Terug naar Nederland

Woensdag 20 oktober, dag 15

Froissy - Naours, ongeveer 65 km

Au Logis de L'Oie

Met een navigatie die slecht werkt in de grote steden, begin je te hopen dat je niet door zo'n stad hoeft te fietsen. Soms echter, ontkom je er niet aan. Ik vreesde Amiens, maar ik had al op Google Maps gezien dat ik eigenlijk geen kans maakte aan deze stad te ontkomen. En inderdaad mijn tomtom leidde me vrolijk de stad in. Maar toch kreeg ik er deze keer geen spijt van want plots zag ik de prachtige, grote kathedraal opdoemen en omdat ik vandaag maar een relatief klein traject hoefde te fietsen, besloot ik mezelf uit te dagen en erheen te rijden. Uiteraard duurde het zonder navigatie even voordat ik dit grote gebouw gevonden had, maar het was zeer de moeite van het zoeken waard. Wat een prachtige grote kerk is dat, zeg! Het overtrof mijn verwachtingen. Nadat ik een paar foto's had gemaakt, plofte ik neer op een terrasje. Ik bestelde een bakje koffie, helaas zonder Macaron van Amiens want die waren hier niet verkrijgbaar.

Afgezien van de prachtige kathedraal, kon de stad me verder niet zo bekoren. Ik vond het qua bouwstijlen een bij elkaar geraapt zootje. Misschien kwam dat ook omdat ik maar een klein deel van de stad heb gezien. Het viel me verder op dat het er krioelde van de jongeren. Amiens is dus overduidelijk een studentenstad. Dat geeft zo'n stad dan weer wel een frisse, levendige uitstraling. 

Ik kwam veel vroeger dan gepland op mijn verblijf aan. Toen ik bij de poort aanbelde, duurde het even voordat er een wat oudere dame, met een op het eerste gezicht wat stugge uitstraling naar me toe kwam. Met de naam van het verblijf in mijn achterhoofd, gaf ze me meteen een beetje het 'moeder de gans' gevoel. Ze vond het niet erg dat ik wat eerder was en ik mocht plaatsnemen in een gemeenschappelijke ruimte. Daar lag en stond van alles. Linnengoed, potten en heeeeeel veel brocante. De televisie stond aan, zoals dat gebruikelijk is in Frankrijk. Bijna overal waar ik geweest ben, stond namelijk meestal een gigantisch grote televisie aan. Moeders keek naar 'Affaire Conclue', een tv-programma waarin een groepje handelaren een prijs biedt voor een bijzonder voorwerp dat een particulier van de hand wil doen. Hij krijgt dan de prijs die de hoogste bieder ervoor geeft. Mevrouw was zo geobsedeerd door dit programma dat ze zeker tien minuten vergat dat ze een gast had. Toen ze weer op de wereld was, vroeg ze of ik wat wilde drinken. Ze ging vervolgens sap voor me halen en bleef wel zo'n halfuur weg en ik begreep gelijk waarom want ik zag dat er voor een bepaald tinnen beeld of iets dergelijks drie keer zoveel geboden werd dan de taxateur het aanvankelijk had getaxeerd. Het maakte mij niet uit. Ik hoefde immers de trein niet te halen en ik keek mijn ogen hier uit. 

Ik begon te vrezen dat mijn kamer er ook niet zo netjes uit zou zien, maar dat viel reuze mee. Ik kreeg echt een prachtige kamer met een houten ledikant en allerlei tierelantijntjes aan het beddengoed. Het zag er een beetje uit alsof ik in een grote mensen poppenkast terecht was gekomen en dat beviel me wel. Alles bij elkaar deed het warm en gezellig aan. De douche was, zoals overal trouwens, weer heerlijk en om 20.00 uur stipt werd er gebeld voor het diner. Toen ik niet snel genoeg reageerde stond moeders ongeduldig op de deur te bonken want het eten stond klaar, of ik dus direct wilde komen! Ik dacht nog: Had ik niet beter gewoon in een restaurant kunnen gaan eten. Toen ik echter de gemeenschappelijke ruimte binnenkwam, waar ik eerder die dag was opgevangen, kwam de heerlijke geur van gestoofd vlees me al tegemoet. Op dat moment was het voor mij gelijk in orde, ik dacht niet meer aan een extern restaurant. En het was leuk die avond, leuk, echt ontzettend leuk! Ik mocht plaats nemen aan tafel bij drie mannen. Moeders schoof zelf af en toe even aan. De mannen werkten in een fabriek in Amiens. Zij woonden elders in Frankrijk, maar door de week verbleven ze hier en aten ze dus hier bij moeders. En ze hadden gelijk want moeders kon heerlijk koken! En zo zat ik die avond gezellig te kletsen met twee elektriciens en een ingenieur. De mannen vonden het prachtig dat ik erbij zat. Ze vroegen mij van alles en ik stelde interesse in hun werkzaamheden. Zo gingen de gesprekken over het werk, over Macron, dat hij mooi kan praten, maar dat hij weinig waar maakt, over kinderbijslag, over werkloosheidsuitkeringen en nog veel meer. Ik heb weer enorm zitten genieten. Natuurlijk kon ik heel veel van de gesprekken niet volgen, zeker als ze met elkaar zaten te grappen, maar er waren toch veel dingen die ik wel begreep. En dan vind ik het eigenlijk zo jammer dat ik maar één nacht op zo'n plek ben. Je zou die mensen nog zoveel beter willen leren kennen. Ook moeders bleek aller aardigst te zijn, zeker toen ik haar de hemel in prees om haar kookkunsten. De volgende dag kreeg ik een kaartje van het verblijf in mijn hand gedrukt. Ik moest echt een keer terugkomen en dan wat langer blijven 'want', zei ze, 'er is hier zoveel te zien.' Eén dag is veel te kort en als je fietst dan zie je toch niks? En dat ik de volgende keer direct bij haar moest boeken want dat was veel voordeliger voor mij. Echt, heel lief! Ik merkte dat ik haar moederhart gestolen had.