Dag 8, Enkeltje Walcherse kust - Mediterranée per fiets

Balot – Fussey (plm 105 km)

Bij de tattoostudio

4 juni 2023

Op ieder verblijfadres vraag ik ’s morgens bij het ontbijt wat extra brood voor het geval ik langs de route niet op tijd een bakker tref. Hier krijg ik naast een croissant zoveel extra brood mee dat ik er de hele dag op kan teren. Wat een superlief, bezorgd vrouwtje! Ze vraagt hoe oud ik ben en ze vertelt me dat haar dochter ook 50 is en dat ze deze herberg al 40 jaar runt. Ik wens haar toe dat ze dit nog 40 jaar mag doen. Ook de Luxemburgers zijn verzot op dit adres. Ze komen er vaker en ook zij vinden het heerlijke eten een groot pluspunt.

Mijn navigatieapparaat vertelt me dat ik vandaag flink aan de bak moet, maar liefst drie oranje heuvels, dat wordt een echte sportdag!  

Het begin van de tocht is alles behalve zwaar. Het fietsen gaat echt van een leien dakje. De kilometers verdwijnen als een snelstromende rivier. Nog steeds heb ik de wind heerlijk in de rug en voelt het alsof ik zweef door het landschap. Ik word er vrolijk van en iedereen die ik tegenkom, krijgt een glimlach van me. Wat is het toch lekker om zo een hele dag in de buitenlucht bezig te zijn. Je ziet veel, je hoort veel en je ruikt ook veel. In Noord-Frankrijk waren het vooral de groene gerst- en tarwevelden en ook nog wat meidoornbomen die een heerlijke geur verspreidden, hier ruik je steeds meer rozen en vlierbloesem, maar ook het jonge groen zorgt ervoor dat het overal heerlijk fris ruikt. Dat is toch wel het voordeel van de maand juni. Wat ik zelf ook heerlijk vind, is de dennenboom- en sparrenlucht. Doordat het warmer wordt ruik je die hier ook goed.

Stilaan begin ik te rekenen. Als het allemaal zo leuk is en zo gemakkelijk gaat, waarom fiets ik dan de terugweg ook niet gewoon. Ik reken uit dat het in 9 fietsdagen moet lukken. Ik zou dan op zondag huiswaarts keren en met één rustdag na vijf fietsdagen, kan ik dinsdag 27 juni thuiskomen. Dan moet ik wel mijn collega’s lief aankijken. Ach, het is maar een opwelling en misschien denk ik er over een paar dagen heel anders over.

In de kleinste dorpjes, waar je het niet verwacht, zie je naast een mooie oude kerk, ook betonnen tennisbanen, zelfs met verlichting.

Plotseling kom ik op de route een bord tegen dat de weg wijst naar de bron van de Seine. De verleiding is te groot, ik rijd dus een stukje om, waar ik geen spijt van krijg. De Fransen hebben er een echte toeristische attractie van gemaakt. Je kunt hier één van de zeven bronnen bezichtigen en ik heb een vermoeden dat hier veel Parijzenaren komen. Ik tref in het park nog zo’n 15 andere bezoekers aan. De plek is als wandelpark ingericht en bij de bron zelf is een groot beeld geplaatst. Ik vraag aan een Duits echtpaar of ze een foto van me willen maken en vertrek daarna weer, deze keer het bos in.  

Dat bos duurt erg lang, voor mij een beetje te lang! Ik schat dat ik er zo’n halfuur doorheen gefietst ben, zonder iemand tegen te komen. Eerlijk gezegd vind ik dat niet prettig. Een uur lang eenzaam door een open veld fietsen, vind ik prima, maar door een groot stil bos staat niet op nummer één bij me.

Nog steeds is het parcours een makkie. Ik zie veel koeien, witte en bruine.

Langzaam begint het heuvelachtiger te worden en doemen de wijngaarden op. Aan de kant van de weg staan paaltjes met daarop de vermelding van het departement waar ik doorheen fiets: Côte d’Or, lees ik. Ik zou eigenlijk best van die chocoladetoffees lusten!

Zo rond 14.00 uur, kom ik op het juiste moment een wegrestaurant tegen. Ik heb net lekker geklommen en dorst gekregen, dus een cola gaat er wel in. Als ik vraag of ik ook wat kan eten terwijl ze eigenlijk nog niet open zijn, is dat geen enkel probleem. Ik neem een Italiaanse salade met een grote bak friet. Wat smaakt dat goed na 70 km trappen! Verbazingwekkend is de rekening die ik vervolgens gepresenteerd krijg. Ik hoef maar € 14,00 te betalen. Ik denk dat ik het verkeerd heb verstaan, dus ik vraag: ‘€ 40,00 toch?’ Uiteraard geef ik een flinke fooi en vertrek weer.

Het is maar goed dat ik anderhalf uur heb uitgerust want de laatste 15 kilometer zijn moordend. Eerst gaat het heel steil naar beneden. Op sommige stukken durf ik zelfs niet te fietsen omdat ik bang ben dat ik mijn remmen doorknijp. Na zo’n daling kun je daarna meestal wel een flinke stijging verwachten en dat gebeurt ook nu. Ik begin eerst langzaam te klimmen, maar daarna gaat het toch flink omhoog. Ik denk dat ik in 8 kilometer wel 500 meter ben gestegen en eerlijk is eerlijk, ik heb niet constant op mijn zadel gezeten. Het uitzicht vanaf de heuvels is werkelijk adembenemend en zo krijg je na iedere klim toch weer een beloning. Na 105 kilometer, plus wat bonuskilometers voor de bron, kom ik helemaal versleten op mijn nieuwe verblijfadres aan. Naast het chambre d’hôtes bord zie ik ook een bord gespijkerd met daarop Tattoostudio staan. Misschien fiets ik overmorgen wel helemaal onder de tattoos verder. De gastvrouw is een leuke, vlotte jonge vrouw die me op een plezierige manier wegwijs maakt in het appartement. Ze biedt zelf aan om mijn was mee te pakken. ‘Dat gaat in één moeite door’, zegt ze, ‘ik moet toch elke dag wassen. Dat heb je met jonge kinderen.’ Ik maak dan ook dankbaar gebruik van haar aanbod.