Enkeltje Walcherse kust - Mediterranée per fiets, dag 2

Zottegem – Goutroux (plm. 95 km)

29 mei 2023

Trage Hollander

Tijdens het ontbijt gaat het gesprek over trajectcontroles en stoplichten. Een andere gast, genaamd Dirk of Dick (ik ben zijn naam vergeten), is ook aangeschoven. Hij is mobiliteitsmedewerker bij de gemeente Halle in België. Hij vertelt dat hij pas geleden op excursie is geweest naar Breda om de inrichting van de stoplichten en het systeem met lussen onder de weg te bekijken. In België schijnen ze namelijk nog veel met camera’s te werken. Toch wel een beetje met trots vertelt hij verder dat de Belgen de Nederlanders hebben ingehaald met trajectcontroles. Lekker is dat. Ben je blij dat je eindelijk in België door kunt sjezen, alle remmen los, moet je daar ook weer opletten! Ik vind het l om zo met een Belg over het werk te praten.

Later op de dag kijk ik gefascineerd toe hoe het hoogteverschil in het kanaal Brussel-Charleroi voor de scheepvaart wordt overbrugd. Zo zie ik hoe een schip in een bassin met water omhoog wordt gehesen om een stuk verderop op het hoger gelegen gedeelte weer verder te kunnen varen. Het kost een hoop energie en het zal niet goedkoop zijn, maar dit scheelt echt een heleboel sluizen. Het is echt leuk om dit technische hoogstandje even te bekijken.

Even later fiets ik verder over een fietspad langs het kanaal, dat je eigenlijk geen fietspad kunt noemen. Overal duwen de boomwortels het asfalt van het pad naar boven waardoor fatsoenlijk fietsen en zeker met volle fietstassen, haast onmogelijk is.

Ook al had ik graag nog een glimp van Charleroi op willen vangen, toch ben ik blij dat ik deze keer niet door een grote stad hoef te rijden. Wel zie ik de vliegtuigen tamelijk laag overkomen, dus Charleroi zal wel niet heel ver weg zijn.

Ik ben trouwens eerder vandaag de taalgrens gepasseerd. Dat had ik echter pas in de gaten toen ik op een school ‘école’ zag staan. Later reed ik de provincie Henegouwen in. Het was pittig vandaag. Veel korte, venijnige stijgingen, maar telkens met een prachtig uitzicht als beloning na de zware arbeid. Ik voelde me net een wielrenner van de Tour de France tussen al die andere fietsers. En die waren er genoeg. Ik heb er niet een paar gezien, nee wel honderden. Ook vloog er een professionele ploeg voorbij, allemaal in strak tenue met een volgwagen erachteraan. Ze gingen zo snel dat ik niet eens kon lezen welke ploeg het was. Snelheid had ik vandaag trouwens niet echt in de benen en dat wreven de Belgen er lekker in. Ik haalde vaak heuvel op nog geen 10 km/h en elke keer opnieuw zag ik op zo’n digitaal snelheidsbord dat duimpje weer omhoog gaan of zo’n lachende smiley, je weet wel. Ik had bijna de neiging om er een steen doorheen te gooien. Ha, ha, ik moest eigenlijk wel een beetje om mijn hijgende lichaam lachen. De omgeving was trouwens prachtig. Ik genoot enorm van de velden, de bossen en dan weer een dorpje of een stadje voor de afwisseling. Het weer was ook fantastisch, zonnig en de wind schuin mee, wat wil een mens nog meer. Wat ik wel frappant vond, is dat je duidelijk het verschil kon zien tussen de Vlaamse fietsstroken en -paden en de Waalse. In Vlaanderen zijn ze echt goed bezig en kun je als fietser prima doortrappen, zonder dat je allerlei bobbels en stenen moet ontwijken. In Wallonië echter, moet je continu opletten en is het wegdek soms echt gevaarlijk voor je fiets.

Toen ik in Wallonië een stukje over een fietsstrook naast een autoweg moest rijden, zag ik aan de andere kant van de weg een fruitstalletje staan. Op dat moment had ik zo verschrikkelijk veel zin in fruit dat ik alle hindernissen voor lief nam om aan de andere kant van die grote, gevaarlijke weg te komen. Ik had er zelfs zoveel zin in dat ik blindelings twee nectarines, een bak aardbeien en een ons kersen bestelde en afrekende. Later dacht ik pas: Hè 15 euro? Dat is toch wel heel erg veel? Ik had echt het idee dat ik gruwelijk was afgezet en nam me daarom maar voor van elke hap dubbel te genieten.  

Mijn verblijfadres is weer een adres van ‘Vrienden op de Fiets’. Het is deze keer wel een heel bijzonder adres! Ik sta plotseling voor een prachtige villa. Het lijkt wel een paleis! Een aardige dame doet open en wijst me de weg naar een gigantische garage onder het huis om mijn fiets te stallen. De dame blijkt kunstenares te zijn en heeft in haar woonkamer allerlei kunstwerken van hout en van steen staan. Ook hangen er prachtige zelfgemaakte schilderijen door heel haar huis. Ik ben echt onder de indruk. Wat ik ook ontzettend lief vind, is dat ze gelijk een salade voor me gaat maken terwijl ik niet eens heb aangegeven dat ik bij haar zou eten.

De slaapkamer die ik krijg toegewezen, is nog groter dan mijn eigen woonkamer. Aan de slaapkamer grenst een badkamer waar die van mij wel zes keer in past, denk ik. Overal zie je haar kunstzinnigheid terug, aan de lampen, de wanden.

Ik ben flink moe na een dag topsporten en het lukt me dan ook om redelijk goed te slapen die nacht.

Ik plaats binnenkort nog wat meer foto's tussen de teksten.