Dag 6, Enkeltje Walcherse kust - Mediterranée per fiets

Bétheniville – Drosnay (plm. 100 km)

2 juni 2023

De wind mee

Zonder dat ik de eigenaar gezien heb, trek ik de deur van het appartementencomplex achter me dicht en verdwijn weer in het landschap. Ook vandaag is de tocht aanvankelijk vlak en het landschap ruimtelijk, maar dat boeit me niet. Ik geniet intens van elke kilometer. Ik ben op mijn tocht al heel veel graanvelden tegengekomen. Nu ook stikt het weer van de gerstvelden, naast hier en daar een tarweveld. Verder zie ik de plantengroei en bomen van de natuurgebieden langzaam veranderen. Het doet me hier denken aan de Limousinstreek waar je ook van die plukjes bomen en bosjes bij elkaar ziet in weilanden.

Na een aantal kilometer stuit ik op een indrukwekkende begraafplaats van overleden soldaten in de Eerste Wereldoorlog. Ik word stil van het grote aantal kruizen dat ik zie. Wat is dat toch voor waanzin dat door een zieke ideologie van vaak maar één machtswellusteling of een kleine groep mensen, er zoveel slachtoffers moeten vallen. Het zijn kruizen met de namen van veelal jonge mannen die nog een heel leven voor zich hadden! Ik voel zoals altijd weer een enorme woede in me opkomen en hoop dat de oorlog in Oekraïne en ook in andere delen van de wereld snel voorbij is.  

Ergens zie ik in een dorpje vrouwen druk in de weer bij een kerk. Ik stop even om een praatje te maken. Gelijk komt er een vrouw naar me toe die zich haast om te zeggen dat ik de kerk nu niet kan bezichtigen. Ik zeg haar dat dat niet mijn bedoeling is, maar dat ik graag een foto van hen wil maken en vraag wat ze aan het doen zijn. Het blijkt de jaarlijkse stoelenschoonmaakbeurt van de kerk te zijn. Een stuk of drie vrouwen zijn ijverig aan het boenen om alle stoelen van de parochie weer te laten blinken. Ze zijn ook nieuwsgierig naar wat ik aan het doen ben en ik vertel ze uiteraard over mijn lange fietstocht. Ik zie hun mond openvallen van verbazing. ‘Niet eens een elektrische fiets, hoe kan dat nou?’ ‘Ach’, zeg ik, ‘ik ben het gewend, ik fiets elke dag kilometers naar mijn werk.’ Ik merk hoe leuk de meeste mensen het vinden om mijn verhaal te horen en ik besluit dat ongevraagd vaker te doen. Misschien breng ik sommige vrouwen op een idee en je geeft mensen weer een verhaal om de dag mee te vullen. Wie weet haal ik de Franse krant er nog mee, ha, ha.

Alle dorpjes waar ik doorheen rijd, zijn adembenemend mooi. Ik zie prachtige kerken, kastelen en steeds meer vakwerkhuizen verschijnen. Als ik mezelf niet zou beheersen, zou ik overal van mijn fiets stappen om foto’s te maken. Het landschap is glooiend, geen heuvel te bekennen, maar we zijn hier volgens de bebording in de Franse Ardennen. Grappig is dat.

Ook kruis ik vandaag de rivier de Marne en rijd ik kilometers lang langs het kanaal van deze rivier. Voor het kanaal is blijkbaar een rots afgebroken want ik zie aan de overkant een afgebrokkelde rotswand.  

Ik heb gisteren doorgegeven aan de gastvrouw van mijn volgende verblijfadres dat ik tussen 18.00 en 19.00 uur zal arriveren, maar dat het ook best wat later kan worden omdat ik op de fiets ben. Het blijft lastig schatten en zo merk ik vandaag ook weer dat ik veel minder tijd nodig heb dan verwacht om de afstand te fietsen.

Zo’n twintig kilometer vóór de finish, zie ik op een bord ‘Lac du Der’ staan. Het water trekt. Misschien komt dat doordat het vandaag warmer is dan de vorige dagen. Aangezien ik zeeën van tijd heb, besluit ik een omweg te maken naar het meer. Die omweg is toch wel zo’n 8 à 10 kilometer. Ach, dat maakt niet uit. Als ik eindelijk het meer voor me zie, ben ik blij dat ik de moeite genomen heb. Het lijkt wel een soort Veerse meer, waarschijnlijk is het nog veel groter. In de verte ligt een jachthaven. De verleiding is groot om een stukje rond het meer te fietsen. Maar mijn houten kont vertelt me dat ik terug moet rijden.   

Veel te vroeg, rond 17.30 uur, kom ik op mijn nieuwe verblijfadres aan, een soort landhuis in een klein dorpje. Het is blijkbaar spitsuur bij de gastfamilie. De vader van het gezin staat op het punt ergens met zijn drie kinderen heen te rijden en moeders is ook druk in de weer. Ik verontschuldig me dat ik vroeger ben dan aangekondigd. Gelukkig is dat geen enkel probleem. De gastvrouw is zeer zorgzaam en doet er alles aan om me thuis te laten voelen. Ze praat alleen een beetje te snel voor me en ik vermoed met een dialect. Als ze vertelt waar ik alles kan vinden, gaat ze voor het toilet staan waardoor ik in eerste instantie niet in de gaten heb dat ik ook een toilet op mijn kamer heb omdat die achter twee rieten klapdeurtjes verstopt zit. De kamer is overigens weer perfect en het uitzicht vanuit het slaapkamerraam over het veld nog perfecter. Het lijkt een beetje op Oranjezon (het natuurgebied tussen Oostkapelle en Vrouwenpolder).

Altijd als ik ergens net aangekomen ben, ga ik me eerst installeren, ruim ik mijn spullen op, laad mijn navigatieapparaat op en kijk nog even op mijn telefoon of er appjes binnengekomen zijn. Nu dus ook. Plotseling zie ik een appje waardoor mijn hart sneller gaat kloppen. Een studiegenoot deelt mee dat de uitslag van het tentamen binnen is. De vorige keer durfde ik niet gelijk te kijken, maar deze keer wil ik niet een hele avond wachten, dus ik probeer daarop zo snel mogelijk op de WiFi te komen. Dat lukt alleen met mijn telefoon omdat die de QR-code van het WiFi-wachtwoord kan scannen. Op mijn laptop moet ik het wachtwoord handmatig invoeren. Wat ik ook probeer, telkens krijg ik een foutmelding. Ik weet zo snel niet hoe ik de uitslag via mijn telefoon kan vinden en in mijn haast ben ik ook vergeten hoe de digitale schoolomgeving van mijn opleiding heet. Ik leg vervolgens aan mijn gastvrouw uit dat ik heel graag op de WiFi wil, maar dat het met mijn laptop niet lukt. Zij probeert me te helpen, maar ook haar lukt het niet. Ik zeg haar nog dat het geen haast heeft en dat ik zal wachten tot haar man thuiskomt, maar dat is zinloos want ze probeert gelijk haar man te bereiken om zijn hulp te vragen en die neemt zijn telefoon niet op. Ondertussen vliegt ze met de telefoon in haar hand de trap op om de code van haar eigen privé WiFi te gaan zoeken. Alsof het een noodgeval is, probeert ze steeds opnieuw om haar man te bereiken. Het helpt niet dat ik blijf herhalen dat dat niet nodig is. Ik geneer me enorm. Wat zal haar man wel niet denken, maar ik vind het ook ontzettend lief van haar. Dan krijg ik plotseling een idee. Ik vraag aan mijn studiegenoten om de naam van de schoolomgeving door te geven en krijg vervolgens een link doorgestuurd zodat het me uiteindelijk lukt om op mijn telefoon in de schoolomgeving terecht te komen. Daar zie ik tot mijn verbazing en enorm grote vreugde dat ik een 5,75 heb gehaald. Het is maar nipt heeft mijn docent er als opmerking bijgeschreven, maar dat kan me geen moer schelen! Yes of eigenlijk Oui, ik heb na drie jaar ploeteren eindelijk het derde jaar afgerond! Ik ben zo blij als een kind en ik vlieg naar mijn gastvrouw toe die enthousiast met veel Frans temperament met me mee juicht en zegt dat we dit vanavond met een glas gaan vieren.  

Die avond smaakt alles extra lekker. Ik krijg een heerlijke salade en rijst met kip voorgeschoteld. Er is geen wijn of champagne, maar wel een glas bier gemengd met vruchtensap en vruchten en dat is eigenlijk veel beter met dit warme weer.

Ik heb al heel lang niet meer uitgebreid Frans gesproken. Hierdoor is mijn Frans echt belabberd geworden. Tsjonge, jonge, wat zakt dat snel weg, zeg. Ik durf bijna niet te vertellen dat ik geslaagd ben voor een Frans tentamen. Daarom vertel ik er maar snel bij dat het een schriftelijk tentamen was. Het lukt me met veel gehakkel en kunst- en vliegwerk om wat over mijn leven te vertellen en om zelf niet teveel Frans te hoeven praten, vuur ik maar gauw wat vragen op de gastheer en gastvrouw af. De gastheer vertelt dat hij bij de SNCF, de Franse NS, werkt. Marie, mijn gastvrouw, voedt de kinderen op, naast haar werk als gastvrouw van de chambres d’hôtes. Ik begrijp goed dat ze haar handen daar vol aan heeft. Ze zijn allebei zeer spraakzaam en vooral Marie vindt het leuk om van alles te vertellen. Ook deze mensen zijn super aardig en zeer gastvrij. Ik mag zoveel eten als ik wil. Een van de dochters helpt haar moeder met bedienen en afruimen. Echt schattig om te zien hoe ze haar best doet. Ik prijs haar dan ook de hemel in.

Ik merk dat deze mensen trots zijn op hun woonomgeving. Vooral het meer is een grote trekpleister voor toeristen, vertelt Marie. In de herfst en het voorjaar zie je hier ook allerlei soorten trekvogels.

Ik werp nog even een blik door mijn slaapkamerraam en duik daarna snel mijn bed weer in. Morgen staat me een tocht van maar liefst 105 kilometer te wachten, maar ik heb er zin in.