Quebec, ik ben terug!

14 en 15 juni 2022

Quebec

Ik verheug me erop weer terug te zijn in Quebec. Voor een andere blik op de omgeving, ga ik zo´n beetje op dezelfde plek in de bus zitten als op de heenreis. Het voorbijglijdende landschap is minder interessant dan aan de andere kant: er zijn minder indrukwekkende meren en er staat ook geen bijzonder object zoals een bureaustoel aan de kant van de weg om over te fantaseren, maar gelukkig is het weer wel een stuk beter.  

De bus zet ons al rond het middaguur bij het treinstation in Quebec af. Helaas moet ik nog tot 17.00 uur wachten voordat ik bij mijn B&B kan inchecken. Een poging om mijn bagage daar eerder af te geven, levert niets op. Ik verkies het groen boven de stad en rust wat uit in een park in de omgeving. Echter, vier uur op een bankje wachten is lang en vervelen komt niet in mijn woordenboek voor. Daarom besluit ik het nuttige met het aangename te verenigen en bestel om drie uur ´s middags alvast mijn avondeten in een willekeurig Italiaans restaurant. De serveerster die mij bedient, is uiterst vriendelijk en de lekkere salade wordt vlot geserveerd. Na het eten bestel ik een koffie in de hoop nu eens een echte Italiaanse te krijgen na alle filterkoffie die ik in Quebec gedronken heb. En jawel, dit is een echte! Heerlijk! Ik bedank de serveerster voor het lekkere eten en vooral voor de perfecte koffie en geef 18% fooi in plaats van de gebruikelijke 15. Prompt krijg ik mijn tweede bakje koffie gratis.

Rond half zes klop ik aan bij mijn volgende adres. Ik word hartelijk ontvangen door een wat oudere man met een klein hondje. Hij runt de B&B in zijn eentje. Mijn kamer, aan de voorkant gelegen, is schoon en warm en sfeervol ingericht. Begin de avond doe ik nog wat boodschappen en breng de overige uren op mijn kamer door. Echter, terwijl ik nietsvermoedend een beetje op de bank hang, mis ik iets waar ik tot op de dag van vandaag enorm veel spijt van heb. Tegenover de B&B ligt het grote theater van Quebec en in dat theater treedt toevallig die avond Francis Cabrel op. Hij is één van de Franse zangers uit het rijtje dat ik altijd opnoem als Fransen vragen wie mijn favoriete Franse zangers zijn. De volgende ochtend hoor ik dat aan de ontbijttafel van een moeder en een dochter die speciaal voor dit spektakel naar Quebec zijn gekomen. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Wat had ik daar graag bij willen zijn, zeg! Hoe kan ik dit nou over het hoofd hebben gezien? Natuurlijk heb ik vóór mijn vakantie gecheckt of de optredens van mijn favoriete Franse en Canadese zangers zouden matchen met mijn verblijfsperiode in de steden, maar deze zanger ben ik blijkbaar vergeten. Voortaan maar de concert- en theaterzalen checken in plaats van de artiesten. Ik baal als een stekker, maar ik realiseer me ook dat je niet alles wat je wilt, in je leven kunt doen. Van de dochter hoor ik dat het concert een succes was ook al kon je goed horen dat de stem van de zanger wat verouderd was, maar een steengoed koor waar hij mee samenwerkt, wist hem goed te ondersteunen.  

Het is trouwens nu ook weer ontzettend gezellig en vooral verrijkend om met deze mensen aan de ontbijttafel te praten. Ze wonen in een plaats aan het Lac Saint-Jean, een reusachtig meer zo’n 80 kilometer ten westen van Saguenay. De dochter is zeer spraakzaam en vertelt uitgebreid over het leven in dit gebied. Er wonen daar ook veel inheemse mensen, de Inuit en de First Nations genoemd. Dit levert behoorlijk wat spanningen op met de rest van de bevolking. Deze mensen hoeven namelijk geen belasting te betalen en verschillende faciliteiten zoals kinderopvang en sportfaciliteiten krijgen ze gratis van de overheid, wat een enorme ongelijkheid tussen de verschillende bevolkingsgroepen in stand houdt. De gratis faciliteiten en de belastingvrijstellingen blijken een tegemoetkoming te zijn voor onder andere de winning van delfstoffen in bepaalde gebieden die de inheemse bevolking claimt als hun grondgebied. Daar komt nog bij dat kinderen van de inheemse bevolking in het verleden veel leed is aangedaan. Eind negentiende eeuw tot in de jaren ’90 van de vorige eeuw werden deze kinderen in internaten heropgevoed volgens de westerse cultuur. In sommige internaten schijnen verschrikkelijke dingen gebeurd te zijn. Verder is de inheemse bevolking flink uitgebuit door de kolonisten. ‘Ja’, zegt de dochter, ‘zodra de regering wil bezuinigen op hun faciliteiten, komen ze in actie en blokkeren ze alles, maar je kunt toch niet verwachten dat we generaties later nog steeds inheemse volkeren compenseren voor wat hun door onze voorouders is aangedaan? Deze mensen krijgen van alles van de overheid, maar onder hen zijn behoorlijk wat alcoholisten en drugsgebruikers en er is bij hen weinig motivatie om hard te werken voor hun geld, want ze krijgen toch alles gratis van de overheid. En geef ze eens ongelijk. Als ik in hun positie zou verkeren, dan zou ik misschien ook geen moeite doen voor mijn geld.’ Natuurlijk besef ik maar al te goed dat het verhaal van de inheemse volkeren hier lijnrecht tegenover staat omdat zij vinden dat zij maar een kleine vergoeding krijgen voor het leeghalen van hun bodem en hun gebieden. Ik hoop van harte dat Canada in de toekomst een manier vindt om dit probleem op te lossen.

Het is vandaag warm, boven de 25 graden schat ik, en daarom de perfecte dag om een rondvaart te maken. Dus maak ik die middag samen met zo´n 80 andere toeristen, een tocht over de Sint Laurensrivier. Een sfeervolle boot brengt ons stroomafwaarts naar de brug die het Île d’Orléans verbindt met het vaste land, daar waar ook de Montmorency watervallen in de buurt liggen. Het water ziet eruit om in te springen. Dat zou niet verstandig zijn want de stroom is hier en daar best wel sterk. Een als piraat verklede man vertelt zowel in het Engels als in het Frans over de omgeving. Blijkbaar wil hij heel veel aan ons kwijt, want hij praat zo snel dat ik hem in beide talen nauwelijks kan volgen. Ik doe een schietgebedje dat hij even zijn mond houdt zodat ik in alle rust van de dromerige rivier en de omgeving kan genieten. Gelukkig krijgen zeerovers ook weleens dorst en gaat mijn wens in vervulling. Er wordt een rustig muziekje opgezet en zo lijkt het net alsof we op een echt cruiseschip zijn.

Vanaf het water laat Quebec zich weer van een heel andere kant zien. We varen op de terugweg langs een industrieterrein en ook komt er een druk strandje in zicht. Hier en daar komen we een zeilboot tegen en zie ik jetski’s vechten om de boeggolven van de rondvaartboot. Het maakt het rivierleven zeer dynamisch. De boottocht duurt krap anderhalf uur en kost CAD 45,00. Dat is best prijzig, maar het is het  zeker waard. Op de terugweg eet ik weer een salade in een ander restaurant, waarna ik verzadigd naar mijn B&B terugkeer.

Het huis is knus, de kamer is gezellig, maar de WiFi werkt matig op mijn telefoon en bijna helemaal niet op mijn laptop. Ook heb ik geen bureau of iets dergelijks. Er zit niets anders op dan het schrijven voor mijn blog een paar dagen uit te stellen. Inmiddels loop ik dagen achter, ben ik weer al thuis en word ik weer meegezogen in de hectiek van het dagelijks leven. Ik ga proberen jullie binnenkort verder bij te praten, want er ligt nog genoeg boeiends op de plank. Heb geduld en tot later!