Op de fiets naar Parijs

Maandag 18 oktober, dag 13

Juilly - Notre Dame, Île de la Cité, Parijs, ongeveer 40 km heen en 40 km terug

Voordat ik mijn verhaal van maandag hier opschrijf, wil ik jullie eerst bedanken voor jullie leuke reacties en bemoedigende woorden. Het voelt echt alsof ik deze reis niet alleen maak. Iedereen die mijn verhalen leest, reist eigenlijk (een stukje) mee, erg leuk om de reis op deze manier samen met jullie te beleven.

Nu even iets anders. Ik heb besloten even geen foto's meer tussen de tekst te plaatsen. Ik zie namelijk dat er technisch iets mis gaat. Ik zet de foto's recht in de tekst, maar als ik later check hoe jullie de tekst zien, dan staan ze plotseling ondersteboven in de tekst, althans zo neem ik dat waar. Het lukt me niet om dit recht te zetten. Ik heb reislogger om een oplossing gevraagd. 

Je kunt mijn foto's wel bekijken bij de optie 'foto's'. Misschien moet je daarvoor dan af en toe even op je kop gaan staan :-)   

Parijs

Ik heb een vroeg ontbijt afgesproken want vandaag is de grote dag aangebroken! Ik ga op mijn Gazelle met 27 versnellingen naar Parijs. Jullie mogen eerlijk van me weten dat ik best een beetje zenuwachtig ben.

Om 08.00 uur staat alles keurig klaar. Er ligt een heel stokbrood en omdat de gastheer zelf niet aanwezig is, neem ik het restant ongevraagd gewoon mee voor vanmiddag. In Parijs weet je maar nooit of je ergens op een terrasje kunt gaan zitten zonder je fiets uit het oog te verliezen. Dan is wat extra brood geen overbodige luxe.

De tocht is heel anders dan andere tochten. Ik rijd op advies van mijn gastheer eerst naar Claye-Souilly. Vanaf daar kan ik het Canal de l'Ourcq volgen. Langs het kanaal loopt een fietspad tot in Parijs, heb ik me laten vertellen. Hopelijk brengt het me helemaal naar het Île de la Cité want mijn doel is het bereiken van de Notre-Dame. Zelf heb ik niet zoveel met een attractie als de Eiffeltoren waar iedereen als eerste heen gaat. De Notre-Dame betekent veel meer voor me. Dat is echt hartje Parijs. Natuurlijk, als ik tijd over heb, ga ik zeker ook een kijkje nemen bij de Eiffeltoren en de Sacré-Coeur, maar om de één of andere reden staat de Notre-Dame bij mij op nummer 1.  

Als ik het kanaal bereik, rijd ik eerst over asfalt, maar later bij het oversteken van een weg kom ik op een onverhard pad terecht. Dat rijdt niet fijn en verhoogt bij mij de angst voor lekke banden. Ik besluit het heel voorzichtig aan te doen. Met een vaartje van 10 km per uur schiet het niet echt op, maar het kanaal en de omgeving zijn prachtig. Het water van het kanaal is troebel, helemaal glad en er gaat een bepaalde rust van uit, het schept een dromerig beeld. 

Na een paar kilometer kom ik plotseling weer op asfalt terecht en gaat het een stuk sneller. Hoe dichter ik Parijs nader hoe drukker het op het fietspad wordt. Mensen zijn actief, ze mountainbiken, wandelen, wielrennen, hardlopen. Dit gebied fungeert hier blijkbaar als een soort long van deze drukbevolkte omgeving. De natuur verandert steeds meer in bebouwing naarmate ik Parijs nader. Bij een voorstad van Parijs moet ik even oversteken. Daar maak ik voor het eerst kennis met de hectiek van deze stad. Overal zijn mensen druk in de weer en ik moet uitkijken dat ik niet door de auto's voor mijn sokken wordt gereden.

Vlak voordat ik hartje Parijs in rijd, kom ik door een stukje bos. Dat is echt een verademing. Het voelt alsof ik hier nog even diep adem kan halen voordat ik overspoeld zal worden door de chaos van de stad. Hierna kan ik nog steeds het kanaal blijven volgen. Ondertussen zie ik links en rechts steeds meer bedrijven en restaurants aan me voorbij glijden. Dan komt er plotseling bij een drukke kruising een eind aan het fietspad. Wat een onoverzichtelijke chaos zeg! Ik heb geen idee waar ik precies ben en welke richting ik uit moet. Ik besluit maar een eindje rechtdoor te rijden over een fietsstrook en kom weer bij een volgende kruising terecht waar een stuk of zes straten, hier vaak boulevards genoemd, samenkomen. Nergens zie ik een bordje waarop Île de la Cité staat aangegeven. Overal krioelt het van de mensen die druk in de weer zijn. Ik voel me echt klein tussen al die hoge gebouwen, auto's, scooters, motors en duizenden mensen met mondkapjes. Want iedereen, jong en oud, draagt hier een mondkapje!

Toch vind ik het een geweldige ervaring om hier te mogen fietsen en kijk ik echt mijn ogen uit! Na lang zoeken en een beetje rijden op mijn gevoel, besluit ik toch maar de weg aan iemand te vragen. Ik spreek een betrouwbaar uitziende jonge dame aan in het Frans. 'I don't speak French', hoor ik haar zeggen. Wat grappig dat ik in hartje Parijs moet switchen naar het Engels. Zij kijkt gelijk voor me op haar telefoon en Google Maps vertelt me dat ik de goede kant op ga. 

Een paar kilometer verderop begint mijn geduld toch een beetje op te raken. Nog steeds geen bordjes en ook geen glimp van een Eiffeltoren of iets dergelijks. Ik besluit het weer maar eens te vragen. De dame die ik aanspreek laat merken dat ik nog een heel eind van Île de la Cité af ben en dat ik totaal de verkeerde kant uit ga. Ik moet zo zachtjes aan naar de wc en ik begin me af te vragen of het nog wel zinvol is om verder naar de Notre-Dame te zoeken. Het is toch overduidelijk dat ik Parijs bereikt heb. Even twijfel ik of ik hier een paar foto's zal nemen en rechtsomkeert zal maken. Dan verman ik me en roep ik mezelf tot de orde. Kom op, Lydia, zet even door, je bent er bijna! Gewoon even geen water meer drinken en verder zoeken! Een stukje verderop spreek ik nogmaals een jonge dame aan en vraag haar in het Frans naar Île de la Cité. Ze kijkt me aan alsof ze hier nog nooit van gehoord heeft en vraagt me: 'Rue de la Cité?' 'Nee, Île de la Cité', antwoord ik haar. Ze pakt, zoals blijkbaar hier gebruikelijk is, haar telefoon en gaat gelijk voor me kijken. Ze neemt er alle tijd voor, wat ik erg aardig vind. En wat blijkt: ik ben er al bijna! Ik moet nog een paar straten door en dan fiets ik - het is op dit moment meer lopen - er recht op af. Als ik in de straat ben die me naar Île de la Cité leidt, zie ik bij de stoplichten aan de rechterkant een gezin bij de bushalte wachten. Die mensen zien er erg Nederlands uit. Dus ik waag het erop en ik vraag, nu in het Nederlands of ik de juiste richting uit ga. Yes, bingo! Hun bus zal ook die richting uitgaan, vertelt de vader me. De moeder maakt zich nog bezorgd om me en zegt: 'Kijk uit voor de auto's, hoor.' En ik fiets weer verder.

En jawel, daar doemt ineens aan de linkerkant de statige Notre-Dame op. Van vreugde springen de tranen in mijn ogen. Het hindert me niet dat dit gebouw is afgesloten met hekken omdat men bezig is met de wederopbouw ervan. Ik ben zo verschrikkelijk blij en ook wel een beetje trots dat ik dit doel bereikt heb! Ik zie mensen naar me kijken, maar dat kan me niet schelen. Zij kennen mijn verhaal niet. Ik vraag aan een Duitse om een paar foto's van me te maken met de Notre-Dame op de achtergrond en ik neem even de tijd om naar de mooie dromerige muziek te luisteren van een straatmuzikant. Het plaatje klopt en ik ben gelukkig! In de verte zie ik de Eiffeltoren en even overweeg ik om daar nog naar toe te gaan, maar omdat het al twee uur is, ik ook nog een kleine drie uur terug moet fietsen en nog wat wil eten onderweg, besluit ik dat niet te doen. Parijs bezichtigen kan een andere keer wel weer, dan liever zonder fiets.

Ik krijg gelijk want zelfs met mijn telefoon in de hand, waardoor ik gedwongen ben om het grootste gedeelte te lopen, kost het me nog ruim een uur om de stad weer uit te komen. Als ik op een gegeven moment bij Gare du Nord uitkom, zie ik het trieste en harde beeld van de hoofdstad van Frankrijk. Het stikt hier van de bedelaars en wanhopig uitziende mensen. Ook zie ik overal politiebusjes zenuwachtig heen en weer rijden, soms met loeiende sirene. Al deze beelden en geluiden maken een diepe, maar ook vermoeiende indruk op me. Ik vraag me af hoe mensen hier kunnen leven. Ik zou hier voor geen goud willen wonen hoewel ik 'Parijs op de fiets' een geweldige ervaring vind.

Ik rijd nog een stukje door en daar tref ik plotseling een bekend blauw bordje van de fietsroute aan. Ik ben opgelucht dat ik weer op het juiste spoor zit en fiets dezelfde route terug. Bij een restaurant aan het kanaal in een voorstad, geniet ik van een heerlijke warme maaltijd: een tosti met heel veel kaas en ham, friet en salade. Dit eten legt een goede bodem voor de terugweg. Het grappige is dat ik helemaal niet meer op het stuk onverharde weg van de heenweg terechtkom. Ik ben dus blijkbaar op de heenweg over een wandelroute gereden. 

Moe, maar voldaan kom ik rond half zeven weer bij de poort van de oude abdijboerderij aan. Missie volbracht!