Op de fiets naar Parijs

donderdag 14 oktober, dag 9 

Koolskamp - Vendégies-sur-Écaillon, ongeveer 113 km

Een lange tocht

Daar gaan we dan. Ik heb me voorgenomen vroeg op de pedalen te klimmen, maar het wordt toch nog tien voor negen voordat ik eindelijk vertrek. De tocht richting Doornik is gelukkig zeer afwisselend. Industriegebieden worden afgewisseld met veldwegen. Ook rijd ik lange tijd langs de rivier de Leie, wat echt een mooi, rustig stuk is.

Voordat ik bij Doornik aankom, is het parcours nogal heuvelachtig. Ik moet flink klimmen. Op zich vind ik dat niet erg, maar het is net op een punt dat ik het even heb gehad. Ik ben dan nog niet op de helft en dat vind ik mentaal vaak een lastig moment. Zo had ik het ook altijd zwaar aan het einde van de tweede dag tijdens de Vierdaagse van Nijmegen omdat je dan nog net niet op de helft was. Ik ben op dit moment ook echt aan lunchstop toe, maar het is lastig om hier te stoppen. Als ik me als beloning eindelijk de heuvel af laat glijden zonder trappen, zie ik vanuit mijn linker ooghoek plotseling een bankje, Yes! Het geeft dan ook helemaal niet dat het bankje bij een paar afvalcontainers staat. Ik maak een verstandige keus en stop daar zo'n driekwartier om op mijn gemakje te eten. Ik voel me daarna echt weer als herboren. Ik zit wel heel erg lekker, maar helaas ... de toch gaat verder. 

In de buurt van Doornik vind ik plotseling de Schelde weer op mijn pad en dat doet me goed. Ik mag de rivier zelfs kilometers lang volgen. Op die manier is het niet lastig meer om deze toch vol te houden.

Net over de Franse grens hebben verschillende steden zich aan elkaar geregen waardoor ik bijna continu door stedelijk gebied fiets. Gelukkig heeft mijn navigatie het nog niet in de gaten want die houdt me goed op koers. Zo'n omgeving ben ik veel sneller beu dan uitgestrekte landerijen. Je wordt ook steeds uit je ritme gebracht door die stoplichten waar je elke keer weer stil voor moet staan. Ook merk ik dat de mensen hier wat agressiever op mijn aanwezigheid reageren. Er wordt regelmatig getoeterd als ze mij passeren. Gelukkig bijten ze niet, dus ik laat ze maar lekker doen.

Als ik Valenciennes bereik, gaat het wel helemaal mis met mijn navigatie. Er staan drie kruisjes op de display van mijn apparaatje en dat betekent dat hij geen signalen op kan vangen. Natuurlijk had ik dat kunnen weten, maar ik ben naïef genoeg om telkens te hopen dat hij me er wel doorheen zal slepen. Ook als ik gewoon de stad uit probeer te rijden, krijg ik geen signalen meer en ik zie dat de batterij begint op te raken. Er staat me ineens iets van bij dat het apparaat maar zo'n acht uur zonder stroom kan. Ik begin dus wat meer haast te krijgen. Er zit niks anders op dan mijn mobieltje te gebruiken. Die heeft gelukkig nog wel bereik. Ik zet het geluid aan want ik kan de telefoon niet goed in mijn hand houden. Op die manier loodst het ding me toch goed door de stad heen.

Uiteindelijk bereik ik door mijn haast een halfuur eerder dan ik aan mijn gastheer heb doorgegeven mijn verblijf in Vendegies-sur-Écaillon. Eerst fiets ik er voorbij omdat het gebouw er uit ziet alsof het verbouwd wordt. Er staat een bord van de aannemer bij en het ziet er aan de buitenkant nou niet echt aantrekkelijk uit. Toch blijkt het nummer te kloppen en bel ik maar aan. Niemand doet open. Ik probeer het nog een keer, maar weer krijg ik geen gehoor. Net als ik me voorneem om even het opgegeven telefoonnummer te bellen, hoor ik iemand claxonneren. Een man zwaait naar me en roept dat hij eraan komt. Daar zul je hem hebben! Het blijkt te kloppen. Binnen ziet het er heel anders uit. Ik zet mijn schoenen op prachtige tegels en ik tref een keurige, schone kamer aan. Je ziet dat er aan de inrichting een mannenhand te pas is gekomen. Er hangen zeer kunstzinnige schilderijen aan de wand, die ik zelf voor deze kamer niet had uitgekozen. Mijn gastheer vertelt me dat hij leraar is. Hij verhuurt onder andere kamers aan studenten uit Valenciennes. Dit doet hij voor zijn oude dag omdat hij vindt dat zijn pensioen anders niet hoog genoeg is. Hij wil blijkbaar graag een appeltje voor de dorst hebben. Ik vind het leuk om hierover met hem te praten. Zo kom je nog eens wat te weten. Hij brengt alvast het ontbijt van de volgende morgen. Dat vind ik op zich wel praktisch. Dan kan ik morgen zelf bepalen wanneer het ontbijttijd is.

Ik heb nog een komkommer in mijn tas en daar maak ik met een zakje noten en het gekookte eitje dat eigenlijk voor het ontbijt bedoeld is, een heerlijke salade van. Dat is weer eens wat anders dan een uitgebreid diner in een restaurant, maar ik kan je verzekeren dat het na zo'n fietstocht niet minder goed smaakt. 

Ik ben behoorlijk moe, maar ik ben blij dat mijn benen het goed gehouden hebben en ik besluit gewoon door te gaan, richting Parijs!