Enkeltje Walcherse kust - Mediterranée per fiets, dag 3

Goutroux – Cuiry-lès-Iviers (plm. 100 km + een aantal bonus kilometers)

30 mei 2023

Het onverharde-weg-syndroom

Het begin van de route is zo mooi, dat ik overal stop om foto’s te maken. Ik zie een oude abdij, ik fiets een stukje langs de Sambre, een vrij brede rivier die zich een weg baant door het heuvellandschap, en ook bovenop de hellingen zijn de vergezichten schitterend. Als ik in een plaatsje een sluisbruggetje over wil steken, twijfel ik of dat wel kan omdat er aan gewerkt wordt. Ik vraag aan één van de werkmannen in het Frans of ik eroverheen mag rijden. Hij antwoordt lachend: ‘Dat hangt ervan af waar u heen moet’. ‘Naar de Middellandse Zee’, antwoord ik. Hij lacht en knikt: ‘Oh, dan is het goed, dan moet u daar naar rechts en dan nog een klein stukje doorrijden, u bent er bijna’, grapt hij. ... Maar nog niet helemaal, denk ik er achteraan.

Een aantal kilometers verderop, kom ik op een fietspad terecht, en niet zomaar één. Nee, het fietspad is wel 25 kilometer lang, schat ik. Het begin van het pad loopt door de weilanden. Het bijzondere is dat je op sommige stukken alleen de vogels hoort fluiten en verder helemaal niets. Hier geen verstorend geronk van auto’s of andere lawaaimakers. Ik ruik op verschillende plekken de meidoorn, die hier nog volop in bloei staat. Overal waar het pad een weg kruist, staan hekken zodat je als fietser niet per ongeluk een drukke weg over kunt steken. Aan het einde van het fietspad rijd ik kilometers lang door een groot bos.

Daarna begint de route wat door kleine dorpjes te slingeren, heuveltje op, heuveltje af. Ik merk dat ik heel wat tijd verlies door de klimmetjes, die niet lang zijn, maar vaak wel pittig. Toch is de beloning elke keer weer groot als ik een heuvel beklommen heb en er weer een kerktoren opdoemt of ik plotseling een prachtige boerderij zie achter een bocht. Het bevalt me prima om zo lekker vrij in de buitenlucht met windje mee door dit ruime landschap te fietsen. het is opvallend dat ik lang in België blijf. Pas na, ik schat, zo’n 60/70 km fietsen, kom ik het bord Frankrijk tegen.

Als ik nog zo´n 30 kilometer heb te gaan, word ik een bosweg ingestuurd. Dat is op zich prima, alleen de ondergrond verandert plotseling van asfalt in stenen. Daar ben ik niet zo blij mee omdat ik graag lekke banden wil voorkomen. Mijn navigatie staat ingesteld op alleen verharde wegen, maar dit ziet het ding er blijkbaar ook voor aan, terwijl ik duidelijk grond en losse stenen zie. Op mijn apparaat zie ik dat er na anderhalve kilometer een afslag volgt. Daaruit maak ik op dat dit ‘feestje’ dus 1500 meter zal duren. Ik besluit in eerste instantie de afstand wandelend te overbruggen, maar na een paar honderd meter ben ik het spuugzat omdat ik nog geen zes kilometer per uur haal en ik op mijn volgende verblijfadres tussen 18.00 en 19.00 uur heb afgesproken. Daarom draai ik om en besluit een omweg te nemen via geasfalteerde wegen. Ik heb dit al vaker geprobeerd en meestal kun je wel een of andere parallelweg pakken waarbij je maximaal een paar kilometer omrijdt. Nu houdt mijn apparaat echter voet bij stuk, al piepend wijst hij me erop dat ik om moet keren. Zelfs na 7 kilometer doorrijden blijft het apparaat waarschuwen dat ik terug moet. Er is geen ontkomen aan. Flink balend luister ik uiteindelijk naar het gepiep en rijd weer terug naar het stenen bosweggetje. Ik heb het even helemaal gehad, stap mokkend toch maar op mijn fiets en neem het risico. Zo fiets ik heel voorzichtig, elke scherpe steen ontwijkend over het hobbelige weggetje. Mijn fiets piept en kraakt aan alle kanten, maar het moet maar even. Als ik nog geen 150 meter ben verder gefietst dan het punt waar ik eerder ben omgekeerd, verandert het steen plotseling in asfalt. Krijg nou wat, denk ik, als ik dat eerder had geweten! Het lijkt wel een levensles, bedenk ik me daarna. Je kunt de neiging hebben om een probleem of iets waar je tegenop ziet te ontwijken, maar dat levert je uiteindelijk veel meer gedoe op dan even door de zure appel heen te bijten. Vaak merk je dan achteraf dat het allemaal wel meeviel.

Helemaal nat van het zweet, kom ik veel later dan gepland bij mijn verblijfadres aan, gelegen in een piep klein dorpje met maar 21 inwoners, hoor ik later. Daar tref ik Caroline, mijn gastvrouw. Haar naam spreek je op dezelfde manier uit als Caroline van Caroline v/d Plas. Caroline is een Engelse dame die jaren in Nederland heeft gewoond en dus Nederlands met een Engels accent spreek. Ze vertelt me dat ze altijd heel graag op het platte land wilde wonen. In Nederland en Engeland waren de huizen te duur en daarom is ze hier terechtgekomen. Ik vind het echt stoer dat je zoiets als alleenstaande vrouw durft. Ik zou willen dat ik die moed had, want het lijkt me geweldig. Caroline is ontzettend aardig en gastvrij. Ik voel me gelijk thuis. En het klinkt misschien gek, maar het voelt een beetje alsof ik in een cottage op het Engelse platteland terechtgekomen ben. Ik geniet van de maaltijd die Caroline heeft bereid, ondertussen kletsen we alsof we elkaar al jaren kennen. Daarna ga ik lekker vroeg naar bed. Het was een enerverend dagje.