Gewoon ergens zijn

11 tot en met 13 juni 2022

Van tevoren wist ik dat ik mezelf beperkingen oplegde door in Canada per openbaar vervoer te reizen. Het openbaar vervoer is hier niet zoals in Nederland. Er rijdt niet iedere tien minuten een bus of een trein tussen de grote steden. Daarom koos ik er bewust voor om wat langer op één plek te blijven. Ook hier in Saguenay boekte ik vijf nachten. Wat ik wel enorm onderschat heb, zijn de wandelmogelijkheden in en rond deze stad. Als je wilt wandelen, loop je grotendeels langs de kant van drukke wegen of in stadsparken.

Zaterdag loop ik door het park bij de rivier met zijn mooie fonteinen en kunstwerken richting de brug. Het is een mooi park met bomen, bloemen en grasveldjes. Je ziet er van alles: fietsers, joggers, baasjes die hun hond uitlaten en ook veel zwervers. Eigenlijk verwachtte ik in deze uithoek van het land met zijn strenge winters niet veel daklozen te zien, maar in iedere stad en vooral in Montreal zijn er opvallend veel.

Ik steek de rivier via een voetgangersbrug over. In het cafetaria bij een drukke verkeerskruising besluit ik wat te gaan eten, maar het ziet er binnen zo ranzig uit dat mijn trek spontaan verdwijnt en ik mijn bestelling verander in een cola. Ik heb nog eten zat in mijn tasje, dus dat houd ik nog wel even vol. Boven de rivier zie ik de lucht steeds donkerder worden. Toch ben ik daar niet direct van onder de indruk want gisteren heb ik ook buien gezien die keurig boven de heuvels bleven hangen en niet doorkwamen. Ik besluit in de omgeving nog wat rond te kijken of ik ergens een interessant gebied voor wandelaars zie, maar helaas, dit blijkt niet een walhalla voor mijn doelgroep te zijn. Ik keer om want een mens heeft ook af en toe een wc nodig. Wat dat betreft vraag ik me af hoe mensen met darm- en blaasproblemen het in Canada in de buitenlucht redden. Zelf heb ik namelijk nog geen openbaar toiletgebouwtje kunnen vinden. Als je nodig moet, ben je hier haast verplicht om in een restaurant wat te gaan drinken. Een compliment ook voor de mannen. Ik heb er nog geen één zien wildplassen aan de kant van de weg. Misschien zijn de boetes hier erg hoog.  

Als ik terug op mijn kamer ben, zie ik de bui boven de rivier in een razendsnel tempo opbollen. Het lijkt alsof hij zich helemaal volzuigt met water. Het is een prachtig gezicht. De regen valt honderd procent mee en de lucht kleurt nadien prachtig rood voordat de zon ondergaat.  

Zoals ik al eerder aangaf, hoef ik voor het uitzicht mijn kamer niet uit. Het is werkelijk prachtig. Ergens voel ik de drang om meer te ondernemen in Saguenay, maar het weer is niet stabiel genoeg om een fiets te huren. Ik besluit er gewoon van te genieten dat ik in een stad ben die in een prachtige omgeving ligt. Soms is dat ook prima en kun je heerlijk vanaf je balkon lekker lui de rivier en de prachtige omgeving in je opnemen. Je typt eens een verhaaltje, je bereidt je hertentamen voor en dan doe je weer eens een puzzeltje. Het leven is goed. En vandaag wordt er wonder boven wonder ook ontbijt geserveerd in het hotel. Ik ben verrukt! Het ontbijt is duur, maar smaakt wel enorm goed. Een paar flensjes, wat fruit, het is heerlijk. Het valt me op dat het Frans dat ze in deze regio spreken, een stuk moeilijker te verstaan is, dan in Montreal en Quebec. Ze slikken hier volgens mij veel lettergrepen in. Ik versta er soms helemaal niets van.

Om het verschillenrijtje tussen Nederland en Quebec verder af te maken, heb ik weer een paar dingen gevonden. Zo slaan de deuren hier over het algemeen naar buiten open in plaats van naar binnen. Ik heb me er al een paar keer in vergist. Dan sta je een beetje onhandig tegen de deur te duwen terwijl je eraan moet trekken. De meeste deuren zijn trouwens van glas, dus misschien levert dat geen problemen op voor de brandweer.

Verder zien de vrachtwagens er in Amerika heel anders uit dan in Europa. Met hun uitlopende ronde voorkant en soms een pijp aan iedere kant zien ze er in mijn ogen haast antiek uit. Door hun vrolijke, vaak kleurige uiterlijk vind ik ze eigenlijk mooier dan die bij ons. Wat verder toch wel heel opmerkelijk is, is dat je op een autosnelweg kunt keren. Als gewone weggebruiker mag dat natuurlijk niet, maar je zou het wel kunnen doen. Om de zoveel kilometer zijn er aan de binnenkant stroken gemaakt die in verbinding staan met de andere kant van de weg zodat de hulpdiensten snel ter plaatse kunnen zijn. Verder zijn de bewegwijzeringsborden voor de steden groen in plaats van blauw. Er zijn ook blauwe borden, maar die zijn, als ik het goed gezien heb, voor de aanduiding van campings, natuurparken, attracties en dergelijke.

Maandagochtend is er ook een ontbijt. Ik geniet met volle teugen van mijn omelet, gebakken spek, geroosterde boterhammen en jawel gebakken aardappeltjes. Kijk, dat is handig, zo heb je gelijk gegeten voor de hele dag. De ober vraagt of ik de volgende ochtend hier ook wil ontbijten en daar zeg ik geen ‘nee’ tegen.  

De omgeving is mooi, ik geniet enorm van de mooie uitzichten vanuit mijn kamer en vanaf de galerij, maar ik mis het contact met de mensen. In het grotendeels lege motel dat uit losse gebouwen bestaat met verschillende kamers, zitten een paar oudere echtparen en een paar jonge stellen uit Canada en de Verenigde Staten die geen behoefte hebben aan contact met een Nederlandse dame. Ik voel de afstand en ik besluit geen energie te steken in toenaderingspogingen.

Omdat mijn bus terug naar Quebec dinsdagochtend al om half tien vertrekt, vraag ik de avond vóór mijn vertrek aan de receptioniste vanaf hoe laat ik de volgende ochtend kan ontbijten. ‘Er is morgen geen ontbijtservice omdat er een personeelsprobleem is’, vertelt ze me. Ik ben verbaasd en baal ook want ik heb geen ontbijt in huis voor de volgende ochtend. Nou, dan maar snel op een drafje vóór sluitingstijd naar de supermarkt waar ik een Italiaans stokbrood koop. De volgende ochtend smeer ik mijn brood met een van huis meegenomen aardappelschilmesje en eet ik met datzelfde mesje mijn yoghurt op. Handig toch!