Enkeltje Walcherse kust - Mediterranée per fiets, dag 1

Vlissingen - Zottegem (plm. 85 km)

28 mei 2023

Dagje Vlaanderen

Heerlijk om met een boottocht je vakantie te beginnen! Zo zie ik Vlissingen langzaam van me wegdrijven. Het geeft me het ultieme vakantiegevoel. Een halfuur later stap ik opgewonden als een kind op mijn Gazelle met 27 versnellingen en fiets met de wind in de rug de weide wereld in. Ik heb vandaag geen haast en laat me rustig meevoeren door de Noordoosten wind. Deze vakantie heb ik me voorgenomen om vooral te luisteren naar de verhalen van anderen, goed om me heen te kijken en alles in me op te nemen, dus al mijn zintuigen wagenwijd open te zetten en vooral niet teveel met mezelf bezig zijn, want dat heb ik de laatste tijd al genoeg gedaan! Op de fiets zie je veel meer en kun je gemakkelijker overal stoppen om een plaatje te schieten dan wanneer je in de auto zit. Het lijkt me sowieso interessant om het veranderende landschap te fotograferen en ik vind dat ik ook best wat aandacht mag besteden aan het prachtige Zeeuws-Vlaanderen waar een aantal collega’s wonen. Zo sta ik op verschillende plaatsen stil en doe ik mijn uiterste best om leuke plaatjes te schieten van dit stukje Zeeland. Ik realiseer me hoe enorm uitgestrekt het Zeeuws-Vlaamse landschap is en wat een leefruimte je hier nog hebt in vergelijking tot Walcheren. Door de weerkaatsing van de zon op mijn telefoonscherm, zie ik helaas niet hoe de foto’s die ik maak eruit komen te zien. Ach, dan maar op de gok, denk ik en ik vertrouw erop dat wat ik voor me zie straks ook op de foto staat. Natuurlijk wil ik ook het bord België bij de grens op de foto hebben. Eigenlijk best gek dat zo’n scherm zo reflecteert waardoor je jezelf zo duidelijk ziet, denk ik nog. Dan opeens gaat er een lichtje branden. Blijkbaar heb ik de hele tijd selfies staan maken. Sorry, collega´s! Jullie Zeeuws-Vlaanderen in de spotlights, het had zo mooi kunnen zijn!

Gelijk na de grens verandert het keurig ingerichte landschap in een bij elkaar geraapt zootje. Hier geen brede fietspaden, maar fietsstroken alleen aan de linkerkant van de weg en kleine fietspaden voor beide rijrichtingen die soms nog geen meter breed zijn. Toch is het wegdek goed en het fietsen is hier absoluut niet saai. De velden zijn zeer afwisselend. Ik zie veel koeien grazen, veel graanvelden en vooral ook veel net ingezaaide akkers. Ook de bebouwing is veelzijdig. Dorpen tonen alle woningstijlen door elkaar. Ik krijg echt het idee dat ze hier niet aan landschaps- en stadsinrichting doen. Heerlijk rommelig allemaal, daar houd ik van.

Vlak voor Gent drink ik ergens in een stadje op een klein terrasje aan een doorlopende weg een cola. Ik geniet ondertussen van wat flarden plat Vlaams die ik opvang van de mensen aan het tafeltje naast me. Het gesprek gaat op een zeker moment over schapen. Ik heb begrepen dat je beter geen Duitse schapen kunt kopen want die zijn ‘ech nie goe’.    

In de buurt van Gent begint het verkeer drukker te worden en komen er veel wegen samen. Ik baan me vlak vóór de stad een weg over een spoorrails waar je mag fietsen, maar of dat verstandig is? Als je met een wiel in het spoor terechtkomt, hoeft er maar weinig te gebeuren om voorover te vallen. Het wordt dus verplicht lopen en dat zal vast niet de laatste keer zijn, deze vakantie.

Gent bruist. Het is zonnig en overal zie je barretjes buiten bij hippe tentjes waar vooral veel jongeren gezellig staan te praten en staan te swingen op de muziek. Ook op het water is het een drukte van belang met bootjes. Ergens in het centrum is een beachvolleybaltoernooi bezig. Een grote zandbak afgebakend met vlaggetjes midden in de historische binnenstad, het ziet er even kunstmatig als komisch uit! Ik word vrolijk van deze stad en voel de positieve energie door me heen stromen. Helaas heb ik geen tijd om overal lang stil te staan en mijn navigatie heeft weer kuren zoals zo vaak in grote steden. Het duurt dan ook behoorlijk lang voordat ik de binnenstad uit rijd en door het industrieterrein fiets. Gek genoeg vind ik het niet vervelend om door een bedrijventerrein te rijden. Het maakt het afwisselend en ik realiseer me dat hier overal mensen werken zoals ik, maar dan in een iets minder relaxte omgeving. Ik schiet nog een plaatje van de universiteit met de leus ‘Denken is maar het halve werk’ en bedenk me hoe zeer dat ook op deze fietsreis slaat.

Als ik het idee krijg dat ik er bijna ben, begint het echte werk pas. Ik kom namelijk terecht in de voorlopers van de Ardennen. Het landschap begint te glooien en helemaal aan het eind krijg ik al wat lichte heuvels te verstouwen.

Met 85 kilometer in de benen kom ik uiteindelijk rond een uur of acht op mijn eerste logeeradres in Zottegem aan. Een vrolijke man (Pieter), van ik schat een jaar of 55, 60, doet de deur open. De ontvangst is warm en hartelijk. In de keuken maak ik kennis met zijn huisgenote, Hilde, waarvan ik eerst denk dat het zijn partner is. Even later hoor ik dat zij hier tegen betaling woont en dat ze vaak samen koken, maar dat ze geen partners zijn, co-housing noemen ze dat, geloof ik. Daar is dit gigantische huis, dat iets weg heeft van een oude boerderij, zeker geschikt voor. Ik krijg een kop heerlijke, stevige soep voorgeschoteld waarin allerlei groentes zoals prei en paprika verwerkt zijn. Het smaakt fantastisch na een dagje fietsen.

’s Avonds zit ik nog wat met Pieter in de tuin te praten over allerlei dingen die ons bezig houden in het leven. Hij geeft me vervolgens een rondleiding door zijn grote tuin, ik maak als een klein kind een paar gekke sprongen op de trampoline, we spelen nog een potje  tafelvoetbal en ik kruip daarna met een tevreden gevoel na een vermoeiend, maar heerlijk ontspannen dagje, onder de wol. Op naar dag 2.   

(Foto's volgen nog)