Op de fiets naar Parijs

Zaterdag 16 oktober, dag 11

Étreillers - Le Meux, ongeveer 72 km

De Herberg

Als ik op mijn navigatie de eindbestemming van vandaag intoets, zie ik drie rode heuvels verschijnen op de display. Dat betekent een dagje bikkelen! En inderdaad, het parcours is zwaar. Gelukkig zijn er veel factoren die dit compenseren want ik durf te zeggen dat dit tot nu toe met stip de mooiste tocht is die ik gemaakt heb. Ik daal af naar het dal van de Somme en de Oise. Daar wemelt het van kasteeltjes en prachtige landhuizen. Verder rijd ik door uitgestrekte bossen. Helaas ben ik, waarschijnlijk door de zware inspanning, vergeten om er foto's van te maken. De stenen waarmee de huizen zijn gebouwd, veranderen ook van rood en grijs in wit en dat doet toch allemaal een stuk warmer aan. 

De navigatie heeft vandaag moeite met snelwegen want elke keer als ik in de buurt van een autosnelweg ben, houdt het ding ermee op. Ik pak mijn telefoon er maar weer bij en zo kom ik weer op het goede spoor terecht. Het plaatsje waar ik in een oude herberg een kamer heb gereserveerd, is werkelijk een plaatje. Eigenlijk vind ik het jammer dat ik hier maar een dag kan blijven.

uitzicht op Le Meux

Ik ben verrast door de hartelijke ontvangst van de receptioniste en haar hond, een lieve, aanhankelijke Boxer. Ik voel me hier echt een gast. Mijn vuile fiets kan ik in een conferentiezaaltje zetten en ik krijg een upgrade naar een tweepersoonskamer omdat er toch genoeg kamers zijn. Verder wordt me gelijk een glas heerlijke koele cola geserveerd en ik mag 's avonds in het restaurant plaatsnemen wanneer ik wil. 

de herberg

Mijn kamer is fantastisch! Lekker ruim, een goede douche en twee verwarmingen. Ik weet wat dat betekent: tijd om een wasje te doen. Eigenlijk doe ik iedere dag wel een wasje, maar nu kan ik dat wat uitgebreider doen. Als ik een nieuwe zwarte broek door een sopje haal, komt er zoveel zwart water vanaf dat ik hem niet goed over de verwarming durf te hangen. Dan maar wat improviseren met ophangen. Ik heb deze week geleerd dat er voor alles een oplossing is. 

Vanavond ga ik op chic. Nou ja, in mijn gewone kleren dan! Dit restaurant heeft namelijk een Michelin vermelding. Ik doe mijn best om mijn lachen in te houden als de ober, een jongen van een jaar of 18, een paar hele kleine hapjes als voorafje komt brengen en deze presenteert zoals het hoort, compleet met uitleg. Ik neem me voor om het er vanavond maar van te nemen en zo bestel ik ook een voorgerecht en een nagerecht. Ik vrees namelijk dat ik anders niet genoeg calorieën binnenkrijg. Uit de referenties, die ik altijd lees van een hotel waar ik ga overnachten, bleek namelijk dat het eten erg fijntjes is en dan weet ik het wel. De gerechten zien er erg mooi uit en de smaak is goed, maar ik mis toch een soort bodem. Ook blijkt mijn maag niet gewend te zijn aan al deze combinaties. Hierdoor moet ik 's avonds even op bed gaan liggen om het eten te laten zakken. Geef mij maar een heerlijke fastfoodmaaltijd zoals we die in Nurlu hadden. Aan de andere kant heb ik wel genoten van deze bijzondere ervaring en het was weer eens ouderwets gezellig met zoveel mensen in een restaurant! 

Het voorgerecht: iets met ei

 Het hoofdgerecht: spek met spinazie en een soort zwarte aardappels 

Het nagerecht: iets met opgeklopt eiwit en ijs