Op de fiets naar Parijs

Zondag 17 oktober, dag 12

Le Meux - Juilly, ongeveer 50 km

Parijs nadert

Ik krijg nu echt een beetje het 'we zijn er bijna' gevoel. Vandaag is de tocht niet lang en bijzonder fraai en afwisselend. Heuvels wisselen vlakke landerijen af en regelmatig fiets ik door een mooi bos. Het doet me goed om weer eens een herfstbos te zien en de geur van het gevallen blad op te snuiven. Zo'n bos ruikt toch altijd weer heel anders dan een voorjaarsbos.

natuurgebied in de buurt van Le Meux

Het uitgestrekte landschap met in de verte de vallei van de Oise

Uiteraard heb ik goed gekeken hoe ik het beste Parijs in kan fietsen. Via het oosten bleek het gunstigste te zijn. Ik las namelijk dat er een goed fietspad loopt via het Canal de l'Ourcq en dat je zo gemakkelijk in het centrum terecht komt, zonder met je fiets door allerlei voorsteden te moeten banjeren. Dat ik vanaf Juilly nog wel zo'n 35 à 40 km naar de Notre Dame moet fietsen, neem ik maar voor lief. Ik wil namelijk niet met mijn bagage door Parijs fietsen. 

Onderweg kan ik vanaf een heuvel heel in de verte Parijs zien. Het is alleen niet helder genoeg om de bekende attracties te kunnen onderscheiden. Het emotioneert me als ik de regio Île de France binnenrijd. Een week geleden had ik niet gedacht dat ik hier nog zou komen. 

Ik merk gelijk dat dit een dichtbevolkt gebied is want ik rijd vrijwel continu langs bebouwing. Dat merkt mijn navigatieapparaat ook. Bij een rotonde houdt hij er plots weer mee op. Ik pak mijn telefoon om de weg te vinden en op dat moment ontdek ik een leuk Frans gedichtje over een appel en een slak van een bekende Franse dichter, dat door kinderen is uitgekozen. 

Het gedicht (hopelijk leesbaar?)

Om ongeveer 15.00 uur kom ik op de plaats van bestemming aan. Het is een oude abdij boerderij. De beheerder maakt de poort voor me open en heet me welkom op dit grote terrein. Hij legt me gelijk uit hoe de poort open gaat en vermaant me te blijven wachten tot de poort weer gesloten is. Er zijn namelijk dieven actief in de omgeving. Mijn kamer is ruim, maar wel wat kaal. Het belangrijkste is dat er een goed bed is en er een bad in de badkamer zit. Dat vinden mijn toch wel wat stijve en vermoeide benen vast erg fijn! Hier ga ik dankbaar gebruik van maken. 

Een stukje van de abdij boerderij 

De eetzaal

Aangezien deze accommodatie geen avondmaaltijd verzorgt, vraag ik meneer naar een restaurant in de buurt. 'Oh, dat is minstens drie kilometer verderop in het volgende plaatsje', antwoordt hij me in het Frans. Ik besluit tegen etenstijd maar eens een kijkje te gaan nemen in de aangewezen plaats. Daar zie ik echter bij de restaurants groepjes mannen staan en ik voel me niet op mijn gemak om er als vrouw alleen naar binnen te gaan. Op zulke momenten mis ik mijn fietsmaat best wel. Maar, ach, vandaag heb ik genoeg gegeten en ik heb nog een zakje noten als noodrantsoen, dus dat overleef ik wel. Op het moment dat ik daarover nadenk en weer al in Juilly ben, zie ik opeens een kraampje aan de rechterkant waar je ovenpizza's kunt afhalen. Even twijfel ik of ik dit moet doen. Er staan daar ook weer een paar mannen te praten, maar het voelt niet onveilig dus ik keer om en ga een pizza végétarien halen omdat ik dringend behoefte aan groente heb. De pizzaverkoper is heel aardig en hij vindt het leuk om een praatje met me te maken. Ik realiseer me dat een gezonde achterdocht goed is, maar dat je ook kunt overdrijven. Eigenlijk kan ik de pizza niet eens op. Toch probeer ik maar zoveel mogelijk naar binnen te werken want Parijs wacht en dat vereist een flinke bodem. 's Avonds neem ik een heerlijk bad en met een voldaan gevoel rol ik mijn bed in.