omdat het toch wel een paar uur flink noodweer is. Ik heb vanmiddag warm gegeten en ik heb nog een cake en wat brood en een stuk of zes energierepen in huis. Ik kom de nacht wel door!