Dag 7, Enkeltje Walcherse kust - Mediterranée per fiets

Drosnay – Balot (plm. 105 km)

3 juni 2023

Waanzin

Bij mijn volgende adres word ik enthousiast ontvangen door twee mannen op het terras. Ze roepen vol verbazing: ‘Het is een vrouw! We dachten dat er nog een man zou komen.’ Vervolgens komt de gastvrouw naar buiten. Die kijkt me verschrikt en streng aan en maant me direct mee naar binnen te komen. Daar krijg ik een preek aan mijn broek. ´Of ik niet goed bij mijn hoofd ben´, spreekt ze me op strenge haast boze toon toe. Een vrouw alleen op de fiets, dat is veel te gevaarlijk! Waanzin! Ik besef niet half welk risico ik loop! Het stikt hier van de overvallers, dieven en ander gespuis. Ze wijst naar haar voorhoofd alsof ik niet goed snik ben. Als ik in de middeleeuwen had geleefd, dan had ik waarschijnlijk binnen een dag op de brandstapel gelegen! Ik kan er wel om lachen. Haar ervan overtuigen dat het verkeer en het weer eigenlijk de twee grootste risicofactoren voor een eenzame fietser zijn, is totaal zinloos en dat het ook nogal wat is om de hele vakantie met gespalkte benen op bed te liggen om alle risico’s te vermijden, daarmee hoef ik ook niet bij haar aan te komen.

Eigenlijk is ze gewoon super bezorgd en dat kan ik ´s avonds des te meer waarderen als ik een maaltijd voor twee geserveerd krijg. Goed eten moet ik van haar, anders overleef ik het zeker niet! De herbergierster heeft het goed voor elkaar. Eerst krijg ik een uitgebreide salade met rauwkost, ham en meloen, daarna gegratineerde aardappelen met ei, want ze heeft geen vlees, vervolgens een kaasplank en als dessert een chocolademousse, die ze zelf heeft gemaakt. Het is verrukkelijk! Ook de twee mannen, Luxemburgers, ook fietsers, worden flink door haar verwend. Ze bestellen het ene glas wijn na het andere waardoor ze zo melig worden als twee meiden en ik versta er helemaal niets van. Ik hoor wat Duitse klanken en wat Franse, maar het is echt niet te volgen.

Vandaag ben ik de Seine overgestoken, die hier nog een nietig riviertje is. Verder was het landschap aanvankelijk redelijk vlak, maar naarmate de eindstreep naderde, werd het steeds heuvelachtiger. Ergens in een wat bosrijker gebied, zag ik opeens een dier uit een gerstveld tevoorschijn komen. Ik dacht eerst aan een haas, maar toen ik dichterbij kwam, keek een klein vosje me met grote ogen aan. Bijzonder om zo´n dier in het wild te zien. Bij ons op Walcheren leven er ook behoorlijk wat, maar je ziet ze vrijwel nooit. Ook zag ik vandaag de eerste wijngaarden tegen de hellingen. Ik begin steeds meer het Frankrijkgevoel te krijgen. 

Verder was ik aan het begin van de tocht getuige van een georganiseerde straatrace. Snelle, stinkende auto´s, scheurden me voorbij. Vergeleken met hen was ik een trage irritante schildpad, een obstakel waar ze allemaal voor moesten inhouden. Lekker puh, dacht ik.

Mijn slaapkamer in de herberg is minimalistisch ingericht, maar de badkamer is zeer modern. De rest van het gebouw ziet eruit alsof de tijd heeft stilgestaan. Ik houd daar wel van die gebouwen waarin je het verleden kunt voelen. De WiFi-code vraag ik maar niet. Dat lijkt me hier vloeken in de kerk. 

Na twee glazen rode wijn en een glas champagne dat ik van de Luxemburgers krijg nadat ik vertel over mijn behaalde resultaat, ga ik heerlijk aangeschoten mijn bed in. Het leven is goed!