Terug naar Nederland

Vrijdag 22 oktober, dag 17

Fléchin-Cuhem - Koksijde, ongeveer 83 km

België

Aan de plaatsnamen die de borden aangeven zie ik dat ik België nader. Zo lees ik Hazebroek, Moerbeke, Cassel ... Eigenlijk best wel grappig om in Frankrijk door plaatsen met Nederlandse namen te rijden. 

Het traject valt qua zwaarte mee, al zitten er wel een paar venijnige klimmetjes bij. Zo pak ik de beruchte Kasselberg mee. Ik moet hier flink op de pedalen klimmen en op stukken weg waarvan de ondergrond uit kasseien bestaat, moet ik zowaar hier en daar een stukje lopen. Dat komt ook omdat ik overal prachtige panorama's zie en graag even stil sta om een foto te schieten. Het stadje Cassel of Kassel is gezellig druk en in een parkje neem ik even een break. Daar laad ik me met wat stokbrood (waarschijnlijk het laatste van deze vakantie) en een mandarijntje weer op voor de volgende veertig kilometer. 

Hoe dichter ik bij de Belgische grens kom, hoe meer Nederlandse namen ik waarneem. Zelfs de straatnamen veranderen in Nederlandse namen. Zie de foto. Dan steek ik plotseling de Belgische grens over bij Oost-Cappel. Het blijkt een oude grenspost te zijn. Het ziet er knus uit, het zou zo een plaatje uit een oude film kunnen zijn. Ik rijd verder richting het Noordwesten. Af en toe heb ik de wind zij mee en af en toe zij tegen. Het is nog best een taai stuk fietsen, maar uiteindelijk kom ik in de dichtbevolkte Belgische kuststreek terecht. Het doet me hier denken aan Den Haag. Overal zie je tramrails lopen en het is een drukte van jewelste qua verkeer en mensen. Mijn volgende verblijfadres is een groot huis achter en misschien ook wel een beetje in het duingebied van Koksijde. Ik bel bij de verkeerde deur aan en probeer het daarna bij de juiste deur, maar er wordt niet opengedaan. Ik zal wel te vroeg zijn, bedenk ik me. Dan maar even wachten. Na een kwartier is mijn gastvrouw er nog niet en besluit ik maar eens te bellen. Ik krijg haar voicemail. Toch een beetje ongerust of er niets met haar aan de hand is, besluit ik nog een keer bij beide deuren aan te bellen, maar er doet niemand open. Misschien komt het doordat je iemand nog niet kent, dat je daar dan toch een beetje nerveus door wordt. Zal ik even bij de buren aanbellen? Ik spreek met mezelf af dat ik tot zes uur, half zeven wacht en als ze er dan nog niet is, een hotelletje ga zoeken. En dat ik dan misschien ook even moet nagaan of er niets met haar aan de hand is.  

Gelukkig komt ze even later aangefietst. Het is een leuke, spontane vrouw. Ook bij haar voel ik me gelijk welkom. Ik krijg boven haar huis een groot eigen verblijf toegewezen met badkamer en wc, een woonkamer, een keuken en twee slaapkamers. Er hangt een huiselijk sfeertje. Ik vraag haar of ze een leuk restaurantje weet waar ik 's avonds kan gaan eten. Ze stelt me het restaurant Diga voor. 'Het heeft een Afghaanse eigenaar', zegt ze. 'Het is een nieuw restaurant en de mensen doen erg hun best'. Ik neem mezelf voor om er een kijkje te gaan nemen.

Als ik op de winderige boulevard aankom, moet ik even zoeken naar het restaurant. Ik zie een slecht verlicht pand aan mijn rechterzijde en vraag me af of het wel open is. Door de van het zout aangeslagen ruiten, zie ik vaag drie mensen aan een tafeltje zitten. Ik besluit het gewoon te gaan proberen. Als ik binnenstap, word ik van harte welkom geheten en mag ik zitten waar ik wil. Er zijn geen tafeltjes gereserveerd. Eigenlijk vind ik het triest dat er op vrijdagavond bijna niemand zit. De mensen zijn heel vriendelijk en ik hoop van harte dat ze het hoofd boven water kunnen houden in de toekomst, maar ik vrees dat er nog heel veel werk aan de winkel is. 

Ik bestel een bord ravioli. Het eten is lekker, maar het valt zo zwaar dat ik er maar de helft van op kan. Ik besluit toch een dessert te nemen en een decafé, al is het maar om deze mensen te helpen. Na het eten toets ik mijn verblijfadres op mijn telefoon in en probeer zo de weg terug naar huis te vinden. Het probleem is alleen dat het keihard regent en ik mijn telefoon dus niet in mijn hand kan houden. Ik merk dat je tijdens zo'n vakantie heel oplossingsgericht gaat denken. Ik zet het geluid van mijn telefoon zo hard mogelijk en doe mijn telefoon in mijn jaszak. Het werkt perfect! De vrouwenstem van Google Maps leidt me probleemloos naar mijn verblijfadres. 's Avonds zit ik nog even gezellig bij mijn gastvrouw thuis aan tafel met haar te kletsen. Ze blijkt de toneelacademie te hebben gedaan en jarenlang met een toneelgezelschap door België en Frankrijk te hebben getrokken. Ook vertelt ze trots dat ze in de jaren zeventig of tachtig nog met Jeroen Krabbé in een stuk heeft gespeeld. Ik vind het leuk om haar zo enthousiast over haar vak te horen vertellen.

Wat is het toch een voorrecht om de ene keer met een archivaris aan tafel te zitten, de andere keer met een paar elektriciens en een ingenieur, dan weer met een veearts en een onderwijzeres en nu weer met een actrice. Het verbreedt je horizon enorm! Ik duik dan ook met een voldaan gevoel mijn bed weer in.