Leintje

9 juni 2022, Saguenay

Voor wie het niet weet: ik ben Leintje Neeltje Frederika Wisse. Als kind heb ik me weleens voor mijn doopnamen geschaamd, zeker op die momenten dat de namen hardop werden opgelezen, bijvoorbeeld bij een diploma-uitreiking. Maar vooral sinds mijn oma Leijntje is overleden, ben ik er trots op dat ik mijn voorouders zo met me meedraag.

Voor alle tickets moest ik mijn eerste naam Leintje en mijn achternaam Wisse registreren. Voor mijn vliegtuigtickets kon ik die zelf op de computer invoeren, voor de treinreis van Montreal naar Quebec kocht ik een kaartje bij het loket op het station. Toen ik daar mijn eerste naam aan de kaartjesverkoopster doorgaf, kwam ze er niet uit. Ze begreep de lettercombinatie niet en dat kon ik me goed voorstellen, want voor een Franstalige is ‘Leintje’ een onmogelijke naam om uit te spreken. Op mijn digitale buskaartje prijken ook de namen Leintje Wisse en hierdoor denk ik tijdens de busreis vandaag toch even aan mijn pas overleden oma en laat ik stilletjes een traan. Dat is mooi en goed en dan maakt het niet uit dat je mijn naam iets anders schrijft dan die van oma. Ik ben immers mijn oma niet.  

Een reddende engel

De tweeënhalf uur durende busreis naar Saguenay is adembenemend mooi. Niet iedereen is even geïnteresseerd in het prachtige decor buiten en velen geven voorrang aan hun telefoon of doen een dutje. Ik zie sprookjesachtige landschappen aan me voorbij trekken en waan me in een Scandinavisch merengebied. Pijnbossen worden afgewisseld door meren en als we wat lager rijden zie je ook loofbomen zoals berken tussen de sparren en dennenbomen staan waardoor de bossen verschillende tinten groen hebben. Het valt me op dat er maar weinig watervogels in de meren te zien zijn. Die hebben waarschijnlijk zoveel keus dat ze liever op een rustigere plek leven dan aan de kant van de weg. Op een gegeven moment zie ik een zwartleren bureaustoel midden in de natuur op het gras tussen een paar bomen staan. Normaal gesproken zou ik verontwaardigd zijn dat iemand zomaar zijn rotzooi langs de kant van de weg heeft gedumpt, maar nu kan ik de symboliek erachter wel waarderen. Ik fantaseer over de vastgeroeste, in een sleur geraakte kantoormedewerker die toe is aan een escape.

Het weer verslechtert en de regen baart me zorgen. Ik besef namelijk dat ik vanaf het busstation nog zo’n drie kilometer naar het hotel moet lopen. Af en toe lijkt het wel alsof we door een wasstraat rijden. In mijn leven zag ik het zelden zo hard regenen. Ik heb bewondering voor de buschauffeur die er flink de vaart in zet. Hij zal wel goede ruitenwissers hebben. Ze piepen in ieder geval driftig als het water hard tegen de ruiten klotst.   

Als we Saguenay naderen, is het bar en boos met het weer. We komen in het bedrijvengedeelte terecht en de stad ziet er somber uit in de regen. Mijn vertrouwen in een leuk verblijf daalt even tot een dieptepunt. Ik moet mezelf echt oppeppen om de moed erin te houden en het is alsof ik een duik in het zwembad neem als we de bus uitstappen. Ik ben blij dat mijn rugzak tegen een stootje kan, want de buschauffeur gaat er niet zachtzinnig mee om en gooit hem zo de bus uit.

Voordat ik mijn barre wandeltocht zal aanvangen, ga ik bij het busstation even naar binnen voor een sanitaire stop. Daarna vraag ik aan de zeer vriendelijke lokettiste hoe ik lopend bij mijn hotel kan komen. ‘Nee, mevrouw, dat is onmogelijk, dat is veel te ver. Daar kunt u niet lopend heen.’ Ze wijst mijn plan resoluut af en geeft me het advies om bus 12 te nemen. Vanwege het slechte weer, laat ik me makkelijk ompraten en vraag haar hoe ik kan betalen in de bus. ‘Als u het gepast hebt, kunt u in de bus contant een kaartje kopen, mevrouw. Ik kan wel voor u wisselen, hoor. Het is 3,50.’ Terwijl ik het kleingeld bij elkaar zoek, hoor ik een wat oudere dame, iets tegen haar zeggen. Volgens mij is het iemand die zojuist bij mij in de bus gezeten heeft. Omdat ik nog niet vaak contant heb betaald en ik de Canadese munten meestal als fooi ergens achter laat, is het voor mij een hele puzzel om het gepaste bedrag bij elkaar te krijgen, maar het lukt. Als ik vervolgens naar de bushalte wil lopen, komt de oudere dame naar me toe. ‘U kunt met mij meerijden, hoor, ik moet toch die kant uit en het is veel te slecht weer om op de bus te wachten.’ Wat is dat aardig, zeg, dat een oudere vrouw zomaar een wildvreemde dame een lift wil geven! Ik twijfel ook geen moment of ik haar kan vertrouwen, en zo zet ze me vijf minuten later bij de receptie van mijn hotel af en weigert ze het geld dat ik voor de bus bij elkaar had gezocht, van me aan te nemen. Het klinkt misschien gek, maar zulke dingen vind ik best belangrijk om het gevoel te krijgen dat je ergens welkom bent. De regen doet me daarna helemaal niets meer.

Trots app ik Gerry ’s avonds dat ik ook een keer gelift heb. Hij moet erom lachen. Ik ben blij met deze ‘engel’ op het moment dat ik het even nodig had. Het uitzicht vanuit mijn hotelkamer pept me nog meer op, want dat kan bijna niet mooier. Ik kijk uit over de rivier, de stad en de omliggende heuvels. Laat het maar vier dagen regenen, voor de natuur hoef ik mijn kamer niet uit!