Dag 17, Enkeltje Walcherse kust - Mediterranée per fiets

Villeneuve-lès-Avignon – Saintes Maries de la Mer (ongeveer 80 km)

13 juni 2023

We zijn er bijna!

Vanochtend klopt mijn hart een beetje sneller, want vandaag gaat het gebeuren. De eindbestemming is in zicht. Als ik mijn apparaat definitief instel en in mijn ontvangstbevestiging van Booking.com de routeplanner via Google Maps open, zie ik toch echt dat de camping aan de kust ligt. Er blijken twee dezelfde adressen met dezelfde postcode maar in een verschillende plaats te zijn of zoiets. Dan moet het me toch lukken om vandaag nog met de blote voeten in de Middellandse Zee te staan!

‘s Ochtends word ik gewekt door het gedonder. Het onweer dat is afgegeven, maakt het vandaag extra spannend. Ik vind het lastig om te bepalen wanneer ik overdag het beste kan fietsen. Gelukkig heb ik een vader die veel verstand van het weer heeft en in zo’n situatie schaam ik me er niet voor hem te raadplegen. Hij vertelt me dat het rond 10.30 uur droog is, dat ik vóór 15.00 uur binnen moet zijn en dat ik dan na twee uur wachten weer verder kan. Ik heb twee opties. Of ik ga heel hard fietsen zodat ik vóór 15.00 uur op de camping ben of ik doe het rustig aan, houd de lucht goed in de gaten en schuil als dat nodig is. Ik kan altijd nog plat op de grond gaan liggen als ik echt door het onweer word overvallen. Het zal allemaal wel loslopen, denk ik, dus ga ik voor de laatste optie, ook omdat ik nog boodschappen moet doen. Ik vertrek uiteindelijk rond 11.30 uur en het is droog!

Ook nu verveel ik me geen moment tijdens mijn fietstocht. Ik kom door leuke plaatsjes met smalle straten en fiets langs een haven. Ik zie veel riet langs de kant van de weg en kom ook cactussen tegen. De Mediterrane vegetatie is hier overal aanwezig. Ik kijk niet alleen om me heen, maar kijk vooral veel naar boven. De lucht begint weer op te bollen aan mijn rechterkant. Wat zal ik doen? Zal ik in Arles een leuk restaurantje zoeken om daar een paar uur te schuilen of kan ik beter doorrijden? Ik rijd toch maar door. Er zal altijd wel ergens een mogelijkheid zijn om te schuilen, vermoed ik.

Na Arles begint de Camargue, een uitgestrekt moerasgebied in de Rhônedelta. Het is hier vlak. Aanvankelijk rijd ik nog door een beschut gebied met bomen aan beide zijden van de weg. Rechtsboven me begint de lucht echt dreigend te worden. Ik schat dat er een onweersbui op zo’n 20 tot 40 kilometer ten westen boven me hangt. Deze bui komt echter niet snel dichterbij.

Dan fiets ik plotseling een open vlakte in. Geen beschutting, geen bomen en ook geen huizen of andere schuilobjecten meer. Wel fiets ik af en toe langs een rustplaats. Stenen picknicktafels begin ik in mijn fantasie om te toveren tot schuilobjecten. Je kunt er immers altijd nog plat onder gaan liggen als de nood hoog is. Ik fiets nog een stukje verder, maar het begint nu toch echt spannend te worden. De lucht hangt als een donkere wolk rechtsboven me en ik kom weer kilometerslang niets tegen in deze grote kale vlakte. Van de zenuwen ga ik wat sneller fietsen om dit uitgestrekte gebied zonder beschutting snel achter me te laten. Dan zie ik vanuit het niets een bord dat de richting wijst naar het Camargue museum. Hiervoor moet ik wel van mijn route af, dus een omweg nemen, maar ik bedenk me geen moment en ik sla linksaf de aangegeven binnenweg in.  Toch twijfel ik halverwege of dit wel verstandig is. Een blik naar de lucht leert me dat de bui nauwelijks dichterbij komt. De donkere lucht lijkt zelfs wat naar het zuiden af te zakken. Ik besluit mijn vader om advies te vragen. Die neemt helaas zijn telefoon niet op. Oké, dan moet ik zelf een beslissing nemen. Het wordt doorfietsen omdat ik niet weet of er na deze bui nog meer buien volgen waardoor de mogelijkheid bestaat dat ik vanavond de camping niet meer haal. In mijn hoofd registreer ik de afstand die ik vanaf hier nog moet fietsen. Mocht het over een paar kilometer toch te bont worden, dan kan ik altijd terugvallen op dit museum. Zo vervolg ik snel mijn weg weer. Dat is een goede gok, want de bui komt niet door. Ik lijk weer een engeltje op mijn schouder te hebben! Als ik nog een paar kilometer verder fiets, zie ik steeds meer borden van huizen en overnachtingsaccommodaties aangeduid met de naam ‘mas’, aan de kant van de weg, voor mij dus allemaal potentiële schuilobjecten. Ik voel dat ik het vandaag ga redden en ik krijg er kippenvel van. Yes, ik heb het geflikt om op eigen kracht van kust naar kust te fietsen, natuurlijk met hulp van boven. Daar geloof ik heilig in.  

In de buurt van Saintes-Maries-de-la-Mer zet ik mijn telefoonnavigatie even aan om zo snel mogelijk de camping te bereiken. Ik wil vandaag niet meer omfietsen. Mijn apparaatje en mijn telefoon spreken elkaar tegen, maar ik besluit mijn telefoon te volgen.

En daar zie ik het woonplaatsbord van ‘Saintes-Maries-de-la-Mer’ in de verte. Het is een soort finishaanduiding voor mij, al weet ik dat ik hierna nog een aantal kilometers door moet rijden naar de camping. Ik voel me nu even de held en fiets met een grote glimlach op mijn gezicht het plaatsje door, mijn ereronde! Het ziet er zeer toeristisch uit: veel restaurantjes, een mooie kerk, een leuke haven met onbetaalbare jachten en een paar grote parkeerplaatsen. En jawel, daar verschijnt in de verte als een soort fata morgana in het moerasgebied de camping. Ik kan het bijna niet geloven, maar het is echt waar. Ik heb het gehaald! Heerlijk, nu eindelijk tijd voor vakantie.

Nadat ik me heb geïnstalleerd in de canvastent die ik hier huur, loop ik richting de Middellandse Zee. Daar tref ik één van de receptionistes van de camping. Ik vraag haar of ze een foto van mij wil maken terwijl ik in de Middellandse Zee sta. Ze kent mijn verhaal. Anderhalf uur geleden stond ik dat vol trots bij de receptie te vertellen om onder andere een laken- en handdoekenpakket mee te krijgen, wat eigenlijk niet de bedoeling was, maar men begreep al gauw dat mijn fietstassen deze extra bagage niet aankonden. Ze vindt het een eer om het bewijsmateriaal van mijn reisdoel te maken en schiet achter elkaar een stuk of tien foto's. Een bijzonder gevoel van trots en grote dankbaarheid komen in me naar boven, terwijl ik de ultieme vreugdesprong maak in de zee. Ik heb het geflikt! Ik ben toch maar even van zee naar zee gefietst!  

Beste lezers, enorm bedankt dat jullie het de moeite waard vonden om mijn verhalen te lezen. Dankjewel ook voor alle bijzondere reacties die ik van jullie mocht ontvangen. Dat geeft me wederom het gevoel dat ik deze reis niet alleen heb gemaakt en zo hebben jullie me gesteund om het vol te houden. Erg leuk en ik hoop de komende jaren nog veel van dit soort reizen te maken. Natuurlijk nodig ik jullie dan ook weer uit om mij te volgen, maar voel je zeker niet verplicht! Merci, salut et à la prochaine fois. Lydia Wisse