Verrassingsdag

1 juni 2022 

Montreal

Het hotel, dat eigenlijk vlak bij het vliegveld ligt, ziet er wat oud en vervallen uit, maar mijn kamer is zeer schoon en er zit een bad in. Dat laatste is een verrassing en ik was er de avond van aankomst erg blij mee. Wat ik zelf altijd interessant vind, zijn de verschillen tussen Nederland en het land waar ik verblijf. Je kunt wat dat betreft je hart ophalen in Canada, want verschillen zijn er genoeg. Zoals bekend zijn de stopcontacten totaal anders. Zonder wereldstekker kun je er helemaal niets mee.

Toen ik op het vliegveld een sanitaire stop maakte, dacht ik dat de wc verstopt was. De wc-potten staan in Canada namelijk standaard halfvol met water. Bij het doortrekken zuigen ze alles mee en lopen daarna weer halfvol. De digitale wekker gaat maar tot 12 uur en dan begint hij weer opnieuw met een puntje ervoor om aan te geven dat het p.m. of a.m. is, dat weet ik niet precies.

Ook het ontbijtbuffet waar ik vanochtend gebruik van kan maken, is niet zoals in Nederland. De witte en lichtbruine boterhammen zijn bedoeld om te roosteren en smaken nergens naar als je dat niet doet. Dan zijn we in Nederland echt verwend met ons heerlijke, verse, ambachtelijke brood. Toch mag ik niet klagen. Ik kom echt wel aan mijn trekken met allerlei soorten yoghurtjes en er zijn ook mandarijnen, bananen en appels.

Als ik na het ontbijt mijn route uit wil stippelen naar het volgende verblijf, zie ik dat er een belangrijke update van deze boeking is binnengekomen. De inleidende zin van booking.com ‘Wij hopen dat het goed met u gaat’, wekt bij mij gelijk argwaan. Als ik verder lees, valt mijn mond open van verbazing. Het volgende hotel heeft mijn verblijf geannuleerd omdat ze ‘plotseling’ renovatiewerkzaamheden moeten uitvoeren! De medewerker van booking.com biedt zijn excuses hiervoor aan en doet een voorstel voor een kosteloze overboeking naar een ander verblijf. Mocht ik daar meer kosten maken, dan worden ze door booking.com vergoed. Ik ben echt met stomheid geslagen. Wat een vreemde situatie dat je ineens van vandaag op morgen renovatiewerkzaamheden moet verrichten. Er lijkt niets anders op te zitten dan op het voorstel van booking.com in te gaan. Alvorens te boeken, bekijk ik eerst de foto’s van het voorgestelde hotel, maar die bevallen me allerminst. Ook de referenties laten te wensen over. Het hotel scoort maar een 6.4; het zou er niet schoon zijn volgens de hotelgasten. Ik besluit hierop een tweepersoonskamer te boeken in een hostel dat er veel aardiger uitziet, maar wel een stuk duurder is. Ik stuur booking.com een mail met het vriendelijke verzoek om het verschil terug te betalen. Overigens valt me bij deze overboeking op dat de prijzen ineens enorm gestegen zijn. Ik denk dat alles dubbel zo duur is geworden in vergelijking met mijn eerste boeking in mei. Wat je ook niet ziet als je in Nederland boekt, is dat er gemakkelijk nog zo’n 30 tot 60 CAD per overnachting aan belastingen bijkomt. Dit wordt een erg dure vakantie, dat weet ik nu al.

Omdat het volgende hotel toch nog zo’n vier kilometer hier vandaan ligt, besluit ik met het openbaar vervoer te reizen. Ik vraag me alleen af of ik met mijn creditcard in de bus kan betalen, dus besluit ik het bij het busstation aan een buschauffeur van een andere bus te vragen. De man komt gereserveerd en nors op me over, maar staat me uitgebreid te woord. ‘Nee, mevrouw, u kunt alleen contant betalen.’ Hè, dat is een tegenvaller. Ik leg uit dat ik uit Nederland kom, dat ik voor het eerst in Canada ben en dat ik het allemaal niet precies weet. Hij kijkt me even aan en trekt vervolgens een gratis kaartje voor mij uit de kaartjesautomaat in de bus. ‘Alstublieft, mevrouw, hier kunt u anderhalf uur gratis mee reizen.’ Een Canadees cadeautje! Wat ontzettend aardig is dat, zeg! Ik dank hem hartelijk en ga op zijn aanwijzing bij een andere halte staan.

Als ik mijn eindbestemming met de bus heb bereikt, heb ik niet in de gaten dat ik er al ben. In Nederland wordt altijd aangegeven wat de volgende halte is, maar in Canada doen ze dat soms wel, maar blijkbaar bij de voorlaatste halte niet, of ik heb zelf zitten suffen. Een medereiziger wijst me erop dat ik er al ben. Verbaasd vraag ik aan de buschauffeur of het klopt. Geïrriteerd werpt hij me iets toe van: ‘Dat zie je toch!’ Wederom zeg ik dat ik uit Nederland kom en dat ik hier niet bekend ben. Zijn houding verandert plotseling en ook hij is uiterst behulpzaam en loopt een stukje met me mee naar het metrostation. Met het ticket schijn je ook de metro in te kunnen. Daar aangekomen weet ik niet door welke poortjes ik moet. Zonder dat ik een poging doe om het aan iemand te vragen, komt er spontaan een dame naar me toe die vraagt waar ik heen moet! Ik krijg nu al een warm gevoel van Montreal. Wat zijn de mensen hier aardig, zeg!   

Het hostel waar ik een tweepersoonskamer heb geboekt, is fantastisch. Echt een goede keus! Ik merk het gelijk bij het inchecken. De jonge medewerkers aan de balie zijn vriendelijk en ook zeer behulpzaam. Er hangt een positieve sfeer. Als ik wil kan ik vanmiddag met een gratis excursie mee naar de Mont Royal, de heuvel (groene long) van Montreal). Dat lijkt me wel wat en ik besluit me in te schrijven. Op de lijst zie ik al een stuk of acht namen staan met de leeftijd erachter. Allemaal jongeren die minder dan de helft van mijn leeftijd zijn. Even aarzel ik. Zouden ze het wel leuk vinden om met ‘hun moeder’ op stap te gaan?

Ik loop bescheiden achter de groep aan als we om iets over twee richting de heuvel lopen. Al gauw komt er een jongedame van begin de twintig naast me lopen. Het is een Nederlandse psychologiestudente. Het klikt gelijk en we praten over van alles en nog wat. Ik vind het toch wel fijn om even mijn eigen moedertaal te kunnen spreken want dat praat een stuk makkelijker. Ik probeer vervolgens met bijna iedereen van de groep een praatje te maken. Het frustreert me dat het me nog altijd veel minder moeite kost om dat in het Engels te doen dan in het Frans. In het Engels liggen de woorden voor het oprapen, maar als ik probeer Frans te praten, lijkt het wel of de niet-alledaagse woorden die je toch regelmatig nodig hebt, eerst uitgegraven moeten worden en na veel moeite boven komen drijven. Het blijft een uitdaging, dat Frans. Tot nu toe heb ik overigens meer Engels dan Frans gesproken, wat ik van tevoren niet had verwacht. Montreal is een echte metropool waar mensen vanuit heel de wereld verenigd zijn en samenkomen. De groep jongeren zijn studenten die in Canada studeren en/of een rondreis door Amerika maken. De meesten zijn Amerikaans of Engels. Ik tref ook een Fransman en een Duitse. De jongeren zijn heel open en als je in ze geïnteresseerd bent, vertellen ze je van alles. De gids is een Colombiaanse jongeman die uitgebreid vertelt over de bezienswaardigheden op de heuvel. Als we de heuvel via een pad en een trap oplopen, is het net alsof we ons in een natuurpark ver buiten de stad bevinden. Niks geen rumoer of drukte hier. Wat mij gelijk opvalt, is dat de natuur hier zeker wel drie weken achterloopt op Nederland. Het Fluitenkruid staat hier net een beetje in bloei.

We bereiken de top van de heuvel waar we een subliem uitzicht over de stad en de Sint-Laurens rivier hebben. Wat een big city, zeg! Montreal is indrukwekkend en intimiderend tegelijk. Echt een wereldstad met zijn vele wolkenkrabbers.

We krijgen vijf minuten de tijd om van het uitzicht te genieten en wat foto’s te maken. Daarna vertelt de gids ons over de betekenis van de symbolen op de fris en fleurig ogende vlag van deze stad. Er is duidelijk goed over de samenstelling nagedacht.

Bron afbeelding vlag : de vlag van Montreal - Bing images

Het rode kruis: herinnert aan het Christelijke handelen.

De witte den: een symbool van vrede onder inheemse volkeren, vertegenwoordigt de inheemse bevolking in Montreal, dit symbool is in 2017 toegevoegd.

De fleur-de-lis (blauw): symbool van het koninklijk huis van Bourbon en vertegenwoordigt het Franse volk dat Montreal heeft gesticht.

De rode roos: symbool van het huis van Lancaster en daarmee van de bevolking van Engelse afkomst die zich in Montreal kwam vestigen.

De paarse distel: symbool van de Schotse bevolking die zich in Montreal kwam vestigen.

De klaver: symbool van de Ieren die zich in Montreal kwamen vestigen.

Bron: Vlag van Montréal - frwiki.wiki

De wandeling duurt langer dan verwacht en sommige jongeren beginnen te klagen. Zelf begint de kleine teen van mijn linkervoet te protesteren, maar ik besluit het te negeren. ‘Geen fratsen’, zou mijn oma hebben gezegd.

Al snel komen we weer in de bewoonde wereld terecht en zijn we ons weer bewust van het drukke en rumoerige stadsleven dat alom aanwezig is. Een Amerikaanse jongen staat bij elke muurschildering stil om er foto’s van te maken. Als je van graffiti en trompe-l’oeils houdt, dan heb je hier de tijd van je leven. 

Op de terugweg besluit een groepje jongeren in een door de gids aangewezen restaurant het nationale gerecht Poutine te gaan eten. Ik mag mee. Dit gerecht bestaat uit friet, jus, gesmolten kaas en wat er naar keuze nog meer aan toegevoegd wordt. Als je in Canada bent, dan moet je dit zeker een keer geproefd hebben. En waag het niet, ook al heb je veel trek, om voor de ‘large size’ te gaan, want die kun je nooit op. Mij lukt het niet eens om twee derde van de ‘regular size’ naar binnen te werken. En ik ben echt een grote eter! Het smaakt me ontzettend goed als grote frietliefhebber, maar het lijkt net alsof er een baksteen in mijn maag valt. Als ik dat in het Engels zeg, moet de Amerikaan, een artiest uit Florida die tegenover me zit, ontzettend om deze uitdrukking lachen. Het is een waar genot om met deze jongeren aan tafel te zitten. Enthousiast en positief praten ze de oren van mijn hoofd en het verveelt geen moment. Ik vermaak me die middag prima. De bediening is ook weer uiterst vriendelijk en ze gaan er blijkbaar bij voorbaat van uit dat je de maaltijd niet op kunt, want ze bieden je automatisch een doggybag aan. De rekening die we na afloop per persoon krijgen gepresenteerd, ziet er wel wat vreemd uit. Je kunt hier namelijk kiezen uit drie tarieven. Er wordt in Canada min of meer van je verwacht dat je minimaal een fooi van 15% geeft. Je kunt ook voor 30% fooi kiezen. Van mij krijgen ze niet meer dan 15%. Ik moet nog een beetje wennen aan het systeem van verplicht een extra bedrag moeten betalen als dank voor de service. Na zo’n grote portie ‘patat’ hoef ik ’s avonds niet meer te eten.

Het is een mooie dag geweest, vol verrassingen!