Terug naar Nederland

Donderdag 21 oktober, dag 16

Naours - Fléchin-Cuhem, ongeveer 70 km

Noodweer

Dat ik tot nu toe heel veel mazzel heb gehad met het weer, ondervind ik vandaag aan den lijve. Op tv zag ik gisteren al dat deze regio code rood had gekregen in verband met zeer zware windstoten. Er was een storing op komst die met veel regen en wind gepaard zou gaan. Ik had de gastvrouw gevraagd of ik misschien tot de middag kon blijven. De afstand die ik vandaag moet fietsen is namelijk niet extreem lang en als ik het goed gezien heb, voorspellen ze een weersverbetering in de middag.

Om 12.00 uur die dag trekken er echter nog steeds buien over en moet ik toch stilaan gaan vertrekken anders haal ik mijn volgende bestemming straks niet voordat het donker wordt. Moeders probeert me nog tegen te houden. 'Wacht toch nog even', smeekt ze me bijna, 'je kunt toch niet in zulk weer gaan fietsen!' Ik leg haar uit dat het misschien nog wel een paar uur kan regenen en dat ik niet langer kan wachten. Optimistisch vertrek ik op een moment dat het even droog is. Als ik het plaatsje nog niet uit ben begint het al weer te spetteren. Vlug trek ik mijn regenbroek aan. Dat is zowel voor tegen de regen als tegen de kou geen overbodige luxe. Als ik het plaatsje uit fiets, ontdek ik dat ik vandaag de wind keihard tegen heb. De windturbines die in het open veld staan gaan als een dolle tekeer. Ze maken een angstwekkend hard lawaai en even vrees ik dat de rotorbladen me straks tegemoet vliegen.

Het klinkt misschien wat tegenstrijdig, maar aan de andere kant heeft het ook wel wat om deze razende monsters hun werk te zien en horen doen tegen een onheilspellende donkere lucht. Ik ben al lang blij dat het niet dondert en bliksemt. Helaas moet ik linksaf slaan om een stukje route nationale te volgen. Ik merk gelijk dat dit bloedlink is. Deze weg blijkt namelijk de doorgaande route voor vrachtwagens te zijn. En helaas rijden de vrachtwagens over deze wegen 'gewoon' 90 km per uur net als het andere verkeer en houden ze weinig rekening met een eenzame fietser die uit alle macht probeert haar stuur recht te houden. De weg ligt ook nog eens in zeer open gebied. Er zijn hier geen bomen die nog enige beschutting bieden. Ik probeer mijn tempo maar een beetje aan te passen en hoop zo niet om te vallen en in een greppel terecht te komen. Zo baan ik mij zo goed en zo kwaad als het gaat een weg naar mijn volgende bestemming. Dit beuken tegen een windkracht 4 met regen in open veld, is echter zo vermoeiend dat ik al snel een parkeerinham op moet zoeken om even op adem te komen. Ik besluit daar een stuk stokbrood te eten en een slok water te drinken om weer een beetje op kracht te komen. Je moet er toch niet aan denken dat je hier een lekke band zou krijgen! Gelijk verdring ik deze angstaanjagende gedachte en probeer mijn weg weer te vervolgen. 

Gelukkig wordt het na anderhalf uur droog. Mijn schoenen zijn dan wel doorweekt en omdat hier geen sokken in passen, heb ik pantysokken aangetrokken. Met steenkoude voeten probeer ik me warm te trappen. Ik besluit mijn regenbroek aan te houden omdat deze goed isoleert en mijn benen dus warm houdt. Gelukkig mag ik van mijn navigatie wat vaker op binnenwegen rijden en dat maakt de fietstocht weer wat aangenamer. Spoedig word ik ook weer in beslag genomen door de prachtige kleurencontrasten die de herfst te bieden heeft. Schitterende wolkenluchten steken mooi af tegen de gele bloemenvelden en de fraaie herfstbossen. Ik zie allerlei soorten koeien in de wei staan, bonte, bruine en beige. Ik kan er weer van genieten en dat is een teken dat ik weer een beetje tot mezelf ben gekomen. Wel blijft het traject erg zwaar. Ik heb mezelf blijkbaar niet ontzien qua heuvels en een heuvel beklimmen met windkracht 4 tegen is toch even andere koek dan met de wind in je rug. 

Als ik nog zo'n tien kilometer van de finish ben, wil ik voor de zekerheid toch even weten of mijn navigatie goed staat ingesteld. Mijn apparaatje had vanochtend namelijk moeite om het adres te vinden. Het huisnummer herkende hij toen niet. Ik probeer het nogmaals via de postcode en merk opeens dat ik nog vier km verder moet. Dan mijn telefoon er maar even bij pakken. Die geeft de kortste afstand aan, nog zo'n acht km. Omdat ik aan mijn gastvrouw had doorgegeven tussen vijf en zes uur te arriveren en ik nu zie dat het al half zes is, besluit ik maar even te bellen. Ik kan haar in het lawaai van het verkeer en de wind nauwelijks verstaan, maar ik heb het idee dat ze me begrepen heeft, dat de verwachte aankomsttijd nu half zeven is.

Doodmoe trap ik weer verder. Ik heb het echt even helemaal gehad. Mijn benen zijn als lood en ik voel me vies van het zweet. Toen ik op mijn telefoon het adres opzocht, zag ik ook dat mijn verblijfadres het adres van een veearts is. Hopelijk zijn het niet te deftige mensen want als ze mij zo zien, dan geven ze me nog geen cent. Zullen ze me straks wel accepteren?  

Zo trap ik, het is meer duwen, de laatste kilometers weg en zie de zon steeds verder zakken. De lucht is hierdoor prachtig geel, oranje en donkergrijs gekleurd. Ik hoop dat ik het juiste adres heb ingetoetst en dat ik niet nog eens kilometers verder moet fietsen, maar dan roep ik mezelf tot de orde. Ik heb hun naam toch zien staan op mijn telefoon, dus het moet kloppen. En daar zie ik dan zo rond half zeven toch eindelijk mijn verblijfadres. Een mooi groot wit vrijstaand huis! De gastvrouw doet binnen een paar seconden de deur voor me open, alsof ze al op me stond te wachten en ze heet me hartelijk welkom. Er valt een last van me af want ik merk dat ik me hier thuis voel. Ze ontvangt me enthousiast en ze is heel aardig. Ik voel gelijk een klik en we praten honderduit. Marja is Nederlandse, haar man is Fransman en ze wonen hier al jaren. Hij heeft hier een dierenartsenpraktijk. Zij doet werk als ZZP'er. Zo doet ze af en toe wat vertaalwerk en heeft ze Engelse les gegeven. Ze heeft een opleiding aan de Pabo gevolgd. Het zijn hele leuke, toegankelijke mensen. Ook haar man Bruno is belangstellend en omdat ik een beetje Frans spreek kunnen we goed met elkaar communiceren. Als ik even niet weet hoe ik iets in het Frans moet zeggen dan vertaalt Marja het voor haar man in het Frans. 

Ik mag 's avonds bij hen warm eten. Het is een, ik dacht, Mexicaanse maaltijd, en het smaakt na zo'n helse fietstocht, heerlijk! Marja vertelt me dat ik de eerste ben van 'Vrienden op de fiets' die ze onderdak verleent en ze verontschuldigt zich dat het sanitair hier en daar wat gedateerd is. Ik zeg haar dat dat helemaal niet erg is want als je zo'n trektocht maakt, dan ben je al blij dat je een dak boven je hoofd hebt, een bed hebt om in te slapen en te eten krijgt. Dan is het volstrekt onbelangrijk hoe het sanitair eruit ziet. En dat sanitair valt overigens reuze mee. De douche is weer heerlijk! 's Avonds zitten we nog een tijdje te praten, dan weer in het Nederlands en dan weer in het Frans. Dit geeft een speels effect en het is bovendien leerzaam omdat ik hoor hoe Marja wat ik in het Nederlands vertel weer aan haar man doorgeeft in het Frans. Telkens denk ik: Oh ja, dat is dat in het Frans. Ik ben die avond wel erg moe en moet spijtig genoeg op tijd mijn bed opzoeken. Als ik bij het tandenpoetsen in de spiegel kijk, dan zie ik dat mijn gezicht helemaal wit is weggetrokken. Dan weet ik dat ik echt, echt moe ben. Het kost me dan ook geen moeite om in slaap te vallen.